«جبران خلیل‌جبران» که از علمای بزرگ مسیحیت، مرد هنر و صاحب ذوق بدیعی است، لب به ستایش علی (ع) گشوده و چنین می‌گوید: «به عقیده من علی‌بن ابیطالب (پس از پیامبر) نخستین مرد از قوم عرب است که وجودش، همه فضایل کامل‌بودن را در قوم خویش دمید و آهنگ آن را به گوش مردمی رسانید که پیش از آن، مانند آن را نشنیده بودند و در بین تاریکی‌های جاهلیت از روش روشن او متحیر ماندند؛ پس کسی که طریق علی (ع) را پسندید، به فطرت سلیم بازگشت و آن که از باب خصومت وارد شد، جاهلیت را ترجیح داد.»
«شبلی شمیل» دانشمندی است که در سال ١٣٣٥ هجری درگذشت. وی شاگرد برجسته مکتب داروین بود و نخستین کسی است که نظریه «قوه» را درشرق منتشر کرد. سپس برخلاف مکتب استاد خود که فردی الهی بود، به انکار مقدسات و جهان ماورای طبیعت برخاست و تا لحظه مرگ از مکتب مادی‌گری پیروی کرد. وی با اصراری که در انکار توحید داشت، در برابر شخصیت علی (علیه السلام) سر تعظیم فرود آورده و در مورد او چنین می‌گوید: «امام و پیشوای انسان‌ها علی‌بن ابیطالب بزرگ بزرگان و یگانه نسخه‌ای است که با اصل خود «پیامبر (صلی‌الله علیه و آله)» مطابق است؛ هرگز اهل شرق و غرب، سخنرانی نظیر او در گذشته و حال ندیده است.»
«میخاییل نعیمه» که از دانشمندان مسیحی است، در مقدمه‌ای که بر کتاب «صوت العداله الانسانیه» نوشته، درباره حضرت علی (علیه‌السلام) چنین می‌گوید: «پهلوانی امام (علیه‌السلام) تنها در میدان جنگ نبود، بلکه او در روشن‌بینی، پاکدلی، بلاغت، سحر بیان، اخلاق فاضله، شور ایمان، بلندی همت، یاری ستمدیدگان و ناامیدان، متابعت حق و راستی و بالجمله در همه صفات پهلوان بود. اگرچه مدت زیادی از حضور او گذشته، اما هرگاه بخواهیم بنیاد زندگی نیکو و سعادتمندی را بگذاریم، باید به روش او رجوع کرده و دستور و نقشه را از او بگیریم.»
«جرج جرداق» مسیحی، نویسنده معروف لبنانی در کتاب «صوت العداله الانسانیه» درباره علی (علیه‌السلام) چنین می‌نویسد: «ای دنیا چه می‌شد اگر همه نیروهایت را در هم می‌فشردی و دوباره شخصیتی مانند علی با آن عقل، قلب، زبان و شمشیر نمودار می‌کردی؟ «کارلایل» فیلسوف انگلیسی، هرگاه به نام علی (علیه‌السلام) می‌رسید، بزرگی علی (ع) چنان او را به وجد می‌آورد و نیروی عظمت آن حضرت چنان تحریکش می‌کرد که از بحث علمی بیرون می‌شد و بی‌اختیار شروع به مدیحه‌سرایی او می‌کرد.» او درباره علی (ع) چنین می‌گوید: «ما نمی‌توانیم علی (ع) را دوست نداشته باشیم و به وی عشق نورزیم، زیرا هرچه خوبی هست که ما آن را دوست داریم همه در علی جمع است. او جوانمرد شریف و بزرگواری بود که دلش سرشار از مهر و عطوفت و دلیری بود، از بشر شجاع‌تر، اما شجاعتش آمیخته با مهر و عطوفت و لطف و احسان بود. »
«مادام دیالافوا»، درمقام تعریف حضرت علی (علیه‌السلام) چنین می‌نویسد: «احترام علی (علیه‌السلام) در نزد شیعه به منتهی درجه است و حقا هم باید این‌طور باشد، زیرا این مرد بزرگ علاوه بر جنگ‌ها و فداکاری‌هایی که برای پیشرفت اسلام کرد، در دانش، فضایل، عدالت و صفات نیک بی‌نظیر بود و نسلی پاک و مقدس نیز از خود باقی گذارد.
فرزندانش نیز از او پیروی کردند و برای پیشرفت مذهب اسلام مظلومانه تن به شهادت دادند. علی (علیه‌السلام) کسی است که در قضاوت به منتها درجه عدالت رفتار می‌کرد و در اجرای قوانین الهی اصرار و پافشاری داشت. علی (ع) کسی است که اعمال و رفتارش نسبت به مسلمانان منصفانه بود، او کسی است که تهدید و نویدش قطعی بود.»
منبع: روزنامه شهروند
انتهای پیام/