تکان‌دادن و انتقال یک مصدوم می‌تواند تأثیر شدیدی بر بیمار یا فرد آسیب‌دیده داشته باشد؛ بنابراین امدادگران و کمک‌کنندگان اولیه باید بدانند که چگونه به درستی یک مصدوم را جابه‌جا کنند، به نحوی که آسیب دیگری به او وارد نشود.
نخستین و مهمترین هدف اولیه افراد امدادگر این است که از ایمنی فرد یا افراد مصدوم، امدادگران و تماشاگران (مردمی که در صحنه حادثه جمع شده‌اند) اطمینان حاصل کنند. در بعضی از شرایط اضطراری، نیازمند این هستید که مصدوم یا مصدومان را پیش از اعمال مراقبت‌های مستقیم از مسیر یا شرایط آسیب خارج کنید.
به‌طور مثال، گاهی ممکن است خطر آتش‌سوزی، انفجار، خطر ایجاد ترافیک خطرناک یا حتی امکان غرق‌شدن، جان افراد را تهدید کند. زمانی که شما ارزیابی‌های اولیه را انجام می‌دهید، باید صحنه حادثه کاملا ایمن باشد. از این مسأله اطمینان حاصل کنید که همه جوانب و خطر‌های محتمل را بررسی کرده‌اید. درنهایت اگر احساس کردید، یا ارزیابی شما به این نتیجه رسید که محیط ایمن نیست، باید مصدوم را به محیط امنی انتقال دهید.
در این‌جا به چند نکته مهم باید دقت کرد؛ حرکت‌دادن افراد دچار آسیب‌های نخاعی ممکن است موجب افزایش احتمال معلولیت یا حتی مرگ آن‌ها شود. مطمئن باشید تمامی صدمات ممکن را بررسی کرده‌اید؛ خصوصا آسیب‌هایی که زندگی فرد را تهدید می‌کنند. با دقت مصدوم را بلند کنید و مطمئن شوید از همه اعضای بدن او در مقابل کشیده‌شدن یا فشارآمدن مراقبت می‌کنید. اگر تنها هستید و باید مصدوم را جابه‌جا کنید، هنگامی که فردی روی زمین افتاده، لباس او در قسمت بالای شانه‌هایش را بگیرید و با استفاده از ساعد خود سعی کنید تکیه‌گاهی برای سر او ایجاد کنید و مصدوم را به سمت نقطه ایمنی بکشید.
همچنین با استفاده از پا‌های مصدوم، به‌طوری که مطمئن باشید می‌توانید بدون آسیب‌زدن به کمر یا گردن او، مصدوم را روی خط صاف بکشید، این کار را انجام دهید. باید حتما اطمینان حاصل کنید که فرد دچار آسیب نخاعی نشده است. اگر آن اطراف، چیز سختی مثل یک تکه‌چوب پیدا می‌شود، می‌توانید مصدوم را بدون خم‌شدن ستون فقراتش روی آن چوب بغلتانید تا بتوانید او را به نقطه امنی حمل کنید. این حرکت در جایی به کار می‌رود که نباید ستون فقرات مصدوم خم شود، یا بپیچد.
این تکنیک نیازمند کمک ٣ یا ٤نفر است. یک‌نفر باید سر و گردن مصدوم را صاف نگه دارد، درحالی که دیگران (دو یا سه‌نفر دیگر) بدن فرد را روی چوب می‌غلتانند. فردی که سر را نگه داشته تا ٣ می‌شمارد و بقیه افراد با هم و به‌طور هماهنگ بدن مصدوم را به طرف خودشان می‌چرخانند و فردی که سر و گردن را صاف نگه داشته نیز، همزمان با آن‌ها سر را می‌چرخاند تا سر مصدوم را با بدنش تراز کند. زمانی که فرد را به آرامی روی چوب یا جسم سخت قرار می‌دهند، فردی که سر را گرفته، دوباره آن را برمی‌گرداند تا با بدن مصدوم تراز شود.
