محسن روحی صفت کارشناس مسائل شبه قاره هند در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره روابط ایران و هند، توضیح داد: تهران و دهلی نو در قرون متمادی روابطی قابل قبول داشتند و اشتراکات تمدنی و فرهنگی دو کشور از قدمت چند هزار ساله برخوردار است. هرچند روابط ایران و هند خالی از فراز و فرود نبوده است، اما خوشبختانه در ٢٠ سال گذشته همواره رو به رشد بوده است، البته نمی توان نادیده گرفت که در این میان برخی عوامل خارجی با ایجاد مشکل سعی بر اثر گذاری در روابط را داشتند.
وی در ادامه افزود: تهران و دهلی با وجود تمام مشکلات و چالش‌ها توانستند با همکاری در اجرای چندین پروژه روابط خود را حفظ کنند که از جمله پروژه‌های مشترک بین دوکشور می توان به پروژه چابهار اشاره کرد که به واسطه آن از طریق ایران، هند به افغانستان و آسیای مرکزی متصل می شود و در همین راستا هم سه کشور ایران، افغانستان و هند توافق مشترکی امضا کردند و همچنین چندین پروژه دیگر هم در امتداد این توافق مطرح شد. اتصال خط آهن و توسعه بند چابهار که در آن چند اسکله تعریف شده و ساخت یکی از اسکله‌ها به عهده هندی‌ها است هم از دیگر پروژه های میان ایران و هند به شمار می آید که قرار است در حوزه افغانستان و آسیای مرکزی مورد بهره برداری قرار بگیرد. دیگری موضوع خط کشتیرانی است که گفته می شود این پروژه خط کشتیرانی موثر و پایدار بین بندر چابهار و بندر بمبئی خواهد بود.
کارشناس مسائل شبه قاره هند در رابطه با مناسبات مالی بین ایران و هند، عنوان کرد: در حقیقت مسائل مالی هند پیرو مناسبات بین المللی بوده و قطعا تحریم‌های اعمالی علیه ایران را نمی توان در تعاملات مالی تهران_ دهلی نو بی تاثیر خواند، با این حال دو طرف در تلاش برای پیداکردن راه‌هایی هستند تا از آن طریق بتوانند تاثیر گذاری آن را به حداقل رسانده و یا با انجام اقدامات موازی، نقل و انتقالات مالی دو کشور را به ثمر برسانند. موضوع مهم دیگر در روابط دو کشور بحث فروش نفت است، زیرا ایران همواره یکی از بازار های مهم نفت برای هند بوده است و بحث تحریم ها و مشکل انتقال پول در این زمینه هم مطرح بوده است که باید برای حل آن فرمولی پیدا کرد.
وی با اشاره به موانع موجود بر سر راه نقل و انتقالات مالی تهران و دهلی نو، افزود: در این رابطه تفاوتی میان هند و اروپا وجود ندارد، وقتی که برای ما امکان انجام نقل و انتقالات از طریق سوئیفت میسر نباشد دیگر فرقی ندارد که تعاملات مالی ما با آمریکا و اروپا باشد، یا چین، روسیه و هند. وقتی سوئیفت بسته باشد به دلیل یکپارچگی نظام بین‌المللی در این زمینه، نقل و انتقالات مالی به سختی انجام خواهد شد. کوچک ترین تغییری در سیستم مالی بین المللی در دیگر نقاط حتی در بین کشورهای دوست و نزدیک به ما هم اثرگذار خواهد بود، زیرا این کشور‌ها هم با نظام مالی بین المللی کار می‌کنند اما در این میان کشورهایی که سیاست‌های نزدیک‌تری با یک‌دیگر دارند به دنبال راه حل‌هایی خواهند بود تا از تاثیرات این تحریم ها بکاهند، اما به هر حال ما نمی‌توانیم در قبال فروش نفت دلار دریافت کنیم، زیرا در شرایط تحریم هند نمی‌تواند دلار و یورو به ایران پرداخت کند، بنابرابن باید راه‌های جایگزینی برای این مسئله پیدا کرد.
روحی صفت در پایان در مورد راه‌های حفظ معاملات مالی تهران- دهلی‌نو گفت: بخشی از پرداختی‌ها بین دوکشور به صورت ارز محلی خواهد بود، به این صورت که هند توسط یک کشور واسطه، به ایران روپیه پرداخت خواهد کرد. در گذشته ترکیه این نقش را بازی می‌کرد، اما هنوز مشخص نشده است که از این پس کدام کشور این نقش را به عهده خواهد گرفت. البته دو روش دیگر هم وجود دارد، نخست اینکه بخش خصوصی از هند خرید کند و روش دیگر هم سرمایه گذاری کردن در این کشور است تا ایران بتواند از سود آن بهره‌مند شود. هرچند امکان دارد استفاده از سازکار‌های مالی این چنینی که با پول محلی انجام می‌شود، خلاف میل ایران باشد اما فعلا باید آن را پذیرفت. مسئله ای که استفاده از این سازوکارها برای ما به دنبال دارد این است که این شیوه کمی مسئولیت ایجاد کرده و ایران را وادار می‌کند وارد این قالب سازوکار مالی شود و پول نقد دریافت نکند.
انتهای پیام/