به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از بیرجند ، «سه سال پیگیر راه اندازی کارگاه بافندگی بودم. خیلی با خود کلنجار رفتم که این کار را انجامش بدهم یا نه. مشورت‌هایی از تولیدکنندگان آذربایجان، تهران، قم، شیراز و اصفهان گرفتم. بلاخره در دی ماه گذشته تصمیم به شروع کارکردم».
دغدغه امنیت شغلی و اشتغال پایدار باعث شده تا مهدی عسکری زاده کارگر یکی از معادن استان یزد کارگاهی کوچک در یکی از اتاق‌های خانه اش در بخش ارسک شهرستان بشرویه ایجاد کند و خودش رییس خودش باشد. همسرش و یک خانم دیگر هم کمکش می‌کنند.
«پرونده وامی در اسفند ماه تشکیل دادم. با دریافت ۱۰ میلیون تومان تسهیلات مشاغل خانگی، دستگاه‌هایی برای آغاز کار خریدم. از صفر تا صد کار با دستگاه و تعمیراتش را در طول یک هفته آموزش دیدم».
او معتقد است ابتدای هر کاری سختی‌هایی دارد. اما توانسته بعد از کش و قوس‌های فراوان در ۱۱ خرداد ماه امسال تولید نخستین جفت جوراب‌های مردانه تولیدی اش را با سرمایه ۱۴ میلیون تومانی آغاز کند. حالا ماهیانه هزار جین جوراب به بازار عرضه می‌کند.
برای توسعه کارش پرتلاش و امیدوار است: «با حمایت مسؤولین می‌توانیم با خرید ۳ دستگاه دیگر نیرو‌های بومی بیشتری را مشغول به کار و تولیداتمان در بازار افزایش دهیم. حتی جوراب زنانه و بچگانه تولید کنیم.»
عسکری زاده به افزایش هزینه‌های کار‌های تولیدی اشاره می‌کند و می‌گوید: «برای توسعه کار‌های تولیدی نیاز به وام‌هایی با سود کم نیازمندیم. هر دستگاهی حدود ۲ میلیون تومان نخ لازم دارد و اگر بخواهیم با این قیمت‌ها وام‌هایی با سود ۱۸ درصد بگیریم برایمان نمی‌صرفد. نیازمند حمایت هستیم».
مدت زمانی از افتتاح این اتاق کار در شهر ارسک نمی‌گذرد. عسکری زاده یکی از جوانانی است که در گوشه کناره‌های شهر‌های خراسان جنوبی در راه انداختن صنایع کوچک قدم گذاشته اند و و در انتظار حمایت‌های بزرگند.
برادران زارع دیگر تولیدکنندگان جوراب ایرانی در روستای جنت آباد از روستا‌های شهرستان قاین هستند. آن‌ها هم چند سالی می‌شود کارشان را با سرمایه‌ای اندک شروع کردند و تولید جوراب را در کارگاه ۵۵ متری شان ادامه می‌دهند.
زارع می‌گوید: «در سال ۹۱ با ۷ میلیون تومان دو ماشین جوراب بافی خریدیم. کارگاه کوچک جوراب بافی مردانه، زنانه و بچگانه زدیم و تعدادی از جوانان روستای جنت آباد را در این کسادی بازار به بافت جوراب مشغول کردیم. کسب و کار مان رونق گرفت و تولیدات مان در بازار‌های مشهد، تهران، گرگان و بیرجند به فروش می‌رسید». برادران زارع در دوره رونق کارشان بیست کارگر داشتند.
این تولیدکننده گفت: حدود ۸۰ تا ۸۵ درصد از نخ مورد نیاز دو واحد تولید جوراب مردانه و بچه گانه روستای جنت آباد، نخ «یک سی اسپان» است که پیشتر از چین وارد می‌شده و الان در کشور خودمان تولید می‌شود. با این حال از سال ۹۷ با افزایش قیمت این نخ، گردش چرخ تولید جوراب، برای جوانان جنت آبادی کند شد.
«نخ‌هایی که برای تولید جوراب استفاده می‌کنیم قبلاً با قیمت ۸ هزار تومان به دست ما می‌رسید. اکنون این نخ‌ها کیلویی ۴۰ هزار تومان است».
زارع گفت: «افزایش قیمت مواد اولیه‌ها توان کار را از ما گرفته است. هرچند در سال گذشته ۳۰ میلیون تومان تسهیلات گرفتیم، نتوانستیم کاری از پیش ببریم و نیرو‌های کارمان حدود یک سالی می‌شود ترک کار کردند. تنها دو برادر مانده ایم. یک ماه مشغول به کار هستیم و ماه دیگر کارگاه مان تعطیل است».
برداران زارع از عدم همکاری برخی مسئولان گلایه دارند. می‌گویند در زمانی که کسب و کارشان رونق داشت برای صادرات تولیدات شان به خارج از کشور کار‌هایی را انجام داده بودند، اما مسئولین همکاری نکردند و نتوانستند صادرات داشته باشند. صادراتی که اگر امروز بود، در روزگار کاهش ارزش پول ملی به شدت به دردشان می‌خورد. «برای رونق دوباره منتظر تسهیلات و حمایت‌های عملی هستیم نه شعار».
