به گزارش آسوشیتدپرس، دو بار در دو ماه گذشته، مردانی که تغییر قیافه داده و خود را همچون سرمایه گذارانی آگاه به مسائل اجتماعی جا زده بودند اعضای گروه دیده بان اینترنتی سیتیزن لب (Citizen Lab) را وسوسه کرده و به هتل‌های لاکچری در دیدار‌ها و نشست‌هایی کشانده اند تا ساعت‌ها از کارشان در زمینه‌ی افشای تجسس و جاسوسی اسرائیلی و جزئیاتی درباره زندگی خصوصی شان پرس و جو کنند. به گفته‌ی پژوهشگران در هر دو مورد از آن‌ها پنهانی فیلم برداری و عکسبرداری شده است.
اینکه عناصر و عوامل یاد شده برای چه کسی کار می‌کنند معمایی حل نشده است، اما شیوه‌ها و روش‌هایی که به کار می‌گیرند یادآور کارآگاه‌های خصوصی است که خیلی ماهرانه هویت شان را پنهان می‌کنند تا به گردآوری اطلاعات بپردازند یا به نیابت از مشتریان قدرتمند خود سازشکاری مادی را در پیش بگیرند.
سیتیزن لب در دانشکده‌ی امور جهانی مانک در دانشگاه تورنتو واقع شده و سال هاست نقش برجسته‌ای در کشف و شناسایی هکر‌های دولتی ایفا می‌کند. هکر‌هایی که در مکان‌های دور دست همچون تبت، اتیوپی و سوریه مستقر هستند. به تازگی هم این گروه توجه بسیاری را به علت کشف و شناسایی پی در پی شرکت نرم افزار تجسس (جاسوسی) اسرائیلی با نام ان اس اُ گروپ (NSO Group) به خود جلب کرد. شرکتی که دولت‌ها از نرم افزارهایش برای هدف قرار دادن روزنامه نگاران در مکزیک، چهره‌های مخالف دولت در پاناما و فعالان حقوق بشر در خاورمیانه استفاده می‌کرده اند.
در اکتبر، سیتیزن لب گزارش داد آیفون یکی از نزدیکترین افراد به خاشقجی تنها چند ماه پیش از قتل دردناک و دهشتناک وی با نرم افزار جاسوسی امضا گروه ان اس اُ آلوده شده است. این فرد نزدیک به خاشقجی با نام عمر عبدالعزیز که خود یکی از مخالفان سعودی است بعد‌ها گفته بود هکر‌ها انتقاد‌های خصوصی خاشقجی را از خانواده‌ی سلطنتی سعودی نزد جاسوسان آل سعود فاش کرده بودند و از این رو نقش بزرگی در مرگش بازی کردند.
ان اس اُ در بیانیه‌ای هر گونه ارتباطی را با عملیات پنهانی انکار کرد و گفت: نه کارآگاه خصوصی به کار گرفته و نه از کسی خواسته برای پیگرد سیتیزن لب کارآگاه خصوصی به کار بگیرد.
در این بیانیه آمده بود: «هر گونه سخن و یا ادعایی بر خلاف آنچه بیان شد نادرست است و جز گمانه زنی بی پایه و اساس چیزی نیست.»
ان اس اُ از مدت‌ها پیش این موضوع را که گفته شده از نرم افزارش برای هدف قرار دادن خاشقجی استفاده شده رد کرده؛ گرچه در پاسخ به این پرسش که آیا در کل چنین نرم افزاری به دولت سعودی فروخته یا خیر از پاسخ گویی خودداری کرده است.
در تازه‌ترین مورد، تماس از سوی شخصی بود که خودش را میشل لَمبرت معرفی می‌کرد و می‌گفت: مدیر شرکت فناوری کشاورزی مستقر در پاریس است که مشاروه‌ی سی پی دبلیو (CPW-Consulting) نام دارد.
لمبرت تکلیفش را انجام داده بود. در نامه‌ی الکترونیکی مقدماتی که به جان اسکات ریتونز (John Scott-Railton) مسئول سیتیزن لب نوشت از پژوهش دکتری مقدماتی بر روی عکاسی هوایی با کایت گفته بود - روش نقشه برداری که در آن از دوربین‌های سوار بر کایت استفاده می‌شود - و گفت: خیلی هیجان زده بوده است.
