خونی که بعد از تولد در بند ناف و جفت انسان باقی می‌ماند، منبع غنی از سلول‌های پیش ساز خونساز (سلول‌های بنیادی) است که سایر سلول‌های خونی را تولید می‌کنند.
خون بند ناف برای درمان بسیاری از بیماری‌ها مانند سرطان خون، کم خونی داسی شکل و بیماری هوچکین که بطور معمول با پیوند مغز استخوان درمان می‌شوند، استفاده می‌شود.
به علاوه بیماری‌هایی مانند اختلالات سیستم ایمنی مادرزادی، سندروم کاستمن، نقص چسبندگی لکوسیتی، سندروم دی جرج، نقص ارثی پلاکتی، ترومبوسیتوپنی مادرزادی، اختلالات پلاسماسل، مولتی پل میلوما، لوسمی پلاسماسل، بیماری‌های ارثی و سندروم لش نیهان، هیپوپلازی غضروف، آلزایمر، دیابت، پارکینسون، صدمات نخاعی، سکته‌های قلبی و مغزی، بیماری‌های کبدی، دیستروفی عضلانی از جمله بیماری‌های دیگری هستند که با استفاده از سلول‌های بنیادی خون بندناف قابل درمان هستند.
تمام این بیماری‌ها با پیوند خون بند ناف از فرد دیگر درمان شده اند و تزریق سلول‌های بنیادی مشابه روش انتقال خون است.
بیشتر بخوانید: عارضه‌ای تلخ که پس از زایمان مادران را درگیر می‌کند
در حالیکه در بسیاری از موارد در پیوند مغز استخوان به شیوه سنتی، جستجوی برای یافتن یک اهدا کننده مناسب، آن هم در بهترین حالت می‌تواند مشکل باشد، چندین مزیت در استفاده از سلول‌های بنیادی خون بند ناف وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به دسترسی سریع و احتمال آلودگی ویروسی کمتر اشاره کرد.
یکی از ملاحظات پزشکان رابطه مستقیم بین تعداد سلول‌های بنیادی مورد نیاز و وزن بیمار است. حجم خون ناف در هنگام تولد به طور متوسط ۸۰ تا ۱۰۰ میلی لیتر است بنابراین، اکثر پیوندها در بیماری‌های کودکان قابل انجام است اما محققان با جدیت به دنبال روش‌هایی برای افزایش تعداد سلول‌های بنیادی خون بند ناف برای استفاده در بیماران بزرگسال هستند.
آینده نوید بزرگی برای استفاده از سلول‌های بنیادی خون بند ناف در بیماری‌های صعب العلاج بیشتر و در طیف گسترده تری از بیماران را می‌دهد.
انتهای پیام/