رسول صدرعاملی تهیه کننده و کارگردان سینما درباره اختصاص مکانی دائمی برای برگزاری جشنواره فیلم فجر و بلاتکلیف بودن این جریان پس از سی و هفت دوره گفت: یک تالار موسیقی خوب نداریم ، در تهران هنوز بزرگترین استادیوم ما آزادی و بزرگترین تالار ما، تالار وحدت است و کاخ جشنواره هم نداریم که باعث تاسف است. چاره‌ای نیست باید امیدوار بود و منتظر ماند تا ببینیم چه می‌شود، به هرحال باید با توجه به گستردگی جشنواره فیلم فجر، یک سازوکاری ایجاد شود تا مکانی شایسته برای جشنواره فراهم شود.
وی در خصوص تعداد زیاد نمایش‌های جشنواره فیلم فجر و احتمال اضافه شدن برخی سینما‌های مراکز استان‌ها گفت: اکران فیلم های جشنواره در استان ها برای ۷۰ درصد فیلم ها که شاید مخاطب ندارند، اتفاق خوبی باشد ولی اکران در شهرستان برای فیلم های پر مخاطب، خوب نیست.
صدرعاملی با اشاره به معرفی چهره‌ای جدید به سینما از طریق «سال دوم دانشکده من» بیان کرد: با این فیلم چند چهره جدید و البته یکی از چهره های جدید که نقش اصلی را ایفا می‌کند به سینما معرفی می شوند.
علی سرتیپی تهیه کننده و سینمادار درباره کاخ دائمی جشنواره فیلم فجر که هنوز پس از گذشت سی و هفت دوره جای ثابتی ندارد،گفت: قطعا در نظرگرفتن یک مکان ثابت امکان پذیر است از این رو امیدواریم این اتفاق هر چه سریعتر رخ دهد.
وی افزود: این جریان مثل سالن سازی ما است که به دلیل طولانی بودن زمان آن، بودجه برای آن نمی‌گذارند اما اگر آن را مانند تولید فیلم ببینند و بودجه فیلم‌های سفارشی را کم کنند راحت می‌توان این کار را انجام داد.
سید جمال ساداتیان درباره نبود کاخ دائمی جشنواره پس از گذشت سی و هفت دوره به خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: نبود کاخ جشنواره یک بحث است، اما اینکه ۴۰ سال سینمای پویا و خلاق که در دنیا افتخار کسب کرده در کنار قرار بگیرد، بحث دیگری است.باید بدانیم سینما به جز اینکه اوقات فراغت مردم را پر می‌کند خواص دیگری هم دارد، اما چرا برای این سینما نتوانستیم شهرک سینمایی بسازیم؟! در حال حاضر برای پرداختن به برخی سوژه‌ها مانند نیروی انتظامی باید به مکان‌های واقعی برویم در حالیکه وظیفه این نوع مکان‌ها سرویس دادن به فیلم‌ها نیست بلکه باید به ارباب رجوع خدمت کنند.
وی با بیان اینکه در همه زمینه‌ها در سینما این مشکل وجود دارد مگر اینکه تهیه کننده ریسک کند ولوکیشن‌ها را بسازد و پس از اتمام کار آن را خراب کند و یا بلاتکلیف بماند و خودش خراب شود، ادامه داد: چرا نمی‌توانیم مکانی درست کنیم تا همه عوامل سازنده یک اثر آن جا بروند و فیلمشان را بسازند و برای کار‌های بعدی نیز بتوان از آن استفاده کرد؟!
این تهیه کننده بیان کرد: ما در حال حاضر برای ساده‌ترین مسائل درگیر هستیم و آنوقت از کاخ جشنواره صحبت کنیم! کل گردش مالی سینمای ما دویست میلیارد تومان است آیا با این مبلغ کاری می‌توان انجام داد؟ جواب منفی است پس جز با یک اراده ملی نمی‌توان کار‌های بزرگی را در سینما رقم زد.
ساداتیان تصریح کرد: رویه در سیستم ارزش افزوده این بوده که سینمادار در زمان عرضه نسخه نهایی اثر، باید پول ارزش افزوده را از مخاطب گرفته و به وزارت اقتصاد و دارایی بدهد، اما زمانیکه تهیه کننده‌ها این پول را دادند، دوباره برای دفاتر، برگه ارزش افزوده آمد،متاسفانه این فشارهای مالی به سینما، رمق جزئی را هم از آن می‌گیرد. در مجموع برای سینما چه کاری انجام می دهند که انتظارات بالایی دارند.
وی درباره «متری شیش و نیم» گفت: این فیلم در حوزه مواد مخدر حرف می‌زند و همانطور که اشاره شد باید مخاطب ببیند، چون هر آدمی با هر سلیقه‌ای ممکن است برداشت متفاوتی داشته باشد، به نظرم قصه تاثیرگذاری دارد، در مجموع فکر می‌کنم تمام سلایق فکری با «متری شیش و نیم» رابطه برقرار می‌کنند.
ساداتیان بیان کرد: مثلا همین فیلم باید در حوزه نیروی انتظامی و قضایی کار می‌شد، اما مجبور شدیم تمام لوکیشن‌ها را بسازیم که یک هزینه سنگینی به تهیه کننده تحمیل کرد و بعد از آن باید لوکیشن را تخریب و به صاحبش تحویل دهیم.
انتهای پیام/