به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوریگروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، شرکت سونی از ابتدای تأسیس خود توانسته محصولات موفق و خلاقانه‌ای را به بازار عرضه کند و زبانزد خاص و عام باشد اما پشت این نام معروف مسیری وجود دارد که کمتر کسی از آن باخبر است. شرکت سونی در هفتم ماه مه ۱۹۴۶ میلادی توسط ماسارو ایبوکا و آکیو موریتا در کلانشهر توکیوی ژاپن تاسیس شد. Morita یک فیزیکدان بود و در سال ۱۹۴۴ از دانشگاه اوساکا فارغ التحصیل و پس به ارتش ژاپن پیوست و در جنگ جهانی دوم نیز برای این کشور به خدمت پرداخت و در هنگام خدمت به کشور بود که با Masaru Ibuka آشنا شد و ایده‌ی تاسیس سونی شکل گرفت.
از Ibuka البته می‌توان به عنوان موسس اصلی یاد کرد؛ وی چند سالی از Morita مسن‌تر بود و پیش از اعزام به جنگ نیز به عنوان یک تاجر موفق شناخته می‌شد. هر دو موسس با سرمایه اولیه‌ی ۵۳۰ دلار، یک مغازه اجاره کرده و با ۸ کارمند، کار خود را به عنوان یک تعمیرگاه رادیو آغاز نمودند. البته شاید برایتان جالب باشد که نام آنچه Morita و Ibuka دست به تاسیسش زدند از همان ابتدا «سونی» نبود و برای مدت ۱۲ سال، آن‌ها تحت نام «توکیو تسوشین کوگیو» به فعالیت خود ادامه می‌دادند. سپس در سال ۱۹۵۸، تصمیم بر این شد که نام شرکت را به «سونی» تغییر دهند. ماسارو ایبوکا (Masaru Ibuka) در ماه سپتامبر سال ۱۹۴۵ از جنگ جهانی دوم به توکیو بازگشت تا کار جدیدی را در پایتخت ژاپن آغاز کند.
وی کارگاه خود را در یک ساختمان قدیمی و جنگ زده و تنها با ۸ کارمند راه‌اندازی کرد. دیوار‌های دفتر اولیه‌ی آن‌ها پر از ترک بود و هیچ پنجره‌ای نداشت. اما به مرور زمان و با پیشرفت کسب‌و‌کارشان، ساختمان دفتر نیز بهبود پیدا کرد. ایبوکا و اعضای گروهش در ماه اکتبر همان سال شرکت جدیدی را با نام توکیو تسوشین کوگی یا موسسه‌ی تحقیقات ارتباطات توکیو راه‌اندازی کردند. در آن زمان همه مشتاق کار کردن در شرکت جدید بودند و می‌خواستند دانش مهندسی خود را برای ساخت دوباره‌ی کشور ژاپن به کار بگیرند. اما هیچ کس نمی‌دانست کار را باید از کجا آغاز کند. حقوق اکثر کارمندان از پس‌انداز کوچک ایبوکا تأمین می‌شد و آن‌ها باید برای حفظ بقای خود سخت تلاش می‌کردند.
در آن زمان و در جریان جنگ جهانی دوم مردم تشنه‌ی شنیدن اخبار روز دنیا بودند. درنتیجه ایده‌ی جالبی به ذهن آن‌ها رسید که سرنوشت شرکت را برای همیشه تغییر داد. اکثر رادیو‌های آن زمان یا در اثر جنگ خراب شده بودند یا به دلیل دخالت پلیس نمی‌توانستند امواج رادیویی را دریافت کنند. شرکت ایبوکا رادیو‌های خراب را تعمیر می‌کرد و همچنین با استفاده از یکسری تبدیل کننده، امکان دریافت امواج را فراهم می‌کرد. زمانی نگذشت که این مدل رادیو‌ها طرفداران زیادی در میان مردم پیدا کردند.
