اختصاص سهمیه بنزین به فرد عادلانه‌تر است یا به خودرو؟

اوّل اينكه: بنزين يك فرآورده ملي است، و استفاده از آن حق همه ايرانيان است و نبايد اجازه قاچاق حتي يك قطره به كشورهاي همسايه داده شود. دوم اينكه : سوخت هاي فسيلي و فرآورده هاي نفتي ثروت هاي ملي متعلق به همه ايرانيان و آيندگان است، پس بايد بهينه و به جا مصرف شود تا مورد نفرين آيندگان نشويم. سوم: بنزين ايران بسيار ارزان عرضه مي شود و سود ارزاني آن در حال حاضر نصيب جمعيت اندكي( دهك هاي هفتم، هشتم، نهم و دهم) از جامعه و قاچاق چيان مي شود؛ راه كار اين است كه قيمت آن واقعي و حداقل در حدود متوسط قيمت كشورهاي همسايه شود، در حال حاضر منطق ترين روش : 1- برخوداري همه ايرانيان زنده و ساكن كشور از حداقل 20 ليتر سهميه يارانه اي است يا واريز معادل نقدي آن براي هر ليتر بنزين به قيمت 5000 تومان به حساب شخص است(هر كسي اجازه فروش يا واگذاري حق استفاده از بنزين سهميه اي خود را به ديگري دارد). 2- توزيع بنزين براي خودروهاي شخصي بايد فقط براساس كارت سوخت انجام شود و قيمت بنزين به صورت پلكاني در دامنه هاي 60 ليتري محاسبه شود؛ يعني: الف- از 0 تا 60 ليتر قيمت واحد آن 1000 تومان؛ ب - از 60 تا 120 ليتر قيمت واحد آن 1500 تومان؛ ج- از 120 تا 180 ليتر هر ليتر به ارزش 2500 تومان؛ از 180 تا 240 ليتر هر ليتر 4000 تومان؛ د- از 240 تا 300 ليتر هر ليتر آن 6500 تومان و ر- 300 ليتر و بالاتر هر ليتر آن به ارزش 10500 تومان( كارت سوخت كليه جايگاه داران بايد حذف شود). 3- در ضمن توزيع بنزين براي خودروهاي عمومي ( تاكسي ها - وانت ها - سرويس ها و تاكسي هاي اينترنتي و ...) براساس پيمايش مسير هفتگي با قيمت يارانه اي هر ليتر بنزين 1000 تومان صورت مي گيرد. 4- دولت( وزارت نفت) می تواند باقیمانده بنزین تولیدی روزانه را با قیمت آزاد(جهانی) به صورت ارزی به کشورهای همسایه صادر نمایید و منبع درآمد ارزی حاصل را صرف ایجاد زیر ساخت های حمل و نقل عمومی(مترو در شهرهای بزرگ، اتوبوس های تندرو گاز سوز در شهرهای کوچک و مینی بوس گاز سوز یا ون در روستاها), سرمایه گذاری در صنایع فرسوده بالادستی و پایین دستی صنعت نفت، مميزي و فرهنگ بهینه کردن مصرف انرژی در مصارف صنعتی, تجاری و خانگی؛ و صرف مدرن كردن روش هاي آبياري كشاورزي و باغداري كند.
مهرداد