در کمک کردن به دیگران مراقب خودتان باشید
در بعضی مواقع، بهتر است پیش از تکان‌دادن یا جابه‌جا‌کردن مصدوم، منتظر امدادگران پزشکی یا آمبولانس باشید. افرادی که دچار شکستگی لگن یا ران یا آسیب‌دیدگی سر یا کمر هستند، نباید در حالت نشسته انتقال داده شوند. در چنین مواردی باید، ابتدا اعضای آسیب‌دیده را ثابت کرد و مصدوم را در حالت درازکشیده (خوابانده) انتقال داد. همواره فضایی را برای جریان داشتن هوای آزاد درنظر بگیرید. هیچ‌گاه خودتان را به خطر نیندازید!
ممکن است تصور کنید که این سخن، سخنی تهی از احساسات و عواطف است، اما این را بدانید که قهرمان بازی در چنین مواردی، هیچ نتیجه‌ای ندارد، جز این‌که می‌تواند حتی موجب مرگتان شود. شما که نمی‌خواهید خود، مصدوم شوید و باری اضافی بر دوش امدادگران قرار دهید.
در اکثر مواقع، افرادی که داوطلبانه و به‌عنوان کمک‌کنندگان اولیه، خود را به مصدومان می‌رسانند، مجهز به تجهیزات ضروری و پیشرفته که به‌منظور انتقال ایمن مصدوم یا مصدومان نیاز است، نیستند. به‌طور مثال، شما می‌توانید از یک پتو یا تکه‌ای چوب برای ثابت‌کردن عضو آسیب‌دیده استفاده کنید. در هر حال، اگر احساس می‌کنید که انتقال مصدوم، چه برای خود او و چه برای شما خطرناک و ناایمن است، برای تکان‌دادن او تلاش نکنید. در عوض آن، با امدادگران و اورژانس تماس بگیرید و منتظر ورود آن‌ها بمانید.
حمل آغوشی
این روش برای بیمار سبک‌وزن یا کودک مناسب است. یک‌دست را زیر زانو‌ها و دست دیگر را زیر کتف او بگذارید. او را به خود نزدیک کرده و بلند شوید.
حمل کولی
روش مناسب برای بیمار سبک‌وزن در مسیر‌های طولانی حمل کولی است. صاف بایستید، دست‌هایتان را از زیر زانوی بیمار عبور دهید، مچ دست‌های بیمار را بگیرید و روی پشت خود بگذارید.
حمل‌های دو نفره
اهداف شما
سرعت عمل و ایمنی بیشتر
خارج‌کردن بیمار از محل خطر
انتقال فوری به بیمارستان
نیاز شما
صندلی مناسب
باند سه‌گوش
حمل چهارمچ
برای جابه‌جایی بیمار سبک‌وزن و هوشیار در مسیر‌های کوتاه از حمل چهارمچ استفاده می‌شود.
هر کمک‌رسان با دست راست مچ دست چپ خود را می‌گیرد.
هر دو روبهروی هم می‌ایستند و مچ دست آزاد یکدیگر را مانند تصویر زیر می‌گیرند.
بیمار روی دست کمک‌رسان‌ها می‌نشیند و دست‌های خود را دور گردن آن‌ها می‌اندازد.
هر دو نفر با هماهنگی از زمین بلند می‌شوند و حرکت می‌کنند.
حمل دومچ
برای جابه‌جایی بیمار سبک وزن در مسیر‌های کوتاه از حمل دومچ استفاده می‌شود. دو کمک‌رسان با دست‌های خود مچ یا ساعد نفر مقابل خود را می‌گیرند. دو دست از پشت بیمار را حمایت می‌کند و دو دست دیگر زیر پا‌های او قرار می‌گیرد. اگر بیمار هوشیار است، می‌تواند دست‌هایش را دور گردن کمک‌رسان‌ها بیندازد. می‌توانید از دو باند حلقوی به عنوان رابط بین دست‌های خود نیز استفاده کنید.
حمل زنبه‌ای
یک نفر از پشت و زیر بغل بیمار دست‌هایش را عبور داده و مچ دست‌های بیمار را به صورت ضربدری می‌گیرد. فرد دوم از روبه‌رو و یا پشت بیمار، دست‌هایش را از زیر زانو‌های آسیب‌دیده عبور داده و هماهنگ با یکدیگر بیمار را از روی زمین بلند می‌کنند.
