قاسمی که مدال طلای رقابت‌های قهرمانی آسیا در آستانه قزاقستان (۲۰۱۴) و ۲ مدال نقره قهرمانی آسیا در تاشکند ازبکستان (۲۰۱۱) و دوحه قطر (۲۰۱۵) را نیز در کارنامه ورزشی خود دارد پس از خداحافظی از دنیای قهرمانی دلنوشته‌ای را به شرح زیر منتشر کرد:
بالاخره قصه‌ی زندگی قهرمانی‌ام به ایستگاه آخر رسید. در ماه‌های اخیر به عشق دیدن شور و شوق مردمی که با جان و دل، در دعا‌های خود مرا شرمنده کرده بودند، علی‌رغم دوری از تمرینات و آسیب‌دیدگی‌های قدیمی، تن به تمرینات مرتب دادم با یک نیت؛ فقط به قصد حضور در سومین المپیک زندگی‌ام و کسب مدال طلای بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو.
شاید در جایی نگفته باشم و خیلی‌ها ندانند که من، با اینکه در سال‌های اخیر در وزن ۱۲۵ کیلو مسابقه داده‌ام و غالبا ۱۲ تا ۱۵ کیلو از رقبایم سبک‌تر بوده‌ام، در آغاز راه قهرمانی طعم وزن کم‌کردن را بسیار چشیده‌ام.
دیروز وقتی می‌خواستم برای همیشه از عشق جاودانی‌ام خداحافظی کنم، تمام آن لحظه‌های شور و عشق و امید، تمام آن لحظه‌های شادی و شور ملتم و به ویژه اهالی محترم مازندران و همشهریان عزیز جویباری‌ام، مقابل چشمم رژه می‌رفت. هیچ‌وقت نتوانستم با کلمه و واژه‌ای، محبت شما مردم را پاسخگو باشم؛ شما که می‌دانم در هر کجای جهان که باشید، برای تشویق و روحیه دادن به من و ما، از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنید. یک عمر در طنین آوای شما زیستم. اگر در سال‌های نوجوانی، کشتی فقط عشق شخصی‌ام بود، اما بعد‌ها "دانستم" که این عشق مرا "پیوندزده"؛ پیوندی ناگسستنی و دائمی با مردمی به‌قول حضرت مولانا:
این‌جا کسی است پنهان دامان من گرفته
خود را سپس کشیده، پیشان من گرفته
این‌جا کسی است پنهان، چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ایوان من گرفته
کشتی صرف‌نظر از برد‌ها و باخت‌هایش، نه بخشی از زندگی‌ام که یکسره خود زندگی‌ام بود و هست. تک‌تک شما خوبان چه آن‌ها که تشویق‌ام کردید خالصانه و چه آن‌ها که مشوّق رقیبم بودید و لاجرم مرا مورد عتاب قرار دادید، همه را از صمیم قلبم دوست می‌دارم. حضور و وجود شماست که معنایِ بودنِ منِ کمترین هست. در ایستگاه واپسین این راه سخت طلب حلالیت می‌کنم از همگی شما؛ چنانچه در این سال‌ها گرد کدورتی بر دل‌هایتان نشست، عذرخواهم.
کلام آخر اینکه از مربی سازنده‌ام آقای حسین نقیبی بسیار ممنونم. از آقای نادر ناظری که از رده سنی نونهالان تا همین آخرین کشتی، همواره در کنارم بود تشکر می‌کنم؛ و شرمنده از پدر و مادرم که به دلیل حضور دائمی در اردو‌ها و سفر‌ها نتوانستم در کنارشان باشم، باشد که از این پس بیشتر دستبوسشان باشم. از دوستان گرامی‌ام در جای‌جای جهان ممنونم و عذرخواهم که نمی‌توانم نامشان را تک‌تک بیاورم. سپاس ویژه‌ای دارم از اهالی رسانه و ارباب جراید که در تمام این سال‌ها از نزدیک شاهد تلاش و کوشش بسیارشان بوده‌ام.
از آقای غلامرضا محمدی که نخستین‌بار به من اعتماد کرد و در رقابت‌های قهرمانی آسیا پیراهن پرافتخار تیم ملی را به من سپرد ممنونم. از رقیب دیر و دورم پهلوان پرویز هادی که دیروز مرا بر دوش گرفت و رسم و آئین نیاکان ما را به‌جا آورد تشکر ویژه دارم. حضور او همیشه انگیزه‌ی تلاش بیشترم بود. از آقایان فردین معصومی، محمدرضا آذرشکیب و شیروان محبی هم ممنونم؛ و در انتها سپاسگزارم از استاد رسول خادم که از او بسیار بسیار آموختم. بدون اندیشه‌ها و دست‌های سخاوتمند این مرد بزرگ، یقینا در چنین جایگاهی قرار نمی‌گرفتم. با ایشان قدم در گود معرفت گذاشتم و ورزش باستانی را فرا گفتم. تا همیشه و همه‌جا قدردان پهلوان بزرگ ایران‌زمین هستم.
فرزند کوچک مردم بزرگوار ایران
کمیل قاسمی
بیشتر بخوانید:
نقیبی: یزدانی بهتر کشتی را مدیریت کرد/ مردم هیچگاه افتخارات قاسمی را فراموش نمی‌کنند
هادی: به زور مُسکن کشتی گرفتم/ از خداحافظی کمیل ناراحت شدم
انتهای پیام/