برخورد زمین با یک ریز سیاره به اندازه مریخ در حدود ۴.۴ میلیارد سال قبل باعث ایجاد ماهواره طبیعی زمین یعنی کره ماه شد.
به گزارش خبرنگار حوزه فن‌آوری گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، در این گزارش قصد داریم به بررسی جالب‌ترین و جدیدترین مسائل حوزه نجوم بپردازیم.
مشتری بزرگ ترین، پرجرم ترین، پر خطرترین و دارای سریع ترین دوره تناوب چرخشی سیارات، در منظومه شمسی است؛ این سیاره قوی ترین میدان مغناطیسی و بیشترین تعداد قمر را دارد، کشفیات جدید نشان می دهد تعداد کل قمرهای مشتری به ۷۹ عدد می‌رسد، این سیاره، گازهای اولیه از ابر میان ستاره ای که خورشید را شکل داده اند، در درون خود نگه داشته است.
مشتری بزرگ‌ترین سیاره منظومه شمسی است، برای تصور بزرگی این سیاره کافیست بدانید این سیاره گازی به تنهایی دو برابر تمام سیاره‌های این منظومه است؛ مقام اول قدرت گرانش هم در منظومه شمسی به این سیاره می‌رسد.
سال‌ها پیش روی مریخ مقدار زیادی آب وجود داشت اما حدود چهار میلیارد سال پیش مریخ میدان مغناطیسی جهانی‌اش را از دست داد و به یک سیارۀ متفاوت تبدیل شد؛ بدون این سپر محافظ، این سیاره در معض تابش‌های خورشیدی قرار گرفت که در نهایت منجر به آن شد که این سیاره توانایی پشتیبانی از آب مایع در سطحش نداشته باشد.
یکی از مطالعات جدید دانشمندان نشان داده است که میل شدید این سیاره به تولید طوفان‌های غباری بزرگ هم به ناپدید شدن آب مایع از سطحش کمک کرده است، بخار آب در ارتفاع اصلی‌اش می‌تواند متراکم شود و بصورت باران یا برف به سطح سیاره بازگردد، همانند سیاره زمین اما در ارتفاع بالاتر و جدید در مریخ، مولکول‌های آب با تابش خورشیدی تجزیه می‌شوند و عناصر آن در فضا پراکنده می‌شود.
بر اساس تحقیقات انجام شده توسط متخصصان سیاره‌شناسی، برخورد زمین با یک ریز سیاره به اندازه مریخ در حدود ۴.۴ میلیارد سال قبل تقریباً تمام آبی را که سیاره ما را قابل سکونت کرد به زمین آورد، همین برخورد باعث ایجاد ماهواره طبیعی زمین یعنی کره ماه شده است که محور زمین را تثبیت کرد.
با دانش فعلی ما زمین یک سیاره بسیار غیرمعمول و منحصر به فرد است. گذشته از این واقعیت که این سیاره تنها میزبان حیات هوشمند است، ویژگی‌های فیزیکی عجیبی دارد که یکی از آنها پوشیده بودن سه چهارم از سطح آن با آب مایع است؛ از طرفی تنها قمر زمین آنقدر بزرگ است که تأثیرات عمده‌ای بر زمین دارد.
در روز ۲۰ جولای ۱۹۶۹ نیل آرمسترانگ با گفتن جمله بیادماندنی «این گامی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است» به عنوان نخستین انسان بر روی ماه گام نهاد، اما این ماموریت تنها حضور انسان در ماه نبود. پس از این سفر، پروژه‌های سرنشین دار آپولو ۱۲-۱۴-۱۵-۱۶و۱۷ نیز در طی سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ در ماه فرود آمدند و در مجموع ۱۲ نفر موفق شدند در ماه قدم بزنند.
در جریان ماموریت‌های «آپولو» و به دنبال آزمایش سخت افزارهای این برنامه در مدار زمین و ماه با سفینه‌های آپولو ۷ تا ۱۰، بالاخره مرحله نهایی و اصلی کار یعنی فرود بر ماه با پرتاب سفینه آپولو-۱۱ در ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹ آغاز شد، سفینه‌های آپولو ظرفیت سه نفر را داشتند اما در مدار ماه یک فضانورد در ناو اصلی می‌ماند و به گرد ماه می‌چرخید و دو نفر دیگر با سفینه ماه‌نشین بر سطح ماه فرود می‌آمدند.
انتهای پیام/