گویی روز جمعه است و ۲۶ سال از هجرت رسول الله (ص) می‌گذرد که نو رسیده امیر دل ها، علی (ع)، رنگ ارغوانی و شبنم شادی را به همه شهر‌های عالم هبه می‌کند..
کودکی در میان شور و هلهله و بر بال فرشتگان از میان پلی میان زمین و آسمان، قدم به خانه علی (ع) و ام البنین می‌گذارد و دستان مولای عالم جایگاه فرودش می‌شود و نام عباس را از سخاوت لبان علی (ع) می‌ستاند.
اذان و اقامه از صدای آسمانی پدر در وجود بی همتایش چنان طنین می‌اندازد که رگ‌های ایمان و عشق در وجودش تا پای نیمه جان و لب‌های تشنه و تا سرزمین خشک کربلا می‌جوشد.
«ابوالفضل» مشهورترین کنیه اوست. بسیاری از فرهیختگان بهره مندی از فضایل فراوان را علت این لقب دانسته اند؛ از سوی دیگر، پاره‌ای از محققان و اندیشمندان بهره مندی از نعمت وجود فرزندی به نام «فضل» را دلیل این کنیه شمرده اند
ابوالقاسم، قمر بنی هاشم، باب الحوائج، طیار، الشهید، سقا، عبد صالح، سپهسالار، پرچمدار و علمدار، ابوقربه، عمید، سفیر، صابر، محتسب، مواسی، مستعجل از دیگر لقب‌های ابوالفضل است.
امیرمؤمنان (ع) برادرش عقیل را طلبید تا نگاهی به قبایل مختلف بیفکند، خانواده‌ای شجاع را انتخاب کند و انگشت اشاره بر بانویی پاک و عفیف نهد تا فرزندانی دلاور، سرآمد و شیردل به دنیا آورد.
پس از مدتی تحقیق و ژرف نگری، عقیل، «فاطمه کلابیه» (ام البنین) را برگزید که عباس فرزند شایسته این بانوی عفیف بود.
در روز‌های کودکی عباس (ع) پدر گرانقدرشان، چون آیینه معرفت، ایمان، دانایی و کمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهی و رفتار آسمانی اش بر وی تاثیر می‌نهاد. او از دانش و بینش علی (ع) بهره می‌برد. حضرت درباره تکامل و پویایی فرزندش فرمود: «اِنَّ وَلَدِی الْعَبّاسُ زَقَّ الْعِلْمَ زَقّا» همانا فرزندم عباس در کودکی علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر، که از مادرش آب و غذا می‌گیرد، از من معارف فرا گرفت.
فرزند پاکدل علی (ع) در مدت ۱۴ سال و ۴۷ روز، که با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب و غربت و وطن در کنار او حضور داشت.
تمام ویژگی‌ها و فضایل و کمالات حضرت عباس (ع) شعاعی از یک دایره است؛ دایره‌ای که بایستی آن را «ولایت پذیری» و اطاعت بی، چون و چرا از «ولایت» نام نهاد.
به عبارت دیگر، تمام ویژگی‌ها و کمالات ابوالفضل العباس (ع) در پرتو پیروی محض از، ولی الله زمان خود یعنی برادرش امام حسین (ع) رنگ می‌گیرد. همین ولایت پذیری است که شالوده اصلی دیگر فضایل و صفات آن بزرگوار را تشکیل می‌دهد. اگر این اطاعت پذیری از زندگی حضرت عباس (ع) حذف شود، دیگر فضایل حضرتش در بازار الهی قدر و بهایی نخواهند داشت.
در حقیقت، پذیرش ولایت حجت زمان و پیروی مطلق از حجت الهی، حرکات حضرت عباس را نه تنها در روز عاشورا، بلکه قبل از آن جهت داد و کرامت‌های حضرتش به عنوان «باب الحوائج» در گشودن گره‌های کور زندگی متوسلان به آن حضرت، تنها گوشه‌ای از مزد دنیایی پروردگار به ایشان است و این اجر ولایت پذیری قمر بنی هاشم است.
ظهر عاشورا، لشگر دور حضرت عباس (ع) را گرفته به او حمله ور شدند و ایشان به تنهایی می‌جنگید.
چون به نزدیک نهر رسید، چهار هزار نامرد آن غریب مظلوم را در میان گرفتند و بدن شریفش را تیرباران کردند. آن شیر بیشه شجاعت خود را بر آن سپاه بی قیاس زد و ۸۰ نفر از ایشان را بر زمین افکند و خود را به آب رسانید.
چون کفی از آب برگرفت که بیاشامد، تشنگی آن امام مظلوم و اهل بیت او را به یاد آورد. آب را ریخت و مشک را پر کرد و بر دوش خود کشید و در حالی که جنگ می‌کرد، متوجه خیمه‌های حرم شد. آن کافران بی حیا سر راه بر او گرفتند و بر دور او احاطه کردند و با ایشان محاربه می‌کرد و راه می‌پیمود.
ناگاه تیری بر مشک خورد و آب بر زمین ریخت و تیر دیگر بر سینه او فرود آمد و از اسب به پایین افتاد. پس ندا کرد که:ای برادر مرا دریاب.
و، چون عباس (ع) شهید شد حضرت امام حسین (ع) فرمودند: کمرم شکست و چاره ام اندک شد.
براى ایشان ۱۶ لقب شمرده اند که هر کدام جلوه اى از فضائل، کرامات و عظمت وى را نشان مى دهد و ما برخى از آن‌ها را برمى شمریم.
۱ ـ. عباس:، چون مثل شیر حمله مى کرد دلیر بود ترس در دل دشمن مى ریخت و فریادهاى حماسى اش لرزه بر اندام حریفان مى افکند.
۲ ـ. ابوالفضل: نام پسرش فضل بود و هم این که وى پدر فضیلت و خوبى‌ها بود و فضل و نیکى زاده او و مولود سرشت پاکش بود.
۳ ـ. ابوالقربه: (پدر مشک) به خاطر مشک آبى که بر دوش مى گرفت و از کودکى میان بنى هاشم سقایى مى کرد.
۴ ـ. سقا: به خاطر این که آب آور تشنگان بخصوص در سفر کربلا بود.
۵ ـ. قمر بنى هاشم: وى در میان بنى هاشم زیباترین و جذاب‌ترین چهره را داشت و چنین ماه درخشان در شب تار مى درخشید.
۶ ـ. باب الحوائج: آستان رفیعش قبله حاجات و توسل به آن حضرت بر آورند و نیاز دردمندان است.
گفتنی است؛ به پاس رشادت‌های علمدار کربلا و پاسداشت جانفشانی‌های جانبازان جان بر کف جمهوری اسلامی ایران، روز ولادت آن حضرت به عنوان روز جانباز در تقویم ایران نامگذاری شده است.
انتهای پیام/ج