این اتاق‌های کار اگرچه کوچک اند، اما بدنبال هدف‌هایی بزرگند. با حمایت‌های مسؤلین و تلاش آیا می‌توانند در کنار کارخانه نساجی فردوس، زنجیره‌ای از تولیدات کالای ایرانی را تشکیل دهند و خراسان جنوبی را به قطب نساجی کشور تبدیل کنند؟
جوراب ربطی به مرغ و تخم مرغ ندارد. اما در خراسان جنوبی می‌توان شباهت‌هایی بین نخستین روز‌های عمر کارگاه‌های بافندگی و نخستین روز‌های ورود صنعت مرغداری به استان پیدا کرد. امروز برخلاف کارگاه‌های بافندگی صنعت طیور در خراسان جنوبی یک صنعت کاملا توسعه یافته است.
صنعت مرغ و طیور استان در دهه شصت زمانی که مرغ و تخم مرخ هنوز یارانه‌ای و به اصطلاح آن دوره «کوپنی» بود، آغاز به کار کرد و حالا بخشی از مرغ استان‌های همجوار و افغانستان را هم تامین می‌کند.
شرکت مرغ مادر جنوب خراسان کار خود را در سال ۱۳۵۸ با یک واحد تولیدی مرغ تخم گذار آغاز کرد. در سال ۶۴ با ظرفیت ۲۰ هزار مرغ تبدیل به مرکز مرغ مادر شد. پس از آن با تلاش مستمر و سرمایه‌گذاری قابل توجه، موفق به احداث ۳ واحد دیگر شد.
این شرکت اکنون توانسته با بکارگیری مداوم آخرین فناوری، زنجیره‌ای از واحد تولیدی مرغ مادر با ظرفیت ۲۶۲ هزارقطعه مرغ مادر روز به روز کمیت و کیفیت محصولات خود را افزایش دهد.
توان تولیدی شرکت با بهره گیری از چهار مزرعه مرغ مادر به کارخانه جوجه کشی مجهز به petersime، در تهران با ظرفیت ۲ میلیون و ۴۰۰ هزار در ماه، یک کارخانه جوجه کشی در بیرجند با ظرفیت یک میلیون و ۴۰۰ هزار در ماه و همچین کارخانه مدرن تولید دان به ظرفیت ۵۰ تن در ساعت و ۱۰ هزار تن در ماه می‌رسد.
در کنار این واحد صنعتی بزرگ ده‌ها مرغداری مرغ گوشتی و مرغ تخم گذار همراه با چندین کشتارگاه خراسان جنوبی را به یکی از قطب‌های صنعت طیور کشور تبدیل کرده است.
صندوق کار آفرینی امید یک نهاد تخصصی فعال در حوزه‌ی تامین مالی خرد و حامی ایجاد و توسعه‌ی کسب وکار‌های خرد بازار محور، مشغول به فعالیت است.
بگفته زنگنه مدیر صندوق کارآفرینی امید از ابتدای امسال تعداد ۵۰ فقره تسهیلات قرض الحسنه با مبلغ ۴۵۰ میلیارد ریال در استان پرداخت شده است. «این تسهیلات زمینه‌ی اشتغال ۱۵۰ نفر را به طور مستقیم در حوزه‌ی کشاورزی، دامداری، پرورش طیور، میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی فراهم کرده است».
زنگه با اشاره به حمایت کسب و کار‌های خرد در روستا‌ها گفت: برای ایجاد رونق تولید و اشتغال در روستا‌ها طرح‌هایی نظیر روستای بدون بیکار، هر روستا یک محصول، حمایت از صندوق‌های خرد زنان اجرایی می‌شود.
مدیر صندوق کارآفرینی امید ادامه داد: طرح‌های حمایتی در بعضی از روستا‌ها از جمله حوله بافی در روستای خراشاد، جاجیم در روستای روم و جوراب بافی در جنت آباد اجرایی شده است.
زنگنه در پایان در خصوص اهداف پیش روی مجموعه گفت: توجه به فرهنگ کار آفرینی و تولید رونق داخلی، حمایت از شرکت‌های نوپا و نوآور کمک به کاهش نرخ بیکاری و در نتیجه فقر زدایی در دستور کارقرار دارد.
چرخ کارگاه‌های انگشت شمار جوراب بافی در خراسان جنوبی هر چند به کندی، اما به هر حال می‌گردد. تلاش تولیدکنندگان و پیگیری‌های مسئولان می‌تواند این چرخ اقتصادی کوچک را به یک خوشه اقتصادی قوی در سال‌های آینده تبدیل کند و به تنوع بخشی به محصولات تولیدی در خراسان جنوبی منجر شود.
توسعه خوشه طیور در خراسان جنوبی در سه دهه گذشته الگوی موفقی برای راه اندازی خوشه‌های صنعتی مشابه و استفاده از ظرفیت کارگاه‌ها و کارخانه‌ها کوچک برای ایجاد ظرفیت‌های جدید اشتغال است. پس از آن حتی به ظرفیت‌های صادراتی و بازار افغانستان و دیگر کشور‌ها هم می‌توان فکر کرد. بسیاری از کارخانه‌های بزرگ روزی یک کارگاه کوچک بوده اند.
انتهای پیام /
گزارش از اکبرآبادی