من یادم هست زمان ریاست جمهوری یک بار رفتم مجلس برای یک موضوعی، یک سخنرانی در مجلس داشتم؛ سخنرانی طولانی و مفصلی هم شد. یکی از نمایندگان که با ما دوست هم بود، اما زاویه داشت دیگر - از لحاظ افکار سیاسی، یک زاویه‌ای با ما داشت؛ که آن وقت‌ها می‌دانید یک مقداری برخوردها تند و تیز بود - از آن ته مجلس هی شروع کرد با صدای بلند حرف زدن؛ به قول آقایان پارازیت دادن. من میگفتم خوب، برادر عزیز! من حرف‌هایم را میزنم، شما هم قبول نکن؛ اینکه اشکالی ندارد. ساکت می‌شد، اما بعد از یک لحظه‌ای باز صدایش را بلند می‌کرد. او را بعد دیدم، گفتم شما چرا اینجوری می‌کنید؟ خوب، حرف را گوش کنید؛ بعد هم بیایید شما بایستید آنجا - مجلس است، مال شماست - حرف خودتان را بزنید. من که آمدم حرف بزنم، رئیس جمهورم، می‌روم بیرون؛ مجلس در اختیار شماست؛ هرچه خواستید، بگویید. گفت نه، نکته‌اش این است که شما وقتی می‌گویید، در دل بعضی‌ها اثر می‌گذارید؛ من می‌خواهم از همین اثر جلوگیری کنم!
انتهای پیام/