این تاندون همان قسمتی است که هنگام ایستادن به روی پنجه در پشت پا احساس می‌کنید و همانند همه تاندون‌ها بافت فیبر مانندی دارد که در صورت ایجاد کشش بیش از اندازه تحمل تاندون آسیب می‌بیند.
اغلب ورزشکاران رشته‌های فوتبال، بسکتبال، والیبال و دونده‌‌ها به دلیل فشاری که هنگام دویدن و پرش به این تاندون وارد می‌شود، دچار آسیب یا پارگی تاندون آشیل می‌شوند.
پارگی تاندون آشیل اغلب در ورزشکارانی که بدون گرم کردن و انجام حرکات کششی، ورزش می‌کنند، رخ می‌دهد و معمولاً آسیب دیدگی در حدود فاصله ۲ تا ۶ سانتی‌متر بالاتر از مچ پا که نازک‌ترین جای تاندون است.
در مجموع عواملی مثانند استفاده طولانی مدت از داروهای کورتونی، تزریق داروهای حاوی کورتون، افزایش سن، التهاب تاندون آشیل و بیماری‌های رماتیسمی منجر به افزایش ریسک پارگی تاندون آشیل می‌شود.
ایجاد پارگی تاندون آشیل به‌طور معمول منجر به بی‌حس شدن و کاهش توانایی حرکت پاها می‌شود، همچنین ممکن است درد شدید و یا ایجاد صدایی ضربه مانند در هنگام پارگی را به همراه داشته باشد اما برای تشخیص قطعی پارگی معمولاً از انجام معاینات بالینی و تست‌های آزمایشگاهی استفاده می‌کند.
درمان پارگی تاندون آشیل باید سریع انجام شود و هرچه زمان شروع درمان کوتاه‌تر باشد اثربخشی آن بهتر خواهد بود، درمان‌های این عارضه به ۲ دسته جراحی و غیر جراحی تقسیم می‌شود.
در روش غیر جراحی پای بیمار به ۸ هفته گچ گرفته می‌شود تا با جلوگیری از حرکت مچ پا تاندون به مرور ترمیم شده و توانایی حرکت را بدست آورد، اما در صورتی که این پارگی خیلی شدید باشد انجام این اقدامات اثردهی لازم را ندارد و بیمار نیاز پیدا می‌کند تا دست به جراحی ببرد.
پس از انجام عمل جراحی ترمیمی پای بیمار باید برای ۵ تا ۷ هفته داخل گچ باشد.
هر یک از روش‌های فوق مزایا و ایرادات خود را دارد؛ مشکل روش غیر جراحی این است که بیمار بهبودی کامل پیدا نمی‌کند و ریسک پارگی مجدد در تاندون وجود دارد که کم‌تر در روش جراحی دیده می‌شود، اما روش جراحی مشکلاتی مثل عفونت در محل جراحی کم حس شدن پوست و احتمال ایجاد پوست اضافه و لخته خون را به همراه دارد که برخی از آنها ممکن است نیاز به جراحی مجدد داشته باشد.
انتهای پیام/