عشق به مردم، عشق به حرفه‌ای که با آن ۴۵ سال را زیسته و عشق به رادیو که همچون حلقه وصالی او را به مخاطبانش پیوند می‌داده است. دلش تنگ می‌شود برای روز‌هایی که گذشته، برای جمعه ایرانی و بازیگران قدیمی اش و آدم‌هایی که حالا از جمع شان، تعدادی را مرگ گلچین کرده است.
با تاکید موکدی می‌گوید که بازی در تلویزیون، رادیو یا استیج برایش تفاوتی ندارد، اولویت او نشاندن لبخند است بر لبان مردم و امید دارد تا روزی که نفسی باشد، بتواند این رسالت را به سرانجام برساند. با او که یک نوستالژی شیرین است، از حال و هوای دیروز و امروزش گفتیم و شنیدیم.
تنها صداست که می‌ماند
حرف اولمان با او، از حال و هوای این روزهایش است که در شرح آن می‌گوید: بنده بازنشسته رادیو هستم. ۴۵ سال است که با عشق و علاقه در این رسانه فعالیت کرده ام. رادیو را بسیار دوست دارم و معتقدم؛ «تنها این صداست که می‌ماند». این روز‌ها هم عمدتا اجرای استیج دارم و تلاشم این هست که لبخندی بر لب هموطنانم بیاورم. حس خیلی خوبی است وقتی چند هزار نفر به تماشای اجرایت می‌نشینند و می‌بینی که از ته دل می‌خندند.
او برای مخاطبان سینه چاک و طرفداران پروپا قرص برنامه «جمعه ایرانی» یک خوش خبری دارد: ان شاءا... بعد از ماه مبارک رمضان، در صورت توافق با آقای سعید توکل به عنوان تهیه کننده برنامه «جمعه ایرانی» مجدد این برنامه را با همان حال و هوای قبل دوباره کلید خواهیم زد و روی آنتن می‌بریم.
هنرپیشگی در رادیو بسیار دشوارتر از قرار گرفتن مقابل دوربین است
این هنرپیشه پیش کسوت رادیو و تلویزیون نقبی می‌زند به دشواری‌های اجرا در رادیو و آن را با دیگر عرصه‌ها مقایسه می‌کند و توضیح می‌دهد: در تئاتر، بازیگر در مقابل تعدادی تماشاگر اجرا دارد و همه حواس مخاطبش درگیر اجرای او می‌شود. نور، دکور، گریم و لباس هم به مدد می‌آیند تا باورپذیری و اثرگذاری کار افزون شود.
مقابل دوربین یک فیلم سینمایی یا سریال تلویزیونی هم وضعیت به همین شکل است، اما در رادیو همه ارتباط شما با مخاطب تان از طریق صدا برقرار می‌شود. با همان صداست که مردم را می‌خندانیم. در یک کلام بازیگری در رادیو به مراتب دشوارتر از قرارگرفتن مقابل دوربین یا رفتن روی صحنه است.
هر کاری که برای شاد کردن مردم از دستم بربیاید کوتاهی نخواهم کرد
اما برای آذری که هم در تلویزیون سابقه دارد و هم در رادیو، انتخاب میان این دو سخت است. او اظهار می‌کند: بنده از دوران کودکی علاقه زیادی به سینما، تئاتر و تلویزیون داشتم، به همین دلیل در تمام رشته‌ها آزمون دادم، کار کردم و خودم را به دیگران شناساندم، به هر حال رادیو و تلویزیون هر کدام برای خودشان مقوله جداگانه‌ای هستند، آن چه که برایم مهم است، خود مخاطب است.
وی تاکید می‌کند: بازی در هر دو رسانه را دوست دارم و به رغم بازنشستگی فعالیت ام را ادامه خواهم داد. در واقع در هر یک از این رسانه‌ها که بتوانم با هنر و بیانم مخاطب را جذب کنم، برایم خوشایند خواهد بود. حتی بازی روی استیج و خنداندن مردم هم برایم لذت بخش است. خلاصه لذت اجرا برای من بیشتر همان مخاطبی است که کار را می‌پسندد. مردم را دوست دارم عاشق‌شان هستم. حالا هم اگر هستم و مانده ام به عشق آن هاست.
