وی افزود: بر اساس متن توافقنامه پاریس اگر برنامه مشارکت ملی را در سال‌های گذشته اعلام کرده باشیم، این برنامه مدنظر INDC به برنامه مشارکت ملی معین با تصویب توافقنامه پاریس تبدیل می‌شود.
پیری گفت: حتماً توافقنامه پاریس مفید است، چراکه ما نیاز داریم در جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای حرکت کنیم، به این دلیل که اثرات ناشی از تغییر اقلیم در شرایط کنونی می‌تواند آسیب‌های جبران ناپذیری را برای کشور به ارمغان آورد که باید بدانیم این توافقنامه الزام‌آور است.
استادیار دانشکده حقوق دانشگاه تهران افزود: کشور ایران می‌تواند برنامه‌های دیگری را به صورت داوطلبانه اعلام و آن را اجرا کند، اما سئوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که آیا با عضویت در توافقنامه پاریس و اعلام برنامه مشارکت ملی اگر نتوانیم به تعهدات خود عمل کنیم، آیا تنبیه می‌شویم یا خیر؟
وی تصریح کرد: در ماده 15 توافقنامه پاریس به کمیته‌ای اشاره شده است که براساس آن دولت‌ها موظف به پایبندی به تعهدات اعلامی خود در این توافقنامه موظف هستند و کشورها باید به صورت مستمر گزارش‌های مربوط به فعالیت‌های خود را ارائه کنند.
پیری افزود: کمیته مورد نظر ماده 15 توافقنامه پاریس اعلام می‌کند که کشورها تا چه حد می‌توانند به تعهدات خود عمل کنند؛ در متن توافقنامه به صورت روشن اعلام نشده است که اگر کشوری به تعهدات خود پایبند نباشد، چه عکس‌العملی نشان خواهند داد.
استادیار دانشکده حقوق دانشگاه تهران گفت: مشکل کشور ما عضویت در توافقنامه پاریس نیست، بلکه مشکل ما این است که برای اجرای تعهدات خود برای عضویت در این توافقنامه برنامه‌ای نداریم.
وی ادامه داد: با وجود تحریم‌ها و محدودیت‌ها باید مسئولیت کمی بپذیریم و می‌توانیم با عضویت در توافقنامه تعهدات خود را نیز تغییر دهیم تا مسئولیت کمتری برای وزارتخانه