حمل با صندلی
این روش هنگام عبوردادن بیمار از پله‌ها و راهرو‌های تنگ استفاده می‌شود. دو نفر روبهروی یکدیگر قرار می‌گیرند، یک نفر پشتی صندلی و دیگری کفی آن را می‌گیرد و با فرمان نفر پشتی حرکت می‌کنند.
روش حمل بیمار
کمک‌های اولیه برای بیمار یا مصدوم باید بدون هیچ‌گونه حرکتی در محل حادثه ارایه شود، مگر درشرایطی که صحنه حادثه ناامن باشد. جابه‌جایی یا انتقال فرد بیمار باید با روشی مناسب، از محلی به محل دیگر انجام گیرد. همچنین فرد کمک‌رسان باید با روش‌های صحیح بلندکردن و جابه جا کردن آشنا باشد، تا به خود و بیمار آسیب نرساند. برای مثال هنگام بلند شدن، پاهایتان را بازکرده، بالا تنه راصاف کنید، سپس با کمک گرفتن از عضلات ران، بلند شوید. وقتی بیمار را می‌خواهید پایین بیاورید، برعکس آن عمل کنید.
عوامل موثر در انتخاب نوع حمل
وسایل و امکانات موجود
نوع آسیب‌های وارده به بیمار
تعداد نفرات کمک دهنده
آمادگی جسمانی کمک دهنده
وزن بیمار
مسیر و مسافت
حمل‌های یک نفره
اهداف شما
پیشگیری از آسیب به خود
پیشگیری از آسیب به بیمار یا مصدوم
خروج از محل خطر
انتقال فوری به بیمارستان
نیاز شما
پتو یا ملحفه
باند سه گوش
حمل‌های کششی
هنگامی که فرد کمک‌رسان توان بلندکردن بیمار را ندارد و باید به فوریت او را از محل آسیب خارج کند، از این روش‌های حمل استفاده می‌شود که شامل:
١ – کشیدن از زیربغل و ساعد
دست‌ها را از پشت و زیر بغل بیمار عبور دهید. هر دو ساعد را بگیرید. بهتر است ساعد چپ بیمار را با دست راست و ساعد راست را با دست چپ بگیرید.
٢- کشیدن با لباس
دکمه بالای لباس را باز کنید. یک پای خود را تکیه‌گاه کنید. از زیر دو کتف، لباس بیمار را محکم گرفته و بکشید. برای راحتی و ایمنی بیشتر، می‌توان دست‌های بیمار را با یک باند به یکدیگر بست.
٣ – کشیدن با پتو
پتو را نسبت به بدن بیمار به صورت لوزی پهن کنید. بیمار را روی پتو قرار دهید به‌طوری که سرش در گوشه پتو قرار گیرد. بیمار را با پتو بکشید.
٤- حمل سینه خیز
این روش برای انتقال بیمار سنگین وزن هنگام آتش‌سوزی درشرایطی که دود فضای بالای اتاق را فرا گرفته، استفاده می‌شود.
دست‌های بیمار را با باند به هم ببندید. کف دست و پای خود را در دو طرف بدن بیمار قرار دهید. یک دست و سر خود را از داخل دو دست بیمار عبور داده و آن را روی شانه و کمر خود قرار دهید. با استفاده از دست‌ها و زانو‌های خود جهت سر مصدوم، حرکت کنید و او را بکشید.
حمل عصایی
بیمار هوشیاری که قادر به راه رفتن است را از پهلو حمایت کنید تا او با تکیه به شما حرکت کند.
حمل آتش‌نشان
به بیمار کمک کنید تاروبه‌روی شما بایستد.
مچ دست چپ بیمار را با دست راست گرفته زانو زده و درحالی‌که تنه بیمار روی شانه شما قرار دارد، دست آزاد (چپ) خود را از بین دو زانوی بیمار عبور داده، مچ دست چپ او را بگیرید. شما با دست آزاد خود می‌توانید در‌ها را باز کنید.
منبع: روزنامه شهروند
انتهای پیام/