به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ، شاید معصومانه‌ترین و جذاب‌ترین ویژگی ورزش همین تداوم خالصانه آن است، یعنی بدون دعوت و تجمل فن ها، خاطره ها، اخلاق‌ها و ... نسل به نسل و سینه به سینه به راه خود ادامه می‌دهد.
ورزشکاران با اخلاق و حرفهای همیشه خود را مدیون بزرگان و مربیان خود می‌دانند و همیشه سعی دارند در پیشگاه مربی خود خضوع و ادب خود را حفظ کنند.
حسین عباس پور متولد سال ۱۳۷۷ که پا در راه بزرگان گذاشته و در جوانی صاحب افتخار شده، یعنی نایب قهرمان نوجوانان کشتی جهان و بازی در لیگ برتر سخت کشتی در سال جاری.
این قهرمان کوچک در همین ابتدای کار از وزن سنگین دوبنده کشتی می‌گوید: از وقتی که دوبنده را پوشیدم به معنای واقعی سنگینی انتظار بزرگتر‌ها و اطرافیان را حس کردم و ناخودآگاه فهمیدم وظیفه بسیار سنگینی بر عهده دارم.
وی می‌گوید: عشق به کشتی و تن به تن شدن با رقیب را دوست دارم، البته در روی تشک رقیب و بیرون آن دوست هستیم.
عباس پور از عشق و علاقه به مربیان خود گفت، تا به حال دو مربی داشتم که یکی از آن‌ها مراد محمدی یکی از پر افتخارترین کشتی گیران کشور است، او در کنار ورزش و فن،نکاتی از رعایت اخلاق به ما می‌دهد و حرف‌ها و توصیه‌های او را آویزه گوش خود کرده ام.
به سراغ نسل بالاتر یعنی سید مراد محمدی مربی حسین عباس پور قهرمان کوچک رفتیم.
سید مراد محمدی که طعم مدال‌های جهانی و المپیکی اش هنوز زیر زبان بسیاری از مردم مانده، حالا لباس مربیگری را پوشیده و به نوجوانان و علاقه‌مندان کشتی می‌آموزد.
این پیشکسوت کشتی می‌گوید: سال ۲۰۱۰ از دنیای کشتی خداحافظی کردم و کمتر از ۸ ماه بعد رسما وارد دنیای مربیگری شدم، چون علاقه به ورزش را نمی‌توانستم کنار بگذارم.
وی گفت: ۶ تا ۷ سال به عنوان سرمربی تیم ملی نوجوانان و سپس در تیم ملی ترکمستان به مدت یک سال فعالیت کردم و دوباره به ایران بازگشتم و به تیم ملی رفتم و اکنون هم در سطحی پایین‌تر در باشگاه به پرورش استعداد‌های جوان و انتقال تجربه می‌پردازم.
مراد محمدی به سختی های مربیگری اشاره کرد و گفت: زمانی که کشتی می‌گرفتیم همیشه بر این عقیده بودیم که مربی کار ساده‌ای دارد، چون فن زدن، وزن کم کردن، باهوش بودن همه از کشتی گیر است، اما حالا به کلی نظرم عوض شده، چون وقتی کشتی می‌گرفتیم تمام فکر و ذکرمان خودمان بودیم، اما حالا سرنوشت گروهی از جوانان در دست من است، استرس بی اندازه بالاست و هر تصمیم اشتباه ممکن است آینده یک ورزشکار را دچار مشکل کند.
وی گفت: وقتی به کنار تشک رفتم فهمیدم مربیگری دنیای پیچیده و سختی است و همیشه از تمام مربیان خود از جمله حاج اسماعیل دنگسرکی و رحیم تبریزی و بسیاری از مربیان خودم در عرصه ملی تشکر می‌کنم.
اسماعیل دنگسرکی را می‌شناختم، مربی خوشنام مازندرانی که چند دوره در رده‌های مختلف ملی مربیگری کرد و شاگردان زیادی را پرورش داد و حالا هم در گوشه‌ای از شهر همچنان مشغول مربیگری است.
با موافقت مراد محمدی و بدون اینکه خبر داشته باشد به سمت ورزشگاهی که مراد زیر نظر دنگسرکی روزگاری عرق می‌ریخت رفتیم تا نسل بعدی را هم دیده باشیم.
با مراد محمدی و حسین عباس پور حرکت کردیم.
اسماعیل دنگسرکی پیشکسوت و مربی با سابقه کشتی در حال آموزش مشتی نوجوان در تشک کشتی بود، با همان حرارت و انرژی و و احتمالا با این فکر که باید از بین آن‌ها مراد‌های دیگر بسازد.
در حین تمرین وقتی مراد محمدی شاگرد خود را دید ذوق خاصی در چهره اش پدیدار شد و با روی گشاده به استقبال شاگردش آمد، صندلی‌ها آماده شد و کنار هم نشستند: اسماعیل دنگسرکی، مراد محمدی و حسین عباس پور.
دیدن سه مرد از سه نسل بسیار جذاب بود و از اینکه توانسته بودیم آن‌ها را در کنار هم قرار دهیم حس خوبی داشتیم.