اما شرکت مشاوره سی پی دبلیو افسانه‌ای بیش نبود. در جستجو از اوربیس و دبیرخانه دادگاه بازرگانی فرانسه اینفوگراف هیچ ردی از شرکت مستقر در پاریس یا در واقع هیچ شرکتی که در پاریس باشد و با مخفف سی پی دبلیو همراه باشد یافت نشد؛ و هنگامی که آسوشیتدپرس از دفتر ادعایی سی پی دبلیو دیدار کرد هیچ سند و مدرکی از شرکت نیافت؛ آدرسی که داده شده بود آدرس ساختمان آپارتمان بود که ۱۴ واحد داشت. ساکنان ساختمان گفتند هرگز نام چنین شرکتی را نشنیده اند.
هنگامی که لمبرت در جریان گفتگوی تلفنی در ۱۹ ژانویه، پیشنهاد دیداری رو در رو در نیویورک را داد؛ اسکات ریتون به یقین رسید که لمبرت می‌خواهد او را سر کار بگذارد. اما با چنین دیداری موافقت کرد و تصمیم گرفت دام خودش را پهن کند. او بعد‌ها به آسوشیتدپرس گفت: برای ناهار به رستوران هتل پنسیلوانیا رسیده در حالی که یک دستگاه دوربین GoPro و چندین ابزار ضبط پنهانی همراه داشته است. لمبرت روی میز یک عدد خودکار بزرگ قرار داده بود که به گفته‌ی اسکات ریتون لنز‌های دوربینی ریز از چشمی نوک آن بیرون زده بود.
اسکات ریتون هم تنها نبود. چند میز آن سوتر، دو خبرنگار آسوشیتدپرس که برای مشاهده ناهار از نزدیک و سپس گفتگو با لمبرت در پایان غذا دعوت شده بودند منتظر اشاره بودند تا وارد عمل شوند.
گفتگو خیلی نرم و عادی آغاز شد، اما لمبرت بالاخره بحث را به سیتیزن لب و ان اس اُ کشاند. او از اسکات ریتون پرسش‌هایی درباره‌ی هولوکاست و یهودی ستیزی پرسید و اینکه آیا هیچ یک از دوستانش یهودی بوده اند یا خیر. سپس پرسید آیا عامل نژادپرستانه‌ای در علاقمندی سیتیزن لب به نرم افزار جاسوسی اسرائیلی مشاهده نمی‌شود.
ناهار که داشت تمام می‌شد دو خبرنگار آسوشیتدپرس به میز لمبرت نزدیک شدند و از او پرسیدند چرا شرکتش وجود خارجی ندارد.
لمبرت همچنانکه داشت پرونده‌ها و خودکارش را داخل کیف می‌گذاشت گفت: «می دانم دارم چکار می‌کنم». سپس ایستاد؛ صندلی را با سر و صدا کنار کشید و همینطور که می‌رفت گفت: «می بینم تان» و پیش از اینکه برگردد، دستش را تکان داد، زیرا فراموش کرده بود صورت حساب را پرداخت کند. همچنانکه در رستوران قدم می‌زد و منتظر صورت حساب بود از پاسخ گفتن به این پرسش‌ها که برای چه کسی کار می‌کند یا چرا هیچ اثری از شرکتش نیست خودداری می‌کرد.
او گفت: «مجبور نیستم هیچ توضیحی بدم.» در نهایت وارد اتاق پشتی شد و در را بست.
اینکه لمبرت کیست مشخص نیست. او به نامه‌های الکترونیکی، پیام‌های لینکداین یا تماس‌های تلفنی پاسخ نداد و برخلاف تمرکز مشتاقانه‌ای که آسوشیتدپرس بر ان اس اُ داشت هیچ سند و مدرکی از پیوند یا ارتباط با تاجر نرم افزار جاسوسی اسرائیلی نیافت؛ تاجر هم اصرار دارد که هیچ دخالتی نداشته است.
انتهای پیام/