کسب‌و‌کار آن‌ها در مرکز توجه قرار گرفته بود و به همین جهت یکی از روزنامه‌های ژاپنی مقاله‌ای را در مورد آن‌ها به چاپ رساند. این مقاله هم مشتری‌های بیشتری برای آن‌ها پیدا کرد و هم دوست قدیمی ایبوکا یعنی آکیو موریتا (Akio Morita) را به او نزدیک کرد. ایبوکا و موریتا، بنیان‌گذاران شرکت سونی، اولین بار در یک کمیته‌ی تحقیقاتی در مورد مطالعه‌ی انواع سلاح‌ها جدید جنگی با هم آشنا شدند. بعد از گذشت مدتی با وجود اختلاف سنی زیاد، رابطه‌ی دوستی عمیقی میان آن‌ها شکل گرفت. بعد از اتمام جنگ موریتا به زادگاهش بازگشت و ارتباط میان آن‌ها قطع شد.
تا اینکه روزی نام دوستش را در مقاله‌ی چاپ شده در روزنامه خواند. بعد از این اتفاق با ایبوکا تماس گرفت. ایبوکا نیز از او خواست که خودش را هر چه سریع‌تر به توکیو برساند تا همکاری خود را دوباره با او آغاز کند. آن‌ها دنبال نام جدیدی بودند تا تبلیغات شرکت خود را جهانی کنند. قصد آن‌ها این بود که مخفف نام شرکت یعنی TTK را برای تبلیغات انتخاب کنند، اما این نام قبلا استفاده شده بود.
کلمه‌ی Totsuko نیز یکی دیگر از نام‌های پیشنهادی بود. اما موریتا در سفری که به آمریکا داشت متوجه شد تلفظ این نام برای آمریکایی‌ها سخت است. آن‌ها نهایتا نام Sony را از ترکیب ۲ لغت Sonus به معنی صدا و Sonny به معنای پسر جوان انتخاب کردند. هدف آن‌ها از انتخاب این نام این بود که در تمام زبان‌های دنیا به یک شکل تلفظ شود.
اولین محصول تاریخچه شرکت sony یک پلوپز بود که برخلاف تصور نتوانست سطح انتظارات آن‌ها را برآورده کند و با شکست مواجه شد. آن‌ها بعد از اولین شکست خود ناامید نشدند و مبلغ بیشتری را به تحقیقات اختصاص دادند. آن‌ها تمرکز خود را روی توسعه‌ی محصولاتی گذاشتند که برای مردم ژاپن سودمند باشد. شرکت سونی از ابتدای تأسیس خود در سال ۱۹۶۴ محصولات فوق‌العاده موفق و خلاقانه‌ای را تولید کرده است. بسیاری از این محصولات برای اولین بار بود که وارد بازار می‌شدند و در نتیجه مفهوم جدیدی از تکنولوژی را به دنیا عرضه می‌کردند. اما هیچ داستان موفقیتی خالی از شکست نیست.
در این بخش به معرفی چند مورد از بزرگ‌ترین شکست‌های شرکت سونی می‌پردازیم:
ربات‌های شرکت سونی در سال ۱۹۹۹ به بازار عرضه شدند. این ربات‌ها به شکل سگ‌های بامزه بودند و قدرت یادگیری داشتند. این ربات‌ها می‌توانستند احساساتی مانند شادی، ناراحتی، خشم، تعجب، ترس و عدم علاقه‌مندی را نشان دهند. این ربات‌ها با قیمت ۲۵۰۰ دلار فروخته می‌شدند و محبوبیت خوبی در میان صاحبان خود داشتند. اما قیمت بالای آن مانع از افزایش محبوبیت آن‌ها شد و نهایتا شرکت سونی تولید آن‌ها را متوقف کرد.
