به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان،به نقل از روابط عمومی حوزه هنری اصفهان، برای آن‌ها که عادت کرده اند صحنه تئاتر را پر از مرد‌های زن نما، دیالوگ‌های گل درشت و قهقهه آور ببینند، نمایشنامه دیوید مامت خسته کننده است، اما برای عاشقان تئاتر، همین متن به نمایشی بدل می‌شود که با خاطره بازی، ۱۲۰ دقیقه آن‌ها را روی صندلی‌های کوچک و سیاه تماشاخانه ماه می‌نشاند.
قصه «زندگی در تئاتر» قصه خود تئاتر است. نسلی که بی تجربه می‌آید و نسلی که با تجربه می‌رود. وحید عمرانی در دراماتورژی، یک شخصیت دیگر نیز به این نمایشنامه افزوده، دختر کوچکی که در میانه عبور گذشته و حال، از آینده تئاتر خبر می‌دهد.
صحنه این تئاتر به دو قسمت روی صحنه و پشت صحنه تبدیل شده و عمده دیالوگ‌ها پشت صحنه و در اتاق گریم بین بازیگر میانسال حرفه‌ای و بازیگر جوان تازه کار رد و بدل می‌شود. جوان، ابتدا مشتاق برقراری ارتباط با این همکار کارکشته است، اما پس از گذشت اندک مدتی آن مصاحبت شیرین جای خود را به یک رابطه خشک می‌دهد. جوان، نفور از شنیدن نصیحت و سرمست از شهرت و توجه، دیگرمیلی به بهره گرفتن از کوله بار تجربه بازیگر میانسال ندارد و صحنه زیرپای این دو شخصیت خاکستری محل برخورد دو حس حسرت و قدرت می‌شود.
حوزه هنری اصفهان از ۲۵ بهمن تا پنجم اسفند ماه سالن تماشاخانه ماه را به رایگان در اختیار اجرای «زندگی در تئاتر» قرار داده بود. وحید عمرانی، دراماتورژ و کارگردان این تئاتر نیز پیرامون دغدغه‌ای که او را به اجرای نمایشنامه دیوید مامت واداشته است، اظهار کرد: مدت مدیدی در اصفهان هیچ تئاتری که به خود تئاتر بپردازد اجرا نشده بود و من وقتی صبغه‌ای از هنر برای هنر را در نمایشنامه «زندگی در تئاتر» دیدم برآن شدم تا آن را روی صحنه بیاورم.
او ادامه داد: شخصا دوست داشتم که مخاطب این کار اهالی تئاتر و سینما باشند و بیایند و در کنار مردم، پشت صحنه‌ای را که همیشه با آن درگیر هستند، روی صحنه ببینند. دوست داشتم واکنش آن‌ها را حین اجرای بخش‌های مختلف ببینم و خاطرات و نوستالژی‌هایی را برای آن‌ها زنده کنم، اما با وجود اینکه همه همکارانم از اجرای این نمایش آگاه بودند از جمع ۵۰۰ نفره آن ها، فقط ۷ نفر به تماشای «زندگی در تئاتر» نشستند و این باعث تاسف است.
کارگردان نمایشنامه «زندگی در تئاتر» تصریح کرد: گفتگو، اولین مشخصه هنر تئاتر است به همین دلیل نفور بودن اهالی این هنر از هم قابل باور نیست و نشان می‌دهد یکی از دلایل ضعف تئاتر ما پیشه کردن همین خوی و منش از سوی اهالی تئاتر است. وقتی حتی ما پای تماشای نمایش‌های همدیگر نمی‌نشینیم از مخاطب عام چه انتظاری می‌رود؟
عمرانی افزود: مدتی است که تبلیغات شهری به کمک تئاتر‌ها آمده و این اتفاق خیلی خوبی است، اما متاسفانه نمایش «زندگی در تئاتر» به دلیل آنچه نبودن بودجه عنوان شد از این موهبت بی نصیب ماند. هیچ کمک هزینه‌ای را نیز از هیچ نهادی بابت اجرا دریافت نکردیم و همه هزینه‌ها از جیب شخص بنده بود. فکر می‌کردم ۲۷ شب اجرا، تلافی ۹ ماه وقت گذاشتن برای این تئاتر را در بیاورد، اما برنامه سالن تغییر کرد و ۱۱ شب بیشتر روی صحنه نبودیم. با این حساب جز کسب ارزش‌های معنوی و هنری بهره دیگری از اجرای «زندگی در تئاتر» نبردیم.
وی تاکید کرد: اگر علاقه و جنون من به تئاتر نبود به خاطر همین مشکلات بار‌ها قید آن را زده بودم، اما چه کنم که تئاتر، چون آبی است و زندگی منِ ماهی به آن وابسته.
عضو کانون بین المللی منتقدان تئاتر با اشاره به سالن تماشاخانه ماه گفت: بعد از ۲۰، ۳۰ سال التماس و انتظار، به همت حوزه هنری اصفهان تماشاخانه ماه با هزینه‌ای بالغ بر دویست میلیون تومان ساخته شده که جای تقدیر دارد، اما من باب رفع ایرادات و تکمیل این زحمتی که کشیده شده باید به نکاتی اشاره کنم. اول اینکه اتاق گریم تماشاخانه، دستشویی ندارد و این مثل این است که خانه‌ای بدون دستشویی داشته باشیم. به دلیل ترشح آدرنالین بازیگران قبل از اجرا نیاز به تخلیه دارند و طی فاصله چند متری تماشاخانه تا دفتر حوزه هنری در عمارت سعدی قبل یا حین اجرا ممکن نیست.
عمرانی ادامه داد: کوچک بودن در ورودی سالن، عملا امکان استفاده از دکور‌های بزرگ را از گروه‌های اجرایی می‌گیرد و تعبیه در خروج اضطراری نیز ضروری به نظر می‌رسد. ارتفاع و عمق تماشاخانه نیز کوتاه است و پروژکتور‌ها در دید مخاطب اخلال ایجاد می‌کند، اما چون در مجاورت بنای تاریخی هستیم حتما میراث فرهنگی اجازه رفع این نقیصه را نمی‌دهد.
این هنرمند با رجوع به نمایشنامه «زندگی در تئاتر» اظهار کرد: در همه جوامع بشری تقابل بین نسلی که می‌آید و نسلی که می‌رود وجود داشته و دیوید مامت نیز به خوبی این مسئله را در دنیای تئاتر نشان داده است. تئاتری‌ها در همه جای دنیا اشتراکاتی دارند، اما من برای نزدیک شدن مخاطب ایرانی به متن آن را دراماتورژی کردم و ۲۶ صحنه آن را به ۱۹ صحنه تقلیل دادم. بعضی صحنه‌ها را خودم نوشتم و شخصیت دخترک را اضافه کردم تا علاوه بر نسل حال و گذشته، نسل آینده تئاتر را هم در تئاتر گنجانده باشم.
وی افزود: خوشبختانه معدود تئاتری‌هایی که برای دیدن اجرا آمدند به من انرژی دادند و از کار راضی بودند، از طرف مردم نیز واکنش‌های خوبی گرفتم.
انتهای پیام/م
درد و دل‌های کارگردان نمایشنامه «زندگی در تئاتر»