لکنت زبان در بیشتر کودکان تا بزرگسالی ادامه نخواهند یافت و این عارضه به طور معمول، با رشد کودک، متوقف می‌شود. همچنین درمان سریع می‌تواند به جلوگیری از لکنت زبان در بزرگسالی کمک کند.
اگرچه لکنت زبان در بیشتر موارد همزمان با رشد کودک بهبود می‌یابد، اما طبق اعلام NIDCD، بیست و پنج درصد کودکانی که لکنت آنها در کودکی بهبود نمی‌یابد، همچنان در بزرگسالان مبتلا به این اختلال باقی می‌مانند.
طبق تحقیقات بروز لکنت زبان میان پسران بیشتر از دختران است. از ۱۰۰ درصد افرادی که لکنت زبان دارند ۷۰ درصد آنها پسر هستند و ۳۰ درصد دختر، بنابراین بر طبق آمار پسران دو برابر دختران شانس ابتلا به لکنت زبان را دارا هستند.
سه نوع لکنت زبان وجود دارد. نوع اول که بیشتر در کودکان کمتر از ۵ سال و به ویژه در مردان دیده می‌شود، همچنان که توانایی‌های گفتاری و زبانی در فرد در حال شکل گیری است، ایجاد می‌شود. این نوع معمولاً بدون درمان برطرف می‌شود. نوع دوم دارای منشا عصبی است و وجود ناهنجاری در انتقال سیگنال بین مغز و اعصاب یا ماهیچه‌ها باعث در آن نقش دارد. نوع سوم که روان شناختی است از بخشی از مغز سرچشمه می‌گیرد که حاکم بر تفکر و استدلال است.
لکنت زبان با کلمات، صدا‌ها یا هجا‌های مکرر و اختلال در روند عادی گفتار مشخص می‌شود. به عنوان مثال، یک شخص ممکن است یک حرف صامت را تکرار کند و یا ممکن است در بیان برخی صدا‌ها یا شروع یک جمله دچار مشکل شود.
استرس ناشی از لکنت زبان می‌تواند به صورت علائمی مانند تغییرات جسمی نظیر لک‌های صورت، لرزش لب، پرش بیش از حد چشم، ناامیدی برای برقراری ارتباط، درنگ یا مکث قبل از شروع صحبت، امتناع از صحبت کردن و تکرار صدا‌های اضافی یا کلمات به جملات بروز کند.
روابط اجتماعی و محیط‌های پراسترس می‌توانند احتمال لکنت زبان را افزایش دهند و سخنرانی عمومی برای کسانی که لکنت زبان دارند می‌تواند چالش برانگیز باشد.
چندین دلیل احتمالی برای بروز لکنت وجود دارد که برخی از آنها شامل سابقه خانوادگی، تنش در محیط خانواده، اختلالات نوروفیزیولوژی و رشدی در دوران کودکی، صدمات مغزی که ممکن است در اثر سکته مغزی ایجاد شود و لطمه شدید عاطفی است.
یک آسیب شناس زبان گفتار می‌تواند به تشخیص لکنت کمک کند و هیچ آزمایش تهاجمی دیگری لازم نیست. به طور معمول، شما یا فرزندتان می‌توانید علائم لکنت زبان را توصیف کنید و یک آسیب شناس زبان گفتار می‌تواند میزان لکنت زبان شما یا فرزندتان را ارزیابی کند.
لکنت ارتباطی با هوش ندارد؛ فردی که لکنت دارد فردی کم هوش نیست و هیچ درمان معجزه آسا و یک شبه‌ای برای لکنت وجود ندارد، این عارضه قابل درمان است، اما درمان آن در سنین پایین، موثر و پایدار است.
همه کودکانی که لکنت زبان دارند نیازی به درمان ندارند، زیرا لکنت ناشی از اختلالات رشدی، معمولاً با گذشت زمان برطرف می‌شود. گفتار درمانی برای برخی از کودکان گزینه‌ای مناسب است و می‌تواند اختلالات گفتاری را کاهش دهد، عزت نفس فرزند شما را بهبود ببخشد. این روش بر تشویق فرد و نظارت بر میزان کیفیت گفتار، انجام تمرین‌های تنفس و تقویت حنجره و کنترل الگو‌های گفتاری متمرکز است. بهترین نامزدها برای گفتاردرمانی افرادی هستند که سه تا شش ماه مبتلا به لکنت هستند، افرادی که به دلیل مشکلات عاطفی دچار لکنت زبان شده اند و افرادی که سابقه خانوادگی دارند.
همچنین والدین هم می‌توانند از تکنیک‌های درمانی استفاده کنند تا به فرزند خود کمک کنند که نسبت به لکنت زبان خودآگاهی کمتری داشته باشد. در این زمینه داشتن صبر و حوصله بسیار مهم است، زیرا گذشت زمان به بهبود این عارضه کمک میکند. گفتاردرمانگر می‌تواند به والدین کمک کند در هنگام لزوم، اصلاح لکنت کودک را یاد بگیرند.
همچنین ممکن است از دستگاه‌های الکترونیکی هم برای درمان لکنت استفاده شود. در این روش، کودکان را ترغیب میکند تا آرامتر صحبت کنند و سپس با پخش صدای ضبط شده از آنها می‌خواهند درهنگام صحبت با ریتم سریع، به صدای خود گوش دهند. به علاوه دستگاه‌های دیگری مانند سمعک هم وجود دارند که می‌توانند صدای پس زمینه‌ای را ایجاد کنند که به کاهش لکنت کمک میکند.
تا کنون هیچ دارویی که باعث کاهش لکنت زبان شود کشف نشده است. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که بیش فعالی ماهیچه‌ها بر گفتار تأثیر می‌گذارد و دارو‌هایی که برای کاهش سرعت بیش فعالی وجود دارد، می‌تواند مفید باشد. روش‌های درمانی دیگری مانند طب سوزنی، تحریک الکتریکی مغز و تکنیک‌های تنفس مورد بررسی قرار گرفته است، اما به نظر نمی‌رسد چندان مؤثر باشد.
همچنین تا کنون در زمینه تاثیر گیاهان دارویی، نسخه موثری برای درمان کامل لکنت وجود نداشته است؛ در این بین برخی گیاهان دارویی که استرس را کاهش می دهند، با کاهش استرس به کاهش لکنت زبان کمک می‌کنند و برخی گیاهان و مواد غذایی دارای طبع گرم هم ممکن است علائم این عارضه را کاهش دهند.
انتهای پیام/