ایشان ادامه دادند: بر اساس روایات اهل بیت (ع) اگر کسی بخواهد به جهاد درون بپردازد بهترین سلاحش گریه و آه است؛ شب یا روزی که انسان یاد ذوات مقدس اهل بیت (ع) می‌افتد، قیام، قعود و نومش عبادت محسوب می‌شود، لذا همان طور که نَفَس مُحِب قرآن تسبیح است، نَفَس شیعه‌ای که عاشق اهل بیت (ع) است نیز تسبیح به شمار می‌رود.
معظم له افزودند: نَفَس زائر و مجاوری که در شب شهادت حضرت رضا (ع) در حرم ایشان است، همان نَفَس عبادت است، لذا در این ایام با عبادت خالق هستی و زیارت ذوات مقدس اهل بیت (ع) می‌توانیم نفس‌های خود را الهی کنیم.
حضرت آیت الله جوادی آملی گفتند: اهل بیت (ع) با بیان حدیث «سِلاَحُهُ الْبُکَاءُ» به ما گفته‌اند که سلاح جنگ با بیرون آهن است و سلاح جنگ درونی «آه» است، لذا اگر کسی بخواهد به جهاد درون بپردازد بهترین سلاحش گریه و آه است.
این مرجع عالیقدر عنوان کردند: وجود مبارک امیر بیان حضرت علی (ع) درباره آهِ درون، در نهج البلاغه به بیان بطن قرآن کریم فرموده است «کسانی که بندگی خداوند پذیرفته‌اند سه گونه‌اند عده‌ای از ترس جهنم خدا را عبادت می‌کنند لذا گریه آن‌ها خائفانه است، عده‌ای برای شوق بهشت گریه و عده‌ای نیز برای اینکه مُحب خدای متعال هستند گریه می‌کنند، اینان دوست خداوند بوده و، چون به خدا هنوز نرسیده‌اند گریه می‌کنند.»
ایشان ادامه دادند: طبق بیان روایات یکی از علل ابوالقاسم نامیدن حضرت رسول الله (ص) این است که حضرت علی (ع) شاگرد پیامبر (ص) بود و، چون استاد، پدر شاگرد است و حضرت علی (ع) نیز قسیم النار و الجنه است، لذا کنیه پیامبر (ص) ابوالقاسم شد.
استاد برجسته حوزه علمیه تصریح کردند: آهِ علوی، رضوی، نقوی و تقوی برای رسیدن به بهشت و دوری از جهنم نیست بلکه برای لقاء الله است.
انواعایشان افزودند: گاهی آه است و گاهی خنده، دین همیشه ما را با گریه تربیت نمی‌کند، بلکه این آهِ و گریه اول راه است و پس از آن راه «ناز» جلوی انسان قرار دارد، امام زمان (عج) در دعای نورانی افتتاح به ما یاد داده که برای خدا «ناز» کنیم بدین معنا که انسان می‌تواند از مُحِب بودن به محبوب بودن برسد.
معظم له تاکید کردند: ما در عبادات هم منادات داریم و هم مناجات، مناجات به معنای نجوای نزدیک با فرد است، لذا در دعا‌های شعبانیه ابتدا انسان منادات می‌کند و سپس به مقام مناجات می‌رسد به عنوان مثال اول «یارب» می‌گوید و اواسط دعا فقط «رب رب رب» می‌گوید و پس از آن به مقام ناز می‌رسد.
حضرت آیت الله جوادی آملی افزودند: انسان در مقام ناز به خدا می‌گوید من اگر بد هستم، تو چرا مرا مواخذه کردی، تو که بزرگتر از منی و کریم محض هستی و بخشش هم از بزرگتر است، لذا مرا ببخش، البته این مقام احتیاج به درک بالایی دارد.
انتهای پیام/ش