وی افزود: منظور از طنز ادبی، نوشته‌های انتقادی است که با زبانی نشاط آور و کنایی سعی در نشان دادن مشکلات اجتماعی بشر با بزرگ نمایی دارد. از نوشته‌ها و داستان‌های کوتاه مرحوم جمال زاده طنز وارد ادبیات داستانی ایران شد.
این طنزپرداز ادبی درباره ارزیابی خود از وضعیت طنز در جامعه اظهار داشت: از نظر کمی دوران بعد از انقلاب پیشرفت خوبی در زمینه طنز ادبی داشتیم. از نظر کیفی هم خوشبختانه آثار خوبی در زمینه تولید طنز ادبی داشتیم. رسانه‌ها و فضای مجازی در افزایش خوب و بد طنز بی تاثیر نیست.
وی افزود: جامعه ایرانی از دیرباز یک جامعه تاریخی بوده است. معمولا شاعران و نویسندگان در قالب طنز انتقادات خود را بیان می‌کردند که همین کار به افزایش ادبیات طنز کمک کرد.
احمدی ادامه داد: این روز‌ها نشر مکتوب ما در خصوص ادبیات طنز از بین رفته است و فضای مجازی بیشتر در این حوزه فعال است.
احمدی در خصوص تفاوت طنز و هجو اظهار کرد: هجو یک نوشته یا شعری با مضمون غرض شخصی است. مثلا دو فردی که با هم بد بودند با زبان شوخ طبعانه و حرف‌های رکیک به سرکوبی طرف مقابل می‌پرداختند. اما طنز جنبه محترمانه و انصاف گونه دارد و بیشتر مشکلات اجتماعی را با زبان لطیف بیان می‌کند.
احمدی با اشاره به مشکلات مالی و کم کاری برخی از فعالان طنز ادبی در کشور بیان کرد: با توجه به گرانی کاغذ مطبوعات بسیاری از نشریه‌ها و روزنامه‌های طنز ادبی در کشور به جلوگیری از فعالیت خود اقدام می‌کنند.
احمدی با اشاره به مخاطب کتاب‌های طنز اظهار داشت: مخاطب کتاب شعر طنز نسبت به شعر‌های جدی کمتر است. چرا که در حوزه شعر و ادبیات طنز، آثار به مخاطب معرفی نمی‌شود. من از دولت خواستار حمایت بیشتر از طنزپردازان ادبی کشور هستم.
وی ادامه داد: به عنوان طنزپرداز ادبی از مسئولان خواستارم تا ادبیات طنز به عنوان رشته در دانشگاه‌ها تدریس شود تا باعث آشنایی بیشتر مخاطبان با آثار طنز ادبی شود. باید مراسمی برای اهدای جوایز محدود به طنز ادبی برگزار شود. ما در حوزه شعر جشنواره شعر فجر داریم؛ اما در حوزه طنز هیچ جشنواره‌ای برگزار نمی‌شود.
انتهای پیام/