موضوع اصلی این سوره، معاد و توصیف روز قیامت است که وقوع آن را حتمی دانسته و درباره عاقبت کسانی که منکر قیامت شدند، سخن گفته است. از آیات مشهور این سوره آیه ۴۴ـ۴۶ است که می‌گوید اگر پیامبر(ص) سخنی را به دروغ به خدا نسبت دهد، خداوند از او انتقام خواهد گرفت و رگ قلبش را قطع خواهد کرد. در روایات آمده است هر کس سوره حاقه را قرائت کند، خداوند در حسابرسیِ او آسان می‌گیرد و خواندن این سوره در نمازهای واجب و نافله‌ها از آثار ایمان به خدا و پیامبر اوست.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَاقَّةُ ﴿۱﴾
آن رخ دهنده (۱)
مَا الْحَاقَّةُ ﴿۲﴾
چيست آن رخ دهنده (۲)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ ﴿۳﴾
و چه دانى كه آن رخ دهنده چيست (۳)
كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ ﴿۴﴾
ثمود و عاد آن حادثه كوبنده را تكذيب كردند (۴)
فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ ﴿۵﴾
اما ثمود به [سزاى] سركشى [خود] به هلاكت رسيدند (۵)
وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ ﴿۶﴾
و اما عاد به [وسيله] تندبادى توفنده سركش هلاك شدند (۶)
سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ ﴿۷﴾
[كه خدا] آن را هفت شب و هشت روز پياپى بر آنان بگماشت در آن [مدت] مردم را فرو افتاده مى ديدى گويى آنها تنه هاى نخلهاى ميان تهى اند (۷)
فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِيَةٍ ﴿۸﴾
آيا از آنان كسى را بر جاى مى بينى (۸)
وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ ﴿۹﴾
و فرعون و كسانى كه پيش از او بودند و [مردم] شهرهاى سرنگون شده [سدوم و عاموره] مرتكب خطا شدند (۹)
فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِيَةً ﴿۱۰﴾
و از امر فرستاده پروردگارشان سرپيچى كردند و [خدا هم] آنان را به گرفتنى سخت فرو گرفت (۱۰)
إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ ﴿۱۱﴾
ما چون آب طغيان كرد شما را بر كشتى سوار نموديم (۱۱)
لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ ﴿۱۲﴾
تا آن را براى شما [مايه] تذكرى گردانيم و گوش هاى شنوا آن را نگاه دارد (۱۲)
فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾
پس آنگاه كه در صور يک بار دميده شود (۱۳)
وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً ﴿۱۴﴾
و زمين و كوه ها از جاى خود برداشته شوند و هر دوى آنها با يک تكان ريز ريز گردند (۱۴)
فَيَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿۱۵﴾
پس آن روز است كه واقعه [آنچنانى] وقوع يابد (۱۵)
وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ ﴿۱۶﴾
و آسمان از هم بشكافد و در آن روز است كه آن از هم گسسته باشد (۱۶)
وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ ﴿۱۷﴾
و فرشتگان در اطراف [آسمان]اند و عرش پروردگارت را آن روز هشت [فرشته ] بر سر خود بر مى دارند (۱۷)
يَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنْكُمْ خَافِيَةٌ ﴿۱۸﴾
در آن روز شما [به پيشگاه خدا] عرضه مى شويد [و] پوشيده اى از شما پوشيده نمى ماند (۱۸)
فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ ﴿۱۹﴾
اما كسى كه كارنامه اش به دست راستش داده شود گويد بياييد و كتابم را بخوانيد (۱۹)
إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيَهْ ﴿۲۰﴾
من يقين داشتم كه به حساب خود مى رسم (۲۰)
فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ﴿۲۱﴾
پس او در يك زندگى خوش است (۲۱)
فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ ﴿۲۲﴾
در بهشتى برين (۲۲)
قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ ﴿۲۳﴾
[كه] ميوه هايش در دسترس است (۲۳)
كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ ﴿۲۴﴾
بخوريد و بنوشيد گواراتان باد به [پاداش] آنچه در روزهاى گذشته انجام داديد (۲۴)
وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ ﴿۲۵﴾
و اما كسى كه كارنامه اش به دست چپش داده شود گويد اى كاش كتابم را دريافت نكرده بودم (۲۵)
وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ ﴿۲۶﴾
و از حساب خود خبردار نشده بودم (۲۶)
يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ ﴿۲۷﴾
اى كاش آن [مرگ] كار را تمام می کرد (۲۷)
مَا أَغْنَى عَنِّي مَالِيَهْ ﴿۲۸﴾
مال من مرا سودى نبخشيد (۲۸)
هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ ﴿۲۹﴾
قدرت من از [كف] من برفت (۲۹)
انتهای پیام/