هیچ کدام از عرصه‌های هنر درآمدزا نیستند
آذری در توصیه به علاقه‌مندان هنرپیشگی بیان می‌کند: هر کاری زحمت خاص خودش را دارد، هنرپیشگی رادیو هم از این قاعده مستثنا نیست. صرف داشتن علاقه برای ورود به عرصه هنرپیشگی کفایت نمی‌کند، برای دست یابی به موفقیت در عرصه‌های هنری باید در درجه اول معلومات علمی داشت؛ بنابراین بهتر است ابتدا در رشته هنری مد نظرشان تحصیل کنند و زوایایش را بیاموزند بعد وارد عرصه عمل بشوند.
این صداپیشه پیش کسوت ادامه می‌دهد: علاوه براین، کسانی که دوست دارند به این عرصه ورود کنند، باید فن بیان خوبی داشته باشند و با آثار شعرای نامدار ایرانی آشنا باشند، در کلاس‌های هنری شرکت و رادیو را هم زیاد گوش کنند. امثال بنده حدود ۵۰ سال از عمرمان را صرف هنرپیشگی در رادیو و تلویزیون کردیم تا به این جایگاه رسیدیم؛ بنابراین بدون زحمت و به این سادگی‌ها نمی‌توان جای پیش کسوتانی همچون مرحوم منوچهر نوذری، مرحوم عزت ا... مقبلی و شمسی فضل اللهی، ثریا قاسمی و... را گرفت.
آذری به نام نیک و یاد خوشِ هم دوره ای‌های خود اشاره می‌کند و می‌گوید: بسیاری از پیش کسوتانی که با آنان هم دوره بودم همچون فرهنگ مهرپرور، منوچهر نوذری، عزت ا... مقبلی و حیدر صارمی به رحمت خدا رفتند، اما هنوز کسانی همچون علیرضا جاویدنیا، مهران امامیه و سعید توکل هستند که همکاری با آنان برایم لذت بخش است.
وی ادامه می‌دهد: باید به این نکته هم اشاره کنم که هنرپیشگی در رادیو درآمد ندارد، راحت بگویم هیچ یک از عرصه‌های هنری درآمد ندارند، اگر کسی به دنبال کسب پول و درآمد بالاست، باید مغازه‌ای در مشهد باز کند و زعفران، زرشک و عناب بفروشد (با خنده).
مشهدی‌های مهربان و مهمان دوست
آذری که به همراه ۱۵۰ نفر از هنرمندان دیگر با موسسه هنرمندان پیش کسوت به مشهد آمده بود و مدت کوتاهی در شهرمان حضور داشت، نقبی هم به این سفر می‌زند و می‌گوید: در این سفر علاوه بر زیارت حرم مطهر رضوی و رفتن به آرامگاه فردوسی، از منطقه ییلاقی شاندیز و منطقه تفریحی چالیدره نیز بازدید کردیم و برای خانواده و دوستان سوغاتی خریدیم.
در مجموع این سفر یک خاطره خوش برای ما بود. وی مردم مشهد را بسیار مهمان نواز، با محبت و هنرمند دوست توصیف می‌کند و می‌افزاید: مشهدی‌ها به هنرمندان بسیار احترام می‌گذارند، این چند روز مکرر سراغ مان می‌آمدند و درخواست عکس یادگاری داشتند یا ابراز محبت می‌کردند.
این هنرپیشه پیش کسوت از توفیق زیارت حرم رضوی و حس و حال خوب آن نیز چنین می‌گوید: زیارت حرم آقا امام رضا (ع) از آن توفیقاتی است که از دست نمی‌دهم. امیدوارم آن حس خوب و آرامشی که زیارت حرم آقا دارد نصیب همه هموطنان عزیزم شود.
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/