در این مراسم نظری نوری، نقاش کشورمان گفت: دیشب تا صبح آسمان برای سیاوش مظلومی پور گریه کرد. بارید نمی‌دانم آب برای قلم‌های سحر آمیزش می‌آورد یا در فقدانش می‌گریست. سیاوش مظلومی پور شاعر آبرنگ بود. آبرنگ را می‌سرود. غزل‌های سیاوش مظلومی پور همه جا می‌درخشیدند؛ او مظهر زندگی و اخلاق بود.
وی افزود: سیاوش مظلومی پور یک انسان عارف بود؛ چون توانسته بود از وجودش کینه، حسد و بخل را بیرون بریزد. هیچگاه کوچکترین اخمی نمی‌کرد و همیشه با لبخند نقاشی می‌کشید. زندگی را دوست داشت. ایران را دوست داشت و آفتاب‌های گرم درخشان را به این سرزمین می‌تاباند. حقیقتاً به روانی شعر حافظ و سعدی نقاشی آبرنگ می‌کرد و نقاشی هایش هیچگاه گم نمی‌شود.
این نقاش با اشاره به اینکه سیاوش مظلومی پور قلب‌های دوستانش را تسخیر و به همه مهربانی کرد، اظهار داشت: من که سال‌ها عاشق نقاشی هایش بودم، احساس می‌کنم الان جایش خالی است. هیچ وقت سیاوش مظلومی پور فراموش نمی‌شود. کمال الملک کلاس خودش بود و با سخاوت به همه آموزش می‌داد. این همه وسعت در یک انسان جمع شده بود که به او سیاوش مظلومی پور می‌گفتند. چشم برای گریستن در فقدانش کم است، باید آسمان برایش بگرید. تنها در نقاشی استاد نبود، بلکه در اخلاق هم استاد بود. با تمام وجود و هستی ام برای چنین استاد بزرگی گریه می‌کنم.
در این مراسم مصلایی نقاش، پس از آنکه شعری برای سیاوش مظلومی پور خواند و درباره وی گفت: سیاوش مظلومی پور دغدغه شدیدی برای نقاشی آبرنگ و تک تک ما آبرنگ کاران داشت. محال بود بخواهیم نمایشگاهی برپا کنیم و وی به ما کمک نکند. در تمام جلساتی که کوچکترین تنشی ایجاد می‌شد، خیالمان راحت بود یک میانجی داریم.
وی افزود: استاد عزیزم، استاد همه ما است. دوستان زیادی به دلیل اینکه در سفر بودند، تنوانستند به مراسم تشییع پیکر سیاوش مظلومی پور بیایند. پیام دادند همه دلشان اینجاست. همه با هم می‌خواهیم استاد را بدرقه کنیم. استاد زمانی که بود به همه ما جوانه بخشیدند؛ حالا که می‌خواهیم با وی خداحافظی کنیم در موقعی از سال و فصلی هستیم که همه ما دوباره جوانه می زنیم و خانواده اش را تنها نمی گذاری.
در این مراسم، زمان برگزاری مراسم ختم سیاوش مظلومی پور، جمعه دوم فرودین ماه از ساعت ۱۵ تا ۱۶ در تالار نیایش اعلام شد.
انتهای پیام/