به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، چهل و یک سال از ربوده شدن امام موسی صدر گذشت. او در شهریور سال ۱۳۵۷، به دعوت معمر قذافی راهی لیبی شد و به سفری بی‌بازگشت رفت. در منظومه فکری امام موسی صدر، وحدت اسلامی جایگاه ویژه‌ای دارد.
بی‌تردید باید او را در زمره یکی از تقویت‌کنندگان این گفتمان راهبردی در جهان اسلام دانست. چهره کاریزماتیک امام موسی صدر و تلاش‌های صادقانه او برای پایان دادن به افتراق‌هایی که در بسیاری از موارد، صورت خصمانه به خود می‌گرفت، لبنان را از گرداب هولناک گرایش‌های فرقه‌ای، به سر منزل آرامبخش همزیستی مسالمت آمیز رهبری کرد.
بنابراین، نخستین جریانی که از حضور امام موسی صدر بیمناک و از فقدان وی، خرسند می‌شد، جریان‌های وابسته به گرایش‌های تندرو تکفیری، اعم از شیعه و سنی، در جهان اسلام بود؛ جریان‌هایی که عموماً توسط سعودی‌ها و دولت‌های استعماری تغذیه مالی شده و می‌شوند؛ جریان‌هایی که ثمرات شومی مانند طالبانیسم، داعش و تشیع انگلیسی را به جهان اسلام تحمیل کرده‌اند.
از سوی دیگر، امام موسی صدر، اسرائیل را «شرّ مطلق» می‌دانست و معتقد بود که هر فرد یا گروهی که با اسرائیل و صهیونیسم مبارزه کند و بجنگد، در جبهه «خیر مطلق» قرار گرفته و شایسته حمایت و پشتیبانی است.
در همین حال، او اعتقاد داشت که «شرف قدس اجازه نمی‌دهد که این سرزمین به دست غیر مؤمنین فتح شود.» دیدگاه اسلامی و نه عربی او به مسئله فلسطین، دیدگاهی راهبردی برای جهان اسلام و خطرناک برای صهیونیست‌ها و حامیان آن‌ها بود. به همین دلیل، در ردیف نخست کسانی که از امام موسی صدر وحشت داشتند و می‌خواستند او و تفکرش را حذف کنند، صهیونیست‌ها و حامیان غربی شان قرار داشتند.
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/