«جنگ همه علیه همه» را که زمانی «توماس هابز» اندیشمند سیاسی، در مورد جامعه انگلیس مطرح کرده بود، فرا خور این روز‌های افغانستان است؛ از یک طرف بخش اعظم جامعه به همراه بسیاری از مقامات و نهاد‌های سیاسی این کشور به شدت (و البته، به حق) نسبت به آمریکا بی‌اعتماد هستند و این بی‌اعتمادی تا آنجاست که افرادی مثل «حامد کرزای» رئیس‌جمهور سابق افغانستان، دیروز به طور تلویحی خواستار قیام علیه آمریکا شده است.
از طرف دیگر، آمریکا نیز که مسبب اصلی شرایط جاری در افغانستان است، مدت هاست که به این نتیجه رسیده، باید منافع خودش را از راه مذاکره با طالبان و حمایت از تروریست‌ها جست و جو کند. به همین خاطر، انتخابات آتی را عملا نادیده گرفته و علیرغم حساس بودن شرایط در افغانستان، قصد دارد با اقدامات هدفمند خود، شرایط را به آشوب بکشد. در چارچوب اجرای همین سیاست، «مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا، دیروز اعلام کرد که واشنگتن ۱۶۰ میلیون دلار کمک اعطایی به افغانستان را به خزانه‌داری آمریکا بر می‌گرداند. نرسیدن این پول، روی انتخابات اثر خواهد گذاشت و شرایط را آشفته‌تر خواهد کرد.
نیروی دیگری که نمی‌توان آن را در افغانستان نادیده گرفت، گروه تروریستی طالبان است؛ این گروه هرچند دشمنی خود به دولت و ملت افغانستان را بار‌ها و بار‌ها نشان داده و علاوه‌بر جنایات روزمره، همیشه مانعی برای برگزاری انتخابات بوده است، ولی اکنون شرایط به گونه‌ای است که مردم افغانستان باید خود را برای حملات تروریستی خونین‌تری از جانب طالبان آماده بکنند، چون طالبان در مذاکرات با آمریکا شکست خورده و وعده داده است که انتخابات را به خاک وخون می‌کشد. طی روز‌های گذشته شاهد بوده‌ایم که تروریست‌های طالبان حملات خونینی را ترتیب داده‌اند، که آخرین مورد آن، حمله انتحاری در مجاورت یک بیمارستان مرکز ولایت زابل بوده است. این حمله به تنهایی جان ۳۹ نفر را گرفته و ۱۴۹ مجروح بر جای گذاشته است. طی روز‌های آتی نیز حملات مشابه متاسفانه شدت بیشتری خواهد گرفت.
اما، این همه ماجرا نیست و عرصه سیاسی افغانستان و تعامل میان نهاد‌های حاکم نیزحال و روز خوشی ندارد و تقریبا همه نهاد‌ها و نیرو‌ها مقابل هم صف کشیده‌اند و هیچ جریان و جناحی، به دیگری اعتماد ندارد. به همین خاطر، شرایط به گونه است که می‌توان گفت علیرغم گذشت بیش از ۴۰ سال جنگ داخلی در این کشور، اکنون همه چیز برای گسترده شدن جنگ داخلی مهیاتر از هر وقت دیگر است. البته، شاید برخی این نگاه را بسیار بدبینانه بدانند و در تائید مدعای خود، به انتخابات ششم مهر اشاره کنند. به طور طبیعی، رجوع به صندوق‌های رای، محیط سیاسی را جلا می‌دهد و از بار بحران‌های انباشته شده می‌کاهد. اما، نباید فراموش کرد که در افغانستان خود صندوق‌های رای ممکن است زمینه‌ساز اختلافات شدید سیاسی شوند.
از یاد نباید ببریم که در پی برگزاری انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۴، چنان شکافی در عرصه سیاسی ایجاد شد که به ایجاد یک دولت دوسر (رئیس‌جمهور و رئیس‌اجرایی) انجامید و با اجرای این حقه، نزاعی که می‌رفت کشور را دو پاره کند، خاتمه یافت.
اکنون نیز بی‌اعتمادی میان نیرو‌های سیاسی به قدری شدید است که از همین الان مجلس مقابل دولت قرار گرفته است؛ به گزارش خبرگزاری دانشجو، برخی از نمایندگان پارلمان افغانستان دیروز به دولت هشدار دادند که اگر انتخابات آینده به درستی برگزار نشود، احتمال رفتن این کشور به سوی جنگ‌های داخلی وجود دارد.
منبع: کیهان
انتهای پیام/