به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، ورزش پرورش اندام علاقه‌مندان بسیارى دارد و طبق آمار، سه میلیون ورزشکار حرفه‌اى در سطح کشور و هزاران باشگاه در این رشته فعالیت داشته، اما با این حال سهم زیادی در رسانه‌ها ندارند. در روز‌های گذشته دو قهرمان ایرانی در مسابقات بین‌المللی افتخارآفرین شدند و همین بهانه‌ای شد تا سراغ‌شان برویم. هادی چوپان در مسابقات مسترالمپیا ۲۰۱۹ به مقام سوم رسید و نیما خانزاده نیز در مسابقات جهانی تایلند قهرمان شد. گفت‌وگو با این دو قهرمان ایرانی را در ادامه می‌خوانید.
چوپان: ماهانه ۳۰ میلیون تومان هزینه دارم
آقای چوپان چطور مجوز حضور در مسابقات المپیا را به دست آوردید؟
به‌عنوان عضو تیم ملى کارگرى در مسابقات روسیه در وزن ١٠٠ کیلوگرم شرکت کردم و ضمن کسب مدال طلا، قهرمان قهرمانان شدم و به این ترتیب کارت حرفه‌اى دریافت و جواز مستقیم مسابقات مستر المپیا را به دست آوردم.
از مسیری که برای رسیدن به این موفقیت ختم شد بگویید.
باشرکت در اولین مسابقه حرفه‌اى‌ها به‌عنوان اولین فرد سنگین وزن ایران نایب‌قهرمان شدم. بعد از آن در مسابقات سال ٢٠١٧ بازهم دوم شدم. در سال ٢٠١٩ موفق شدم طلاى تاریخى مسابقات جهانى را کسب کرده و راهى مسترالمپیا شوم آن هم به‌عنوان اولین ایرانى تاریخ پرورش‌اندام جایزه اول مردمى را دریافت کنم. همچنین مفتخرم که اولین مرد تاریخ پرورش‌اندام ایران و دومین شخص تاریخ قاره کهن باشم که به لطف پروردگار توانستم جایگاه سوم و مدال برنز این مسابقات مهم را براى ایران عزیز به ارمغان آورم.
در این مسیر چقدر سختی کشیدید؟
۲۱ سال زمان برد تا مدال تاریخی این ورزش را به ایران بیاورم. ۲۱سال شبانه‌روز رژیم و تمرین خرد‌کننده وهزینه‌هاى سرسام‌آور، ۲۱ سال دوری از تمام خوشی‌ها و شادی‌های جوانی. همه به دنبال توقف من بودند. در این راه بزرگ‌ترین نعمت خداوند براى من آشنا شدن با برادرانم مهندس مهدی و هادی پارسافر بود که چه بهتر بگویم فرشته آرزو‌های من بودند که ۴ سال برای من هم فدراسیون بودند هم دولت هم ملت و جور همه را به تنهایی کشیدند و باید بگویم سهم بالایى در این افتخار دارند. ما برای گرفتن ویزا هم خیلی اذیت شدیم. بهتر است بگویم پیر شدیم تا ویزا بگیریم و این افتخار کسب شود.
صحت دارد که ماهانه ۳۰ میلیون تومان برای این رشته هزینه می‌کنید؟
بله، روزى یک میلیون تومان هزینه دارم و تامین آن سخت است. به این موضوع آسیب‌هاى روحى و جسمى را هم اضافه کنید.
چقدر جایزه گرفتى؟
۱۵۰ هزار دلار خرج سفرم شد و ۱۰۰هزار دلار هم جایزه گرفتم. براى رسیدن به این مقام خانه و ماشینم را فروختم و الان حتى ماشین هم ندارم. این مسابقات از نظر مالى سودى برایم نداشت فقط عزت و سربلندى کشورم من را آرام مى‌کند.
به‌عنوان کسی که به چنین عنوانی رسیده چه توصیه‌ای به جوانان علاقه‌مند به این رشته ورزشی دارید؟
خودشان باشند، برای هدف‌شان صبور باشند، برای پیشرفت‌شان تلاش کنند قله را با یک‌قدم تصور نکنند، یک شبه به دنبال آرزوهایشان نروند، گول سوءاستفاده‌کنندگان را نخورند و برای به هدف رسیدند باج ندهند. ورزش را با فرهنگ، شخصیت و مرامش بیاموزند، نه‌فقط با مدال و حکمش.
کلام آخر؟
آرزوی سلامتی و توفیق از خداوند منان برای تمام ایرانیان و تمام بندگان خداوند در کره خاکی و سربلندی ایران بزرگ را در جهان دارم و از شما هم بابت توجه به بنده و این رشته ورزشی ممنونم.
خانزاده: چهارمین طلا را گرفتم و خداحافظی کردم
خودت را بیشتر معرفی کن.
۳۲ ساله و مجرد، دارای فوق‌دیپلم برق صنعتی دانشگاه ساوه و کارشناس تربیت‌بدنی دانشگاه تهران هستم و از سال ۸۶ وارد ورزش بدنسازی شدم.