اسماعیل دنگسرکی حرف هایش را آغاز کرد: از اینکه می‌بینم شاگردم حالا در کنارم می‌نشیند بی اندازه خوشحالم، چون موفقیت شاگردم را به نوعی موفقیت خود می‌دانم.
وقتی به او گفتیم که مراد از بین تمام مربیان شما را به عنوان بزرگترین مربی خود نام برد گفت: بزرگی کردن در ورزش به تواضع و فروتنی است و از اینکه توانستم به شاگردانم این موضوع را بیاموزم لذت می‌برم، رسم بزرگان را توانستم به دیگران انتقال دهم و حالا او وظیفه دار به نوبه خود این رسم را پیش ببرد.
وی افزود: روزی که مراد پیش من آمد بسیار کوچک و ۲۰ کیلو وزن داشت، کار سخت بود، اما استعداد را در او دیدم، فنون را به او آموختم و او آنقدر پیش رفت که تا به سکو‌های المپیک رسید و چیزی از این بالاتر برای من نیست.
پیشکسوت کشتی با بیان اینکه نیاز به همدلی و همکاری شدیدا حس می‌شود گفت: مربیان و ورزشکاران دست در دست هم دهند و مسئولان نیز با برطرف کردن مسائل مالی به آن‌ها بپیوندند تا در سایه تلاش همه جانبه ورزش کشتی از رکود مقطعی که در آن گرفتار شده خارج شود.
از دنگسرکی درباره مربی خودش پرسیدیم و گفت: من در زمانی که کشتی می‌گرفتم مربیان زیادی داشتم، اما تمام قد برای رحیم تبریزی می‌ایستم، چون هرچه دارم و یاد گرفتم را مدیون او هستم.
مردی با مو‌های سپید و پیشکسوت تمام عیار کشتی خود را مدیون مربی خود می‌داند، به راستی از همین جملات می‌توان رسم ادب را آموخت.
اما حالا مردی دیگر را یافته بودیم، حاج رحیم تبریزی که پیر کشتی مازندران است و بسیاری از مربیان دیروز و امروز شاگرد او بودند و اینکه می‌دانستیم او هنوز در قید حیات است، پس تصمیم گرفتیم همگی با هم نزد وی برویم تا قدیمی‌ترین نسل مربی را یافته باشیم.
حاج رحیم تبریزی که بسیار سخت می‌شنود، اما همچنان قرص و محکم روی تشک کشتی قدم می‌زند و جوانان را هدایت می‌کند.
استاد رحیم تبریزی آنقدر تجربه در آستین داشت که بتواند حتی ساعت‌ها مارا مسحور حرفهای دلنشین خود کند، از همه جا از او پرسیدیم و او هم گفت، از حال و آینده، از دل مشغولی ها، از آرزو ها، از خاطرات و شاگردان.
وی در شروع صحبت خود تمام اعصار کشتی را سخت و مشکل دانست و گفت: کشتی از ابتدا مشکل بود، مشکل هست و مشکل می‌میاند و بر ورزشکار واجب است وقتی این راه پر مشقت را برگزید تمام زندگی خود را در این راه بگذارد، چون در کشتی مدال به آسانی به دست نخواهد آمد و باید تلاش و کوشش نمود.
تبریزی افزود: کشتی گیر باید به وطن خود، به باشگاه و مربی خود عرق و تعصب داشته باشد و در غیر اینصورت او را نمی‌توان کشتی گیر نامید، زیرا خشت اولیه در او نهاده نشده و او قاعدتا در آینده بیراهه خواهد رفت، کشتی گیر باید بداند تمام زحمات مربی و یک کشور در او خلاصه می‌شود درنتیجه باید برای آن‌ها احترام قائل شود.
وی گفت: اولویت من در تمام دوران مربیگری پرورش ورزشکاری بود که بتواند بر افتخارات کشور بیافزاید و برای آن تلاش کند و پرچم زیبا و خوش رنگ ایران را به اهتزاز در آورد، چون با اینکار دل مردم شاد می‌شود و وقتی دل مردم شاد شود یعنی ما راه را به درستی رفته ایم.
پیشکسوت کشتی با بیان اینکه بهترین شغل را تربیت ورزشکار و مربیگری می‌داند افزود: هیچوقت برای رفتن به پشت میز اشتیاق نداشتم، چون معتقدم می توانم در تشک کشتی بیشتر به مردم و ورزشکاران خدمت کنم چه بسا در دوران مختلف پیشنهاد‌های زیادی داشتم منتهی از قبول آن صرفنظر کردم و در نزد وجدانم راحتم.
وی فعالیت هرچه بیشتر پیشکسوتان، صاحب نامان و مربیان شهر را خواستار شد و گفت: این مقدار فعالیت برای کشتی کافی نیست و برای پرورش قهرمان جهان و المپیک باید همه وارد گود شوند و با همدلی یکدیگر برای اعتلای نام ایران تلاش کرد.
انتهای پیام/ م
حامد گلی