اگر می‌خواهید حاجت‌روا شوید، امروز را روزه بگیرید. فرمودند: محرم ماهی است که اهل جاهلیت حرمتش را نگه می‌داشتند، اما این امت نه حرمت محرم را نگه داشتند، نه حرمت نبی اکرم (ص) را؛ ذریه‌اش سیدالشهدا (ع) را به شهادت رساندند، زنانش را به اسارت بردند، کاروانش را غارت کردند.
خدای متعال هرگز اینان را نیامرزد. ابن‌شبیب! اگر می‌خواهی بر کسی گریه کنی، فقط بر امام حسین (ع) گریه کن، «فانه ذبح کما یذبح الکبش»، هیجده نفر از جوانانی که شبیه نداشتند، در کنارش به شهادت رسیدند. آسمان‌ها و زمین‌ها بر شهادتش گریه کردند، چهار هزار ملک برای نصرت حضرت آمدند، اما زمانی رسیدند که کار تمام شده بود، آن‌ها غبارآلود و اندوهگین ماندند تا در کنار حضرت حجت (عج) خون‌خواهی کنند و شعارشان «یالثارات الحسین» است. پدرم از جدم امام سجاد (ع) حکایت کردند که وقتی سیدالشهدا (ع) به شهادت رسیدند، آسمان خون گریه کرد.
در ادامه، حضرت پنج دستور فرمود که همیشگی است، اما موطنش محرم است: آن حضرت فرمودند:
اول؛ فرزند شبیب! اگر بر سیدالشهدا (ع) گریه کردی تا اشکت بر گونه‌ات جاری شد، خدا هر گناهی که کردی ـ کم یا زیاد، صغیر یا کبیر ـ را می‌بخشد.
(این روایات مثل آیات توبه است. آیات توبه در مؤمن غرور ایجاد نمی‌کند، بلکه به مؤمن بشارت می‌دهد که مأیوس از رحمت خدا نشود. این روایات هم، مؤمن را جسور بر گناه نمی‌کند.)
بعد دستور دوم را فرمود که اگر می‌خواهی خدا را ملاقات کنی در حالی که گناهی نداشته باشی، سیدالشهدا (ع) را از نزدیک و شاید هم از دور زیارت کن. این دو دستور، یعنی انسان هر وقت احساس کرد سنگین شده و آلوده شده و نمی‌تواند عبادت کند، باید خودش را با گریه یا زیارت، بدون تأخیر به سیدالشهدا (ع) که سرچشمه طهارت است، برساند.
سوم؛ بعد فرمود: اگر خوشحال می‌شوی در غرفه‌هایی از بهشت ساکن شوی که در جوار نبی اکرم (ص) باشی، لعن قاتلین سیدالشهدا (ع) را ترک نکن.
در ادامه نیز دستور چهارم را که خیلی عجیب است، فرمود: اگر می‌خواهی از ثوابی مثل ثواب شهدا کربلا بهره‌مند شوی، هر وقت سیدالشهدا را یاد کردی، عرض حاجت به ایشان کن و بگو «یَا لَیْتَنِی کُنتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِیمًا»؛ای کاش من هم در کربلا با شهدای تو بودم و به فوز خون دادن پیشِ روی تو می‌رسیدم.
(اگر همیشه از امام (ع) چنین طلبی داشته باشی، به آن ثواب می‌رسی. خدای متعال نیتش را به تو می‌دهد، وفور نیت کارَت را درست می‌کند.)
در مورد پنجمین دستور نیز فرمود: اگر دوست داری در بهشت در درجات ما باشی، غصه و شادی‌ات را از ما جدا نکن. آنجا که ما خوشحالیم، خوشحال باش و آنجا که ما غصه داریم غصه‌دار باش.
(البته واضح است که هیچ‌کس به مقام امام نمی‌رسد، مقصود این است که اگر می‌خواهید بین ما و شما در بهشت حائل نباشد، این‌گونه باش. ممکن است کسی در بهشت باشد، اما هفتصد سال یک بار هم سیدالشهدا (ع) را نبیند. حضرت در انتهای این روایت فرمود تلاش کن خودت را به ولایت ما برسانی. اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد، خدای متعال او را با آن سنگ محشور می‌کند. محبت، خودش همراهی است. سعی کن به ولایت ما که سرچشمه‌اش محبت ما است برسی.»
منبع: تسنیم
انتهای پیام/