ظاهرا قبلا فوتبالیست بودى؟
بله، تا قبل از سال ۸۶ فوتبال را حرفه‌ای بازی می‌کردم. کاپیتان دو تیم مطرح ایران در رده پایه یعنی سایپا و بانک ملی بودم. هفت بازی رسمی ملی در رده پایه هم دارم؛ چهار بازی برای تیم ملی نونهالان و سه بازی برای تیم نوجوانان. با مربیانی مثل احمد ذبیحی‌فر، علی دوستی و رحیم میرآخوری در تیم بانک ملی کار کردم و باعث افتخارم است.
چه شد که از فوتبال دل کندی و سمت پرورش‌اندام رفتی؟
رزومه خوبی داشتم، ولی در یک بازی آسیب دیدم و برای تقویت عضلاتم به باشگاه بدنسازى رفتم و شروع به کار کردم. عضلاتم رشد کرد، پیچیدگی و زیبایی در عضلاتم باعث شد به این رشته خیلی علاقه‌مند شوم. این شد که وارد دنیای حرفه‌ای پرورش اندام شدم.
چه زمانی به صورت حرفه‌اى این رشته را شروع کردى؟
اواخر سال ۸۶ بعد از یک سال تمرین در اولین مسابقه شرکت کردم. در طول این مدت صاحب دو نقره و ۱۰ طلا در مسابقات داخلی شدم. سال ۲۰۱۴ به یک تورنمنت اروپایی در بلغارستان اعزام شدم و توانستم مدال طلا کسب کنم. سال بعد در مسابقات آسیایی ازبکستان توانستم طلای مسابقات را بگیرم و تنها بادی کلاسیک‌کار ایران باشم که از کاروان ورزشی ایران صاحب مدال طلا شد. اوایل سال ۲۰۱۷ در مسابقات جهانی تایلند قهرمان جهان شدم. مسابقات سال ۲۰۱۷ اسپانیا و سال ۲۰۱۸ مسترالمپیای سن‌مارینو را از دست دادم چراکه موفق به دریافت ویزا نشدم، تا اینکه دوباره امسال آماده و از طرف تیم لاماسیا به مسابقات ماسل کانتست فیلیپین دعوت شدم، مسابقاتی که به صورت لیگ حرفه‌ای برگزار می‌شود و جواز مستقیم مسترالمپیا را دارد و برگزار‌کننده‌اش، برگزار‌کننده اصلی مسترالمپیاست.
در این مسابقات هم قهرمان شدی.
بله، لطف خدا و آقا امام حسین (ع) شامل حالم شد و توانستم به وعده‌ام وفا کنم و با مدال طلا برگردم. با گرفتن چهارمین مدال طلای متوالی از دنیای حرفه‌ای پرورش‌اندام برای همیشه خداحافظی کردم.
درخصوص هادى چوپان چه نظری داری؟
استاد چوپان یک قهرمان نیست خیلی بیشتر از یک قهرمان بلکه پهلوان است که فعل خواستن را صرف کرد و به ما یاد داد که چطور می‌توانیم با خواستن به چیزی که دوست داریم برسیم. ایشان با نون بازوی خودش بدون هیچ‌گونه حمایت و پشتوانه و بدون حتی گرفتن یک امضا از یک مسئول در فدراسیون راهی بزرگ‌ترین مسابقات دنیا شد و مدال برنز بزرگ‌ترین مسابقه دنیا در این رشته را از آن خود کرد. برای هادی چوپان بی‌نهایت احترام قائل هستم.
شما هم هیچ حمایتی نشدی؟
واقعا مسیر سختی طی کردیم. ناگفته زیاد است فقط کاش کمی ما را حمایت می‌کردند و سکه‌هایی که از قهرمانی آسیا و جهان طلب داشتیم را به ما پرداخت می‌کردند. کاش مدام نگویند که بودجه ندارند! کاش برای دریافت ویزا به ما کمک می‌کردند. کاش به تنهایی عازم سفر نمی‌شدیم و با هزینه شخصی به مسابقات نمی‌رفتیم. حرف زیاد است و گفتنش هم دیگر فایده‌ای ندارد و دردی را دوا نمی‌کند، اما مهم این است که موظفی به کار خودت ادامه بدهی، جلو بروی، کار خودت را انجام بدهی و به روز‌های آینده امیدوار باشی.
صحبت پایانی؟
ورزش حرفه‌ای را برای همیشه کنار می‌گذارم و سعی می‌کنم یک ورزشکار خوب باشم. سعی می‌کنم برای کارآموزانم احترام و ارزش قائل باشم و برایشان وقت بگذارم. باید برای سلامتی خودم هم ارزش قائل شوم. ورزش حرفه‌ای فوق‌العاده سخت و نفس‌گیر است. کلامی هم با علاقه‌مندان به این رشته دارم؛ بدنسازی فقط دمبل و هالتر زدن در باشگاه نیست. ربطی به این ندارد که شما در روز چقدر در باشگاه ورزش می‌کنید. شاید روزی ۳۰ دقیقه تاثیری در ظاهر ما نداشته باشد، اما می‌تواند عامل سلامت ما باشد. اگر امروز سلامتی را از دست بدهی فردا باید با پول دنبال پس گرفتنش باشی. بیاییم امروز دنبال سلامتی باشیم که فردا غصه‌اش را نخوریم.
منبع: فرهیختگان
انتهای پیام/