محمدرضا سلمانی عبیات پژوهشگر تاریخ عاشورا درخصوص روز تاسوعا در گفت‌وگو با خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، گفت: براساس آنچه که همه مورخان اتفاق نظر دارند، از روز هفتم محرم الحرام، شرایط تامین آب برای لشگرگاه امام حسین (ع) با دشواری جدی مواجه شد.
او افزود: محمد بن جریر طبری در جلد ۵ تاریخ خود صفحه ۴۱۲ به نامه‌ای از سوی ابن زیاد اشاره می‌کند که در آن ابن زیاد دستور می‌دهد که از این پس حتی یک قطره نباید آب به حسین بن علی (ع) و یارانش برسد.
سلمانی عبیات بیان داشت: توجه ابن زیاد به حربه منع تامین آب نشان می‌دهد که او به این موضوع به عنوان یک برگ برنده نگاه می‌کرد و در روز‌های آخر دستور آن را صادر کرد.
این پژوهشگر تاریخ عاشورا تصریح کرد: عبیدالله بن زیاد در گام نخست با تهیه لشکر بسیار گسترده شامل ۳۰ هزار نفر جنگجو که به صورت گروه گروه به لشکر عمر بن سعد افزوده شدند، هدفی جز ایجاد رعب و وحشت و حاکم کردن روحیه ناامیدی در میان اصحاب امام حسین (ع) نداشت.
او با تاکید بر اینکه هنگامی که ابن زیاد متوجه روش تجمیع نیرو در مقابل تعداد اندک نیرو‌های امام حسین (ع) به دلیل ایمان قلبی فراوان کارساز نشده، دستور منع تامین آب را صادر کرد، اظهار داشت: عمر بن سعد پس از دریافت این دستور، عمرو بن حَجّاج را با ۵۰۰ سوار روانه کرد و بر شریعه فرات فرود آمدند تا میان امام حسین (ع) و یارانش و آب مانع شوند و نگذارند قطره‌ای از آن را بنوشند، لذا از این لحظه به بعد تهیه آب برای لشکر حضرت سیدالشهدا (ع) مشکل شد.
محمدرضا سلمانی عبیات، روز تاسوعا را روز محاصره شدید و قصد جدی عمر بن سعد برای جنگیدن دانست و اذعان داشت: شیخ کلینی در اصول کافی و در روایتی از حضرت امام صادق (ع) این روز را چنین توصیف کرده است، "تاسوعا، روزى است که حسین (ع) و یارانش که خدا از ایشان خشنود باد، در کربلا، محاصره شدند و سپاه شام بر گِرد او جمع شدند و فرود آمدند. ابن مرجانه و عمر بن سعد، از وفور و فراوانىِ سپاهیان، شادمان شدند و در این روز، امام حسین علیه السلام و یارانش را که خدا از ایشان خشنود باد، ناتوان شمردند و یقین کردند که کسى به یارى سید و سالار شهیدان نمى آید و عراقیان، به او کمکى نمى دهند. پدرم فداى ناتوانْ شمرده شده غریب باد"
پژوهشگر تاریخ اسلام و شیعه با بیان اینکه از عصر تاسوعا؛ ترفند بنی امیه علاوه برا اینکه بر جدا کردن حضرت عباس (ع) از امام حسین (ع) متمرکز می‌شود؛ به نحوی خود را آماده نبرد نیز نشان می‌دهد، گفت: بنابر آنچه مورخان آورده اند ابن زیاد از ۲ طریق امان نامه‌هایی را برای حضرت عباس (ع) ارسال کرد و به او این اطمینان را داد در صورت ترک کردن میدان جنگ، او در امنیت کامل قرار گیرد.
او با اشاره آنچه محمد بن جریر طبری در تاریخ خود آورده است، تصریح کرد: عبد اللّه بن ابى مُحِل به عنوان یکی از اشراف کوفه واسطه نخستین امان نامه است، زیرا که ام البنین (س) عمه او بوده است.
سلمانی عبیات اظهار کرد: عبد اللّه بن ابى مُحِل، امان نامه‌ای را تنظیم و به غلامش با نام کُزمان داد تا به کربلا رفته و آن را در روز تاسوعا به عباس بن علی و برادرانش عرضه کند اما هنگامی که او این امان نامه را با آن‌ها مطرح نمود، حضرت عباس (ع) و دیگر فرزندان ام البنین پاسخ دادند که به دایى مان، سلام برسان و به او بگو ما نیازى به امانِ تو نداریم، امان خدا، بهتر از امانِ فرزند سمیّه است؟!
این پژوهشگر تاریخ عاشورا افزود: زمانی که خدعه ابن ابی محل در زمینه ارائه امان نامه کارساز نشد، اینبار شمر بن ذی الجوشن خود شخصا پا در رکاب گذاشته و در روز تاسوعا به سمت حضرت عباس (ع) می‌رود.
او با بیان اینکه نکته حائز اهمیت این است که هنگامی که شمر بن ذی الجوشن با فریاد "خواهرزادگان ما کجا هستند؟ " تقاضای گفتگو با فرزندان ام البنین می‌کنند، حضرت عباس (ع) هنگامی پاسخ او را می‌دهد که این اجازه از سوی حضرت امام حسین (ع) صادر می‌کنند، بیان کرد: به رغم اینکه شمر بن ذی الجوشن از جهت مادری رابطه نسبی با حضرت عباس (ع) دارد، اما خدعه امان نامه این بار با پاسخی کوبنده‌ای از سوی حضرت ابا الفضل (ع) مواجه می‌گردد.
محمدرضا سلمانی عبیات اذعان داشت: فریاد برآورد؛ طبق آنچه بلاذری در انساب الاشراف و طبری در تاریخ و شیخ عباس قمی در نفس المهموم ذکر کرده اند، قمر بنی هاشم (ع) به او گفت: «خداوند، تو و امان تو را لعنت کند! به خدا سوگند، تو به خاطر این که ما خواهرزادگان تو هستیم، برایمان امان مى گیرى، ولى فرزند پیامبر خدا (ص) امان ندارد؟!»
انتهای پیام/گ