نمی توانم به چشم‌ها و ذهن‌های آن همه سرباز که به جاده دوخته شده بود فکر نکنم. به رویاها و امیدهایی که در تنهایی شب و لای آن کجاوه آهنی با جاده یکی می‌شدند . به دست‌ها و آغوش‌هایی که برای عزیزان چشم به راهشان تمرین مهربانی می‌کردند . به مرزبانان گمنامی که باعث شرف و غرور وطن پرستان واقعی هستند . وطن پرستانی که بی هیچ ملاحظه ، سیاسی کاری و یکی به نعل و یکی به میخ زدن ، باورشان را فریاد می‌کنند. برای آنانی که تساهل و تسامح را در هر وادی میخواهند جز مرزهایشان.
در اندوه و خشم‌تان شریکیم و برای تحمل جای خالی این بیست و هفت عزیزمان صبر آرزومندیم هر چند می‌دانم به عنوان پدر ، مادر ، همسر ، فرزند و.. تا ابد این زخم تازه خواهد ماند . عشق داغی است که تا مرگ نیاید نرود.
پ.ن : بزعم من سپاهی ، ارتشی، دانشمند ، پزشک،، .. و حتی هنرمندی که برای مملکت و مردمش زحمت میکشد سرباز وطن است.
انتهای پیام/