انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
سیستان وبلوچستان سرزمین مردهاست.باید به این استان اونقد رسیدگی بشه که به پای استانهای کلانی چون اصفهان وشیراز برسه .مطمئن باشید اونوقته که یکی از امن ترین استانها و وفادار ترین مردم به کشور میشن.
به گزارش خبرنگار حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، هر فردی که به استان سیستان و بلوچستان سفر کرده باشد می‌داند که برخی از مناطق این استان از محروم‌ترین مناطق کشور محسوب می‌شوند. حتی در این مناطق گاهی کار به جایی می‌رسد که کودکان و نوجوانان این ناحیه به دلیل نبود شغل مناسب برای والدینشان و محرومیت از یک وضعیت اقتصادی معمولی به مدرسه نمی‌آیند و ترک تحصیل می‌کنند. کودکانی که قرار است آینده کشور را بسازند در نقطه حال متوقف می‌شوند و نمی‌توانند آینده چندانی را برای خود تصور کنند. یکی از مناطق محروم استان سیستان و بلوچستان با نام آهوران شناخته شده‌است.
این منطقه در شهرستان نیک‌شهر قرار گرفته است و وضعیت اقتصادی مردمش چنگی به دل نمی‌زند، البته مردم این منطقه در سال‌های اخیر به همت یک سرباز معلم با نام عبدالمالک زین‌الدینی و با اتکا به صنایع دستی توانسته‌اند تا اندازه‌ای به آینده اقتصادی خود امیدوار شوند، زیرا کشور ما یکی از توانمندترین کشور‌ها در حوزه صنایع دستی است و نسبتا در این حوزه خوب ظاهر شده است، به گونه‌ای که در شرایط فعلی اکثر سیاستگذاران کشور تصور می‌کنند با اتکا به صنایع دستی می‌توان چرخ اقتصاد کشور را آسان‌تر حرکت داد. این مسئولان اذعان دارند که حوزه صنایع دستی همچون حوزه گردشگری می‌تواند ایجاد شغل کند و با کمترین امکانات بیشترین درآمد را به دنبال داشته باشد بنابراین تلاش می‌شود که با اتکا به حوزه صنایع دستی به مناطق دور افتاده کشور رونق ببخشیم. ما در این گزارش به سراغ عبدالمالک زین‌الدینی رفتیم و پای صحبت او نشستیم تا رمز موفقیتش را جویا شویم.
در ادامه متن مصاحبه ما با زین‌الدینی را می‌خوانید.
-آقای زین‌الدینی متوجه شدیم که شما توانسته‌اید نشاط و زندگی را با اتکا به صنایع دستی در یک منطقه دورافتاده احیا کنید، چگونه این کار را انجام دادید؟
-منطقه آهوران شهرستان نیک‌شهر یک منطقه بسیار بسیار محروم است، مثلا کسی در این منطقه سرمایه‌گذاری نکرده است و تنها درآمد ما همین صنایع دستی بود که می‌توانست به ما کمک کند تا به اقتصاد منطقه رونق ببخشیم. بنابراین توجهمان به برگ درختی جلب شد که در منطقه آهوران به وفور دیده می‌شود.
من در ابتدای راه، طریقه خلق محصولات صنایع دستی با برگ درخت را یاد گرفتم، زیرا تازه از تهران که محل زندگی پدر و مادرم بود به منطقه آهوران رفته بودم و می‌دانستم با حقوقی که دریافت می‌کنم نمی‌توانم هم خرج زندگی خودم را بدهم و هم چرخ اقتصادی زندگی کودکانی که به دلیل نیود امکاناتی، چون دفتر و مداد نمی‌توانند به مدرسه بیایند را بچرخانم.
-چگونه توانستید مردم منطقه را با خود همراه کنید؟
پس از آموختن خلق محصولات صنایع دستی و در ابتدای راه کسب درآمد از این کار، وضعیت خوبی را تجربه کردیم و سازمان میراث فرهنگی نیز در نمایشگاه صنایع دستی زاهدان غرفه‌ای را به ما اختصاص داد که بتوانیم محصولاتمان را بفروشیم و فروش خوبی هم داشتیم. همین باعث شد که مردم منطقه متوجه شوند که می‌توان با کمترین امکانات، صنایع دستی را خلق کرد البته خلق این محصولات دشوار است و ارزش کمی دارد، اما همین ارزش کم نیز می‌تواند مناطق دورافتاده‌ای، چون منطقه آهوران را نجات بدهد، اما این در صورتی امکان‌پذیر است که مردم کشورمان با خرید محصولات صنایع دستی، چون وسایل حصیری تحول عظیمی در مناطق دورافتاده و محروم ایجاد کنند.
-با حضور در سازمان میراث فرهنگی با آمادگی رئیس این سازمان برای حمایت از خودتان مواجه شدید. سازمان میراث فرهنگی تا به امروز تا چه اندازه و با چه کیفیتی از شما حمایت کرد؟
اگر حمایت سازمان میراث فرهنگی نبود، قطعا صدای ما شنیده نمی‌شد. این سازمان در همه نمایشگاه‌های خود غرفه‌ای جداگانه به ما می‌دهد.
سازمان میراث فرهنگی لوازم تحریر برای منطقه ما فرستاده است البته درخواست ما این است که نحوه خلق صنایع دستی دیگر را به مردم منطقه آهوران آموزش بدهند تا بتوان با اتکا به آن درآمد بیشتری را برای منطقه به دست آورد.
-هدف نهایی شما چیست؟
هدف ما این است که مردم منطقه آهوران به پای کار بیایند و با پول اندکی که به دست میاورند چرخ اقتصاد خانواده خود را تا حدودی بچرخانند.
-چه درخواستی از مردم کشورمان دارید؟
من از مردم کشورم می‌خواهم که محصولات صنایع دستی را بخرند و با خرید کالای ایرانی برای مردم نه تنها سیستان و بلوچستان بلکه همه ایران شغل ایجاد کنند.
انتهای پیام/