به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، نام آمریکای جنوبی سوای طعم خوش قهوه و آثار مارکز و یوسا و هنرنمایی فوتبالیست‌های اعجاب‌انگیزی، چون پله و مارادونا، یک «واژه» دیگر را نیز به اذهان متبادر می‌کند: «انقلاب»! بله به راستی منطقه آمریکای لاتین را باید مزرعه پرورش انقلابی‌های دوآتشه قلمداد کرد.
انقلابی‌هایی، چون امیلیانو زاپاتا که برای آزادکردن مکزیک از زیر یوغ دیکتاتوری جان خود را فدا کردند و یارانی، چون پانچو ویلا که راهش را ادامه دادند. یا خوزه مارتی در کوبا که برای گرفتن استقلال کشورش از اسپانیایی‌ها در میدان نبرد کشته شد و خونش سال‌ها بعد در رگ‌های فیدل کاسترو و ارنستو چه‌گوارا به جوشش درآمد. یا حتی اوگوستو سزار ساندینو، سرخپوست وطن‌پرستی که برای بیرون راندن آمریکایی‌ها از وطنش نیکاراگوئه اسلحه به دست گرفت و هرچند که موفق نشد، اما سال‌ها بعد پیروانش در لباس ساندنیست‌ها به رهبری دنیل اورتگا انقلاب نیکاراگوئه را به ثمر رساندند. اما از میان همه انقلابیون نشان‌دار آمریکای لاتین یک نفر حسابی جدای از بقیه دارد و باید او را پدر معنوی و الهام‌بخش همه جنبش‌های آزادی‌بخش این قاره قلمداد کرد.
٢٣٦سال پیش در چنین روزی، برابر ٢٤ جولای ١٧٨٣ میلادی، سیمون بولیوار، سیاستمدار و انقلابی شهیر ونزوئلایی در کاراکاس به دنیا آمد. پدر او ازجمله ملاکین بزرگ ونزوئلا بود که با استعمارگران اسپانیایی مدارا کرده و به این شکل ثروت و نفوذ خود را حفظ می‌کرد. سیمون در جوانی طی سفر به اروپا با دستاورد‌های عصر موسوم به «روشنگری» آشنا شد و به مطالعه آثار نویسندگان و روشنفکران بزرگ پرداخت. سفر به اروپا زندگی سیمون را سخت تحت‌تاثیر قرار داد و او در همین سفر سوگند یاد کرد که تا دست استعمار اسپانیا را از سر ونزوئلا کوتاه نکرده، از پا ننشیند. او که از تحسین‌کنندگان ناپلئون بناپارت بود، پس از شروع قیام خود در آمریکای لاتین استراتژی‌های جنگی امپراتور فرانسه را در مبارزه با اشغالگران اسپانیایی به کار بست و نتیجه هم گرفت.
سیمون که در ٢٠ سالگی راهی اروپا شده بود، سال ١٨٠٤ میلادی در ٢١ سالگی به وطن بازگشت و ارتش آزادی‌بخش خود را تشکیل داد. ارتشی که در ابتدای کار هدفش آزادسازی ونزوئلا و در ادامه کوتاه کردن دست اسپانیا از سراسر آمریکای جنوبی بود. بولیوار طی ٢٠سال نبرد بی‌امان عاقبت ونزوئلا، آرژانتین، پرو، کلمبیا و بولیوی را از زیر یوغ استعمار اسپانیا آزاد کرد. او با تشکیل فدراسیون کلمبیای بزرگ رویای خود مبنی بر تشکیل یک دولت اصیل و بدون وابستگی در آمریکای جنوبی را تحقق بخشید، اما درنهایت اختلافات داخلی بین انقلابیون و حرص آن‌ها برای بهره گرفتن از میوه قدرت، تلاش‌های بولیوار برای ایجاد هم‌بستگی بین کشور‌های آمریکای لاتین را تا حدود زیادی با شکست مواجه ساخت. سیمون بولیوار ١٧ دسامبر ١٨٣٠ میلادی، درحالی‌که همه ثروت پدرش را خرج انقلاب کرده بود، در ٤٧سالگی درگذشت. ساکنان پرو علیا به افتخار او نام کشورشان را بولیوی گذاشتند.
منبع: روزنامه شهروند
انتهای پیام/