انتشار یافته: ۲
در انتظار بررسی: ۰
خوب که چی
چه شیرین و دوست داشتنی..
در ادامه پست منتشرشده از این هنرمند را مشاهده می‌کنید.
من در یکسالگی.کوچک بودم و با چشمانی کنجکاو جهان را می‌دیدم؛ و جهان برایم همان مزرعه خشخاش پشت حیاطمان در بروجرد بود... که دزدانه از دیوار و پرچین‌ها می‌گذشتیم تا خشخاش‌های تیغ زده را که پوک و پر از دانه بود به دونیم کرده و به دهان بریزیم! آی بچگی ..چقدر زیبا بودی ای ماه آسمان، در شب‌های همدان، آن هنگام که از شیشه‌های رنگی دارو‌های به اتمام رسیده پدرم ترا تماشا می‌کردم ... و چه دنیای امن و هولناکی بود شب‌های تابستان در بالکن توی رختخواب یخ کرده خوابیدن و به ناگاه صدای شبگردان کوچه گرد که با آوایی کشدار و خاص و حزین در تاریکی به یکدیگر پیام امن بودن کوچه را می‌دادند؛ و من آن روزگاران امن بودم، اما از صدای شبگرد‌ها به شدت می‌ترسیدم. با تمام وجود می‌دانستم که از بودنم، مقصودی است و کاری در دنیا باید انجام دهم ..، اما از راز آتش مقدسی که در قلبم همیشه روشن است و مهر و عشق می‌پراکند، آن روز‌ها هیچ نمی‌دانستم. فقط با چشمانی کنجکاو همه را می‌دیدم .. و آدم‌ها برایم سرشار از جذابیت و تنوع بودند. از دیدن، شادمانی‌های کوچک حظ بصر می‌بردم ... دنیا و اتفاق هایش برای من همیشه، به مثابه یک جشن بزرگ بوده است؛ و همه وقایع و اشخاص و قصه‌ها باور کردنی و جدی!
خدا می‌داند که بین سال‌های پنج تا هفت سالگی چقدر دلم می‌خواست با یک جعبه میوه و چند باطری و یکسری خرت و پرت توی همان بهار خواب بزرگ موشکی بسازم و با آن به فضا روم؛ و چقدر ساعت‌ها زیر آفتاب رنگ پریده بعد از ظهر‌های تابستان‌ها ... وقت صرف کردم، چون همیشه می‌خواستم با آن به سفری دور و دراز بروم! غافل از این درک که حالا می‌دانم بزرگترین سفر هر آدمی سفر به درون خویش است.
انتهای پیام/