شرکت سونی در سال ۱۹۷۹ با ارائه‌ی واکمن‌های خود مفهوم جدیدی از قابلیت حمل را به بازار معرفی کرد. شرکت سونی به مدت ۲ سال رقیب سرسخت شرکت اپل در تولید موسیقی دیجیتال بود. اما اولین محصول آن عملکرد خوبی نداشت. بزرگ‌ترین اشتباه شرکت، وابستگی فایل‌ها به فرمت ATRACT بود. فایل‌هایی با این فرمت تنها در MiniDiscهای سونی قابل استفاده بودند. قابلیت به اشتراک گذاشتن فایل‌ها حرف اول را در موسیقی دیجیتال در سال ۲۰۰۰ می‌زد و تمام فایل‌ها با فرمت mp۳ عرضه می‌شدند. درنتیجه این موضوع تبدیل به چالش بزرگی برای شرکت سونی شد.
در سال ۲۰۰۱ بسیاری از شرکت‌ها لوازم خانگی اینترنتی ازجمله پایانه‌های اختصاصی برای دسترسی به اینترنت و مرورگر وب عرضه می‌کردند. سونی e-Villa نیز محصولی بود که با همین هدف راه‌اندازی شد. این محصول یک مانیتور ۱۵ اینچی و مودم دیال آپ ۵۶ کیلوبایت در ثانیه داشت. e-Villa به‌گونه‌ای طراحی شده بود که به سرویس ایمیل و وب‌سایت‌ها دسترسی داشته باشد. در آن زمان رقابت میان این دستگاه‌ها زیاد بود و مردم ترجیح می‌دادند از دستگاه‌هایی با ویندوز XP استفاده کنند. درنتیجه شرکت سونی بعد از گذشت ۳ ماه، تولید این محصولات را متوقف کرد.
حدود ۱۰ سال قبل از اینکه مردم به تماشای تلویزیون در دستگاه‌های آیپد خود علاقه‌مند شوند، محصولات سونی Airboard به بازار عرضه شده بودند. این تبلت‌ها ۱۰ اینچی بودند و امکان اتصال به وای‌فای و پخش شبکه‌های تلویزیونی را داشتند. کاربران با استفاده از قابلیت تصویر در تصویر این دستگاه می‌توانستند هم در اینترنت جستجو کنند و هم تلویزیون ببینند. اما این دستگاه هرگز نتوانست به محبوبیت برسد. زیرا مردم فکر می‌کردند این وسیله تنها یک تلویزیون قابل‌حمل و گران است؛ بنابراین تولید آن قبل از ورود به بازار آمریکا متوقف شد.
شرکت سونی در سال ۲۰۰۳ دو محصول خود یعنی PlayStation ۲ و ضبط‌کننده‌ی ویدئو را باهم ترکیب کرد و به عنوان یک محصول واحد به بازار عرضه کرد. مشتری‌ها با استفاده از این محصول می‌توانستند همزمان بازی کرده و برنامه‌ی تلویزیونی را روی یک هارد یا دی‌وی‌دی ضبط کنند. اما این دستگاه که فقط در ژاپن عرضه شده بود بسیار بزرگ‌تر از پلی‌استیشن و سنگین‌تر از آن بود. این محصول با اینکه قیمت بالایی نداشت، اما نتوانست مشتری‌های زیادی را به سمت خود جذب کند.
همه‌ی محصولات تنها به دلیل عدم علاقه‌مندی مشتری‌ها شکست نمی‌خورند. به‌عنوان مثال اولین تلویزیون OLED دنیا را در نظر بگیرید که در سال ۲۰۰۷ توسط شرکت سونی به بازار عرضه شد و همه را شگفت‌زده کرد. این تلویزیون‌ها کیفیت و وضوح رنگ بسیار بالاتری نسبت به LCD داشتند. هر مشتری که این تلویزیون را می‌دید دوست داشت یکی از آن‌ها را بخرد تا اینکه چشمش به برچسب قیمت ۲۰۰۰ دلاری آن می‌خورد.
درنتیجه این شرکت محصولات خود را در همان سال از بازار خارج کرد.
انتهای پیام/
تشکر فراوان