آیت الله محمد حسین طباطبایی مشهور به علامه طباطبایی در سال ۱۲۸۱ شمسی در تبریز به دنیا آمد. او مفسر، فلیسوف، فقیه، عارف و اسلام‌شناس قرن ۱۴ ق و از عالمان تأثیرگذار شیعه در فضای فکری و مذهبی ایران بود.
«تفسیر المیزان» مهمترین اثر آیت الله طباطبایی است که نقش بسزایی در گسترش تعالیم قرآن میان مسلمانان داشته است. علامه طباطبایی در سال ۱۳۶۰ در شهر قم درگذشت. از این عارف بزرگ کتاب‌های متعدد دیگری در حوزه دین، فلسفه و عرفان به یادگار مانده است که از آن‌ها می‌توان به «اصول فلسفه و روش رئالیسم»، «شیعه در اسلام»، «سنن النبی (ص)» و «حاشیه بر اسفار صدرالدین شیرازی» اشاره کرد.
آیات عظام «سید عزالدین حسینی زنجانی، «عبدالله جوادی آملی» و «محمدتقی مصباح یزدی» از شاگردان برجسته ایشان هستند.
سعید نفیسی پژوهشگر، ادیب و نویسنده ایرانی و از بنیانگذاران مکتب نثر دانشگاهی هم در سال ۱۲۷۴ شمسی در تهران به دنیا آمد. نفیسی را معمار نثر جدید معاصر ایران نامیده‌اند و از او آثار فراوانی در حوزه ادب و فرهنگ و تاریخ ایران بر جای مانده است.
آثار متعددی از وی در زمینه تألیف، تصحیح و ترجمه باقی مانده که «جستجو در احوال و اشعار فریدالدین عطار»، «شاهکار‌های نثر معاصر فارسی» (۲ جلد)، «روزگار ابن سینا»، «خاندان طاهریان» و «تاریخ اجتماعی ایران از انقراض ساسانیان تا انقراض امویان» از آن جمله است.
انتهای پیام/