چنان‌که معاویة بن وهب می‌گوید:
«سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنْ أَفْضَلِ مَا یَتَقَرَّبُ بِهِ الْعِبَادُ إِلَی رَبِّهِمْ وَ أَحَبِّ ذَلِکَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا هُوَ؟ فَقَالَ: مَا أَعْلَمُ شَیْئاً بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ أَفْضَلَ مِنْ هَذِهِ الصَّلَاة…» (از امام صادق (ع) از افضل اعمال که بندگان را به پروردگارشان نزدیک می‌سازد و محبوب‌ترین کار‌ها نزد خداوند سوال کردم، فرمود: بعد از معرفت، چیزی ارزشمندتر از نماز نمی‌شناسم.)
در ماه مبارک همه‌ی شرایط برای انجام این بهترین عبادت فراهم است و لذا قبل از هر عمل مستحبی، بیشترین توصیه به اصلاح امر نماز شده است؛ تا به آن‌جا که وقتی از مرحوم شیخ حسنعلی نخودکی درباره‌ی اسّ مطالب سلوکی ایشان سوال شد، فرموده بودند که ما چیزی جز اهتمام به نماز نداریم. مراد از این سخن نه آن است که سالک نباید عمل دیگری انجام دهد، بلکه جلوه‌ی همه‌ی اعمال قربی باید در خضوع و خشوع نماز ظاهر شود.
در میان نماز‌های یومیه اهتمام خاصی به نماز ظهر شده، زیرا اولین نمازی که بر رسول خدا (ص) تشریع شد نماز وسطی یعنی ظهر بود و در روایات متعدد است که در این هنگام در‌های بهشت باز و دعا مقبول است.
از همین رو در ماه رمضان مناسب است که اولاً نماز ظهر به جماعت و اول وقت خوانده شود و اگر مقدور بود نوافل آن به جا آورده شود.
منبع: افکارنیوز
انتهای پیام/