به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، تئاتر یکی از هنرهای هفتگانه است که از آیین‌ها سرچشمه می‌گیرد و نسبت به هنرهای دیگر امکانات بسیاری دارد. این هنر پویا در تمامی جهان اجرا و کمتر کسی پیدا می‌شود که با این هنر نا آشنا باشد. تئاتر در کشور ما و در شهر‌های مختلف اجرا می‌شود و هنرمندان بسیاری از روی علاقه به این هنر آمده‌اند. اما مشکلی که وجود دارد این است که تئاتر در پایتخت رونق بیشتری دارد و دیگر شهر‌ها از امکانات کمتری برخوردار هستند. این موضوع دغدغه بسیاری از هنرمندان شهرستانی است، زیرا همیشه با کمبود امکانات و البته بودجه همراه بوده اند.
از فراهم آمدن زیر ساخت‌ها در شهرستان‌ها می‌شنویم، اما می‌بینیم که پشتیبانی مالی برای تکمیل آن فراهم نمی‌شود و از طرفی هنرمندان شهرستان‌ها از حمایت کمتری برخوردار هستند. بسیاری از آن‌ها نیز به سختی زندگی خود را می‌گذرانند و این در حالی است که در تهران نمایش‌هایی چند میلیاردی اجرا می‌شوند که خرید بلیت آن کار هر کسی نیست.
مهدی حبیبی مدیر پیشین انجمن هنرهای نمایشی شهرستان ملایر و از فعالان تئاتر، در خصوص مشکل تئاتر شهرستان‌ها به خبرنگار ما گفت: یکی از مشکلات مهم تئاتر شهرستان‌ها، بودجه‌ای است که به گروه‌های نمایشی اختصاص داده می‌شود. گروه‌های نمایشی زیر مجموعه انجمن هنرهای نمایشی استان هستند و بودجه زیادی از سوی وزارتخانه به انجمن‌ها تعلق نمی‌گیرد و همین سبب محدود شدن فعالیت‌ها می‌شود.
وی با اشاره به اینکه تولید یک نمایش به صورت گروهی کاری هزینه بر است، ادامه داد: کارگردان نمایش باید برای تولید یک کار هزینه‌ای کنار بگذارد. از طرفی کمبود بودجه در شهرستان‌ها دست حمایت انجمن هنرهای نمایشی استان را می‌بندد و همین سبب می‌شود تا گروه نمایش نتواند کاری را با فراغ بال به سرانجام برساند. تولید نمایش در شهرستان با تهران قابل قیاس نیست. برای نمونه دکوری که برای یک نمایش در تهران زده می‌شود را نمی‌توان با تئاتر شهرستان مقایسه کرد و همین باعث می‌شود کار گروه از نظر کیفی کمی پایین بیاید.
این هنرمند افزود: از نظر من هنرمندانی که در شهرستان‌ها فعالیت دارند، بسیار عاشق هستند. امروز تئاتر ما با کمبود تماشاگر مواجه است و ما شاهد این موضوع در تماشاخانه‌های تهران نیز هستیم و زمانی که یک کار در تهران اجرا می‌شود، برای فروش بهتر باید از هنرمندان چهره استفاده و برای تولید کار هزینه کند تا گیشه با مشکل برخورد نکند. البته این مشکل در تئاتر شهرستان نیز وجود دارد و آن هم چند دلیل مختلف دارد.
حبیبی با اشاره به برگزاری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در همدان گفت: برگزاری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در همدان این بهانه را ایجاد کرد که هر سال تماشاگران منتظر برگزاری آن باشند و حال همدان تماشاگران خاص خود یعنی کودکان و نوجوانان را دارد. همین سبب شد تا همدان نسبت به شهر‌های دیگر از نظر تماشاگر در شرایط بهتری باشد. از طرفی برگزاری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان باعث شد تا سالن‌های بیشتری در استان تجهیز شوند و حالا همدان ۶ یا ۷ سالن خوب تئاتر دارد. شهرستان ملایر ۲ سالن خوب تئاتر و شهرستان‌های نهاوند، تویسرکان و رزن هر کدام ۱ سالن خوب دارند و خوشبختانه استان از نظر سالن مشکلی ندارد.
محمدرضا درند مدیر مرکز هنرهای نمایشی استان کرمانشاه هم در این خصوص گفت: قطعا مشکلاتی که تمام استان‌ها با آن گریبانگیر هستند، دوچیز است؛ نبود زیر ساخت‌های مناسب و نبود حمایت‌های مالی. تئاتر در کشور جایگاهی که بتوان به آن به صورت بخش خصوصی و کاملا غیر دولتی نگاه کرد، ندارد. کما اینکه تمام رشته‌ها محتاج حمایت‌های دولتی هستند. جدا از تئاترهای خیابانی، تئاترهای صحنه‌ای نیاز به زیر ساخت‌ها و سالن‌های خصوصی دارند، نه آمفی تئاتر. باید این سالن‌ها در اختیار گروه‌ها قرار گیرد. از طرفی می‌گویند از تئاتر حمایت می‌کنیم، ولی قوانین دست و پا گیر در تئاتر داریم که همین از بزرگ‌ترین مشکلات برای گروه‌ها است.
وی ادامه داد: بحث مهم ما تولید و حمایت از تئاتر و اجرای عموم آن است، نه فقط اعزام به جشنواره‌ها. حمایت‌ها محدود است و زمانی که صحبت از اعتبارات فرهنگی می‌شود، با کمبود آن مواجه می‌شویم و البته هر سال هم کمتر می‌شود. در حالی که بدون حمایت از تئاتر توقع و امید زیادی نسبت به تئاتر وجود دارد.
درند با اشاره به حضور گروه نمایشی خود در جشنواره تئاتر فجر گفت: سال گذشته گروه ما در بخش ایران دو مقام نخست را کسب کرد. ما هزینه‌های زیادی برای آن انتخاب کرده بودیم، ولی ریالی از اجرای عموم آن دریافت نکردیم. این‌ها همه عشق به تئاتر و بزرگ‌ترین چیزی است که ما را در تئاتر نگه داشته است. اخیرا بحث ادغام انجمن‌های تئاتر و موسیقی و تجسمی مطرح شده است که این اصلا به صلاح نیست. هنرمندان می‌گویند این کار غلط است، ولی اصرار به انجام آن وجود دارد. ولی بحث ادغام و انحلال کمکی به انجمن‌ها نمی‌کند. از هر سو نگاه کنید این بحث خنده دار است، زیرا بدون فراهم آوردن زیر ساخت می‌خواهند این کار را انجام دهند. هنرمندان استان‌ها زخم خورده این تصمیمات غلط هستند.
درند با اشاره به اینکه هنرمندان تئاتر برای تمرین و اجرا در سالن باید پول پرداخت کنند، بیان کرد: ما توقع پیشرفت هنر را داریم، اما گروه‌های نمایشی از کجا باید این هزینه‌ها را تامین کنند؟ اگر قرار است خصوصی سازی انجام شود، باید بستر آن فراهم شود. شاید در تهران این بستر فراهم باشد که گروهی در هتل اسپیناس اجرا بروند و با هزینه‌های کلان، فروش خوبی داشته باشند که البته این هنر نیست. اما تئاتری هم که در سیستان و بلوچستان و خارک اجرا می‌شود، دیده می‌شود؟ درد دل هنرمندان آن‌ها شنیده می‌شود؟
انتهای پیام/