به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سرانجام آن شب فرارسید. آن شبی که ۱۸ شب و روز یا شاید دو ماه و ۱۸ روز منتظر رسیدنش بودیم. بسیاری از علما ماه‌های رجب و شعبان را مقدمه رسیدن به رمضان و شب قدر می‌دانند.
در آن شب دیگر مکان شب زنده داری و احیا فرقی ندارد. هر جا که باشی قرآن بر سر می گذاری و ۱۴ معصوم را برای آمرزش گناهانت نزد خدا واسطه قرار می دهی.
در این شب ها هم روضه سید الشهدا (ع) در مصلی تهران بیش از هر چیز دیگری شنیده می شد.گاهی دست‌ها برای طلب استغفار بالا می‌رفت و گاهی همان دست‌ها، اشک‌های طالب بخشش را از صورت پاک می‌کرد.
بیش از هر چیز بخشش و ظهور امام زمان (عج) در میان خواسته‌های مردم شنیده می‌شد. جالب است که اکثر دعا‌ها، معطوف به درخواست‌های جمعی بود.
مراسم مصلی تهران، با تلاوتی چند از کلام الله مجید آغاز شد. در ادامه از ساعت ۱۰ و ۴۵ دقیقه جوشن کبیر خوانده شد. سپس امیر عباسی و احمد واعظی فضا را معطر به عطر روضه اهل بیت (ع) و سینه زنی کردند. در ادامه حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان کارشناس مذهبی، توضیحاتی درباره شب قدر و عظمت آن ارائه کرد. او گفت: «باید قدر چنین شبی را دانست که خداوند در‌های رحمتش را باز کرده و خودش می‌گوید، بی تاب آن است که بنده گنه کارش را ببخشد.»
پس از اینکه دریای اشک از دیدگان بنده سرازیر شد و واسطه‌ها تا معبود کم، بی تابی‌ها هم بیشتر شد. دیگر کسی نمی‌خواست فرصت بازگشت را از دست بدهد و عاجزانه طلب بخشش می‌کرد. وقتی احیا پایان یافت، انگار آدم‌ها سبک‌تر و زمین سنگین‌تر شده بود. گویی بار‌های گناهی که مردم در طول یکسال روی دوششان داشتند و حسابی احساس سنگینی آن را می‌کردند، از دوششان برداشته و در زمین دفن شده بود.
انتهای پیام/