به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، سعید مظفری از گویندگان قدیمی و پیش کسوت عرصه دوبلاژ در ایران است که نام و صدایش با شخصیت‌های محبوب تلویزیونی زیادی پیوند خورده است. از «کلینت ایستوود» در فیلم‌های «خوب، بد، زشت» و «به خاطر یک مشت دلار» بگیرید تا «ریوزو» شوهر اوشین در سریال «سال‌های دور از خانه». پیرس برازنان، برد پیت و جکی چان هم عمدتا در فیلم‌هایی که از آن‌ها در ایران پخش شده، با صدای این هنرمند برای بینندگان شناخته می‌شوند.
او می‌گوید شمار شخصیت‌هایی که به جای آن‌ها صحبت کرده، از دستش در رفته، با این حال از میان همه آن ها، برد پیت و جکی چان را بیش از بقیه دوست دارد و اظهار می‌کند: «راستش را بخواهید با این دو بازیگر همذات پنداری بیشتری دارم». او با گذشت ۷۷ سال از بهار زندگی اش همچنان مشتاقانه به این حرفه ادامه می‌دهد. هر چند که دلی پر درد از وضعیت این روزهایش دارد، اما عشق و علاقه به این حرفه باعث نشده کارش را ترک کند. در ادامه گفت و گوی ما را با این دوبلور پیش کسوت و نامدار می‌خوانیم.
مظفری که این روز‌ها مشغول دوبله یک سریال ژاپنی است، درباره حرفه‌ای که سال‌ها به آن مشغولیت داشته، چنین می‌گوید: دوبله فیلم کار سختی است و مدت زمان دوبله یک فیلم بستگی به نوع آن و دوبلور‌های کار دارد. دوبله‌های معمولی یک فیلم، از ساعت ۹ صبح تا ۸ شب به طول می‌انجامد. اما دوبله خوب یک فیلم ۲۴ تا ۲۸ ساعت زمان می‌برد. او می‌گوید که اگرچه نقش‌ها و نوع فیلم برایش مهم است و در روند اجرای هر نقش ارتباط نزدیکی با شخصیت آن برقرار می‌کند، اما وقتی از اتاق دوبله بیرون می‌آید آن نقش را کنار می‌گذارد: دوست ندارم با رُل‌هایی که اجرای شان می‌کنم، زندگی کنم. درگیر شدن با رُل‌ها خوب نیست، چون روی دوبلور اثر منفی می‌گذارد.
مردم مرا می‌شناسند و صدایم را دوست دارند
از او درباره دلایل ماندگاری صدایش می‌پرسم و این که چطور بعضی از نقش‌هایی که دوبله کرده، بیشتر در ذهن مخاطب ماندگار شده اند. در جواب می‌گوید: ماندگاری هر صدایی بستگی به نوع حنجره دارد، تار‌های صوتی هر کسی یک نوع است و این تار‌ها در بعضی افراد، دیر کهنه می‌شوند. ناگفته نماند نوع گفتار نیز در ماندگاری صدا بی تاثیر نیست، در واقع مهم این است که شما مطلب را چگونه بیان کنید تا به دل مخاطب بنشیند، یک بخش از این موضوع مهم خدادادی و بخش دیگر آن اکتسابی است و با تمرین و ممارست به دست می‌آید. استادان بنده مرحوم محمد علی زرندی و مرحوم احمد رسول زاده در این بعد به من بسیار کمک کردند. البته به نقش‌هایی که اجرا کردم هم بستگی داشت، گاهی سریالی با یک موضوع خاص گُل می‌کرد و نقش‌ها و صدا‌ها هم در ذهن مخاطب دوستدار آن ثبت می‌شد. این دوبلور پیش کسوت حرفه دوبله را پُر از خاطره‌های تلخ و شیرین می‌داند و در این باره تصریح می‌کند: در کنار تمام شیرینی‌های این حرفه.
تلخی‌ها و سختی‌هایی هم وجود دارد. به طور مثال؛ سال گذشته برای بنده و همکارانم سال خوبی نبود، چرا که ما چند تایی از همکاران خوب مان از جمله ابوالفضل بهرام زندی، محمد عبادی، حسین عرفانی پارسایی و ... را از دست دادیم. جای خالی شان برای ما که سال‌ها در کنار هم کار کردیم، پُر نمی‌شود. حرف را می‌کشانیم به جشنواره‌هایی که برای تقدیر از دوبلور‌ها برگزار می‌شود و او در پاسخ می‌گوید: متاسفانه در این جشنواره‌ها از یک عده معدودی از دوبلور‌ها تقدیر می‌شود، رسانه ملی تنها از یک عده مشخص که با آنان ارتباط خوبی دارد، تقدیر می‌کند. من تاکنون در فهرست تقدیرشده‌های هیچ نهاد و سازمانی نبوده ام، با این حال مهم آن است که مردم مرا می‌شناسند و صدایم را دوست دارند. محبت آن‌ها از هر جایزه‌ای بالاتر است.
پیشنهاد‌های بازیگری را به خاطر کم رویی رد می‌کردم
مظفری که قبل و بعد از انقلاب پیشنهاد‌های متعددی برای حضور جلوی دوربین داشته، اما هر بار به بهانه‌ای «نه» گفته، در خصوص پرهیز از ورود به عرصه بازیگری، چنین می‌گوید: هیچ گاه نتوانستم این پیشنهاد‌ها را قبول کنم. البته مشکل از من بود نه فیلم نامه و کارگردان. بنده آدم کم رویی هستم به همین دلیل پیشنهاد‌ها را نمی‌پذیرفتم. هر چند که الان قدری پشیمانم، اما گذشته‌ها گذشته است. قطعا اگر این پیشنهاد‌ها را می‌پذیرفتم حالا وضعم بهتر بود.
تربیت دوبلور خوب زمان و هزینه می‌خواهد
این دوبلور پیش کسوت، از وضعیت فعلی دوبله در کشورمان نیز گفتنی‌های زیادی دارد و بیان می‌کند: هم اکنون وضعیت دوبله خوب نیست، علت آن هم خیلی روشن است، اگر بخواهید دوبلور خوبی تربیت کنید، زمان می‌برد. گاهی از ۲۰ دوبلوری که به استودیو می‌آیند، سه نفرشان هم حرفه‌ای نیستند. فرصت و مدت زمان دوبله یک فیلم بسیار کوتاه است و دست مدیر دوبلاژ در شناسایی و تربیت یک دوبلور خوب بسته است. وی ادامه می‌دهد: البته صدا و سیما هم این روند را قبول دارد، سازمان تمایلی به طول کشیدن کار ندارد. از این رو در این مدت کوتاه نمی‌توان دوبلور خوب تربیت کرد. تربیت دوبلور خوب زمان و هزینه می‌خواهد که فقط از عهده رسانه ملی برمی آید، اما متاسفانه به این ضرورت اساسی اعتنایی نمی‌شود.
به دوبلور‌های جوان اجازه خلاقیت می‌دهم
این روز‌ها بازار دوبله‌های به اصطلاح زیرزمینی برای تولیداتی که غیررسمی وارد بازار عرضه می‌شوند هم داغ است. مظفری در این باره اظهار می‌کند: بعضی از همکاران مان از فعالیت این گروه‌ها ناراحت هستند، اما واقعیت این است که مسیر خوبی برای جذب استعداد‌های جدید تعریف نشده و آن سمت هم برای تامین نیاز و تربیت نسل آینده این حرفه، اقدامات موثری انجام نمی‌شود. وی به روز‌هایی اشاره می‌کند که خودش مدیریت کار را در دوبلاژ آثار مختلف به عهده داشته و توضیح می‌دهد: دوست داشتم به دوبلورهایم نقش‌های خوب بدهم و با آن‌ها سر و کله بزنم.
اجازه بدهم خلاقیت شان را در کار نشان بدهند. همکارانم گفته‌های مرا تصدیق می‌کنند. اما حالا اگر دوبلوری نتواند در مدت زمان معین کار را تحویل دهد، نقش را از او می‌گیرند. کمتر تقلایی وجود دارد تا نسل جوان، چیز‌های جدید بیاموزد و خودش را به سطح عالی این حرفه برساند. وی ضمن انتقاد از کلاس‌های متعدد آموزش دوبله بیان می‌کند: آموزش قطعا به تربیت یک دوبلور حرفه‌ای کمک می‌کند، اما متاسفانه یک عده، بدون هیچ استعداد و دانشی اقدام به برگزاری کلاس‌های دوبله می‌کنند و صرفا به دنبال کسب سود هستند. متاسفانه هیچ گونه نظارتی نیز بر این کلاس‌ها اعمال نمی‌شود و تنها نتیجه آن اتلاف وقت یک عده جوان علاقه‌مند است.
برای دوبله مانند گذشته ارزش قائل نمی‌شوند
مظفری که مانند دیگر پیش کسوتان این عرصه، از وضعیت نامطلوب درآمدی این حرفه گلایه دارد، در این باره می‌گوید: متاسفانه تمامی دوبلور‌ها از شرایط فعلی ناراضی هستند، فیش حقوقی ما افتضاح و شرم آور است. این وضعیت سامان نمی‌یابد مگر آن که مدیران مربوط انگیزه لازم را داشته باشند و این حرفه را دوست بدارند. اگر حمایت مدیران از دوبلور‌ها مطلوب باشد، قطعا آثار فاخرتری تولید و ارائه خواهد شد. وضعیت به گونه‌ای شده که اگر شرایط موجود و تحمیلی را نپذیریم باید این حرفه را کنار بگذاریم. وی تاکید می‌کند: انگار دیگر مثل گذشته برای حرفه دوبلوری ارزشی قائل نیستند و این مسئله نگران کننده است.
اگر به گذشته بازگردم، سراغ حرفه دیگری می‌روم
این صداپیشه پیش کسوت می‌افزاید: به رغم عشق و علاقه‌ای که به این کار دارم و تمامی عمرم را در این مسیر سپری کردم، اما اگر به گذشته برگردم قطعا دنبال حرفه دیگری خواهم رفت، چرا که الان بعد از گذشت سال‌ها متوجه شده ام این حرفه مانند گذشته ارزش ندارد و آینده‌ای برای دوبلور‌ها در این حرفه نیست. مظفری می‌گوید: دوبلور‌های جوانی که پا به این عرصه می‌گذارند باید بدانند که این حرفه هیچ آینده‌ای ندارد، این حرفه، آدم دلسوز می‌خواهد. البته تمامی مسائل به وضعیت درآمدی ختم نمی‌شود، چرا که درآمد بخشی از مسئله است و چالش در مدیریت این عرصه است که ضعف‌های جدی دارد. وی در عین حال امید دارد که روزی عزم‌ها برای تغییر و بهبود اقدامات در این حوزه جزم شوند.
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/