وی افزود: در همین راستا آقایان ظریف و همتی هم با صراحت در جلسه‌ای که در مجلس برگزار شد، مطرح کردند که ما هیچ تضمینی نمی‌دهیم که پیوستن به این لایحه مشکلات ما را حل کند.
فضائلی کنوانسیون پالرمو را به عنوان یک معاهده نتیجه‌بخش گزینه‌‌ای باطل خواند و تصریح کرد: روشن است که اتفاق مثبتی نمی‌افتد و بحث اصلی این است که پیوستن به این معاهده مشکلات بیشتری برای کشور به وجود می‌آورد لذا هیچ کسی این را نمی‌گوید که این موضوع بتواند مشکلی از ما حل کند.
این کارشناس مسائل سیاسی به ارزیابی سازوکار مالی اروپایی‌ها پرداخت و خاطرنشان کرد: اروپایی‌ها در نقض تعهدی که در انجام spv و برجام از خودشان نشان دادند و آنچه که به عنوان اینستکس به ما ارائه دادند، بسیار تحقیرآمیز بود.
وی ادامه داد: طبیعتا با رفتاری که اروپا از خود نشان داد، پیوستن به چنین معاهده‌ای کار درستی نیست و ما با پیوستن به آن یک پیام ضعف آشکاری به اروپا می‌دهیم که نتیجه آن فشار‌ها و مشکلات اقتصادی بیشتری خواهد بود.
فضائلی ادامه داد: بعد از ۲۲ بهمن و حضور بسیار باشکوه و حماسی مردم بررسی این موضوع را در مجمع داریم و تصمیم گیری در حال انجام است، در حالی که یکی از پیام‌های مردم ما در حضورشان پیام مقاومت و حفظ استقلال سیاسی بود.
این کارشناس مسائل سیاسی خاطرنشان کرد: همزمان با بحث پالرمو اجلاسی در لهستان به عنوان اجلاس ورشو در حال برگزاری است و همه جبهه‌های ضد انقلاب با محوریت آمریکا جمع شدند در چنین شرایطی به لحاظ سیاسی تصویب پالرمو یک پیام ضعف آشکاری به دشمن می‌دهد.
فضائلی در پایان خاطرنشان کرد: ما در ادامه حضور مقتدرانه مردم در ۲۲ بهمن نیازمند این هستیم که پیام اقتدار دومی را به دشمن بدهیم تا همین موجب شود تا منجر به عقب نشینی و یا حداقل عدم پیشروی بیشتر آنها شود.
انتهای پیام/
سلام علیکم
کاملاً با نظرات آقای فضائلی موافقم. اگر به این جملات امام خامنه ای در مذمت پیوستن به کنوانسیون هایی نظیر پالرمو و CFT ،که در زیر آمده است، توجه فرمایید، متوجه می شوید که این کنوانسیون ها دربرگیرنده منافع دشمنان این ملت است.
همین‌جا من اشاره کنم به این مسائل کنوانسیون‌ها و این معاهدات بین‌المللی. ببینید؛ این معاهدات بین‌المللی که به آن در لغت فرنگی گفته میشود کنوانسیون، در اصل در یک نقطه‌ای پخت و پز می شود که اطراف قضیّه، مِن باب مثال آن ۱۰۰ کشور یا ١۵۰ کشور که بعداً به آن می پیوندند، هیچ تأثیری در آن پخت و پز اوّلیّه ندارند. یک جایی بالاخره چند قدرت بزرگ در مجموعه‌های هیئتهای فکری‌شان - به قول خودشان اتاق فکرشان- می‌نشینند برای یک منافعی و مصالحی که برای خودشان تعریف کردند، یک چیزی را پخت وپز می کنند، بعد این را به وسیله‌ی دولتهایی که همسوی با آنها هستند یا مرعوب آنها هستند یا دنباله‌رو آنها هستند و خیلی منافعی هم در این کار ندارند، تصویب می کنند؛ اگر یک دولت مستقلّی هم پیدا بشود - حالا مثل جمهوری اسلامی- که مثلاً بگوید «من این را قبول ندارم؛ این کنوانسیون را، این معاهده‌ی بین‌المللی را قبول ندارم»، سرش می ریزند که «آقا! ۱۲۰ کشور، ١۵۰ کشور، ۲۰۰ کشور این را قبول کردند؛ شما چطور قبول نمی کنید؟» کنوانسیون‌ها غالباً این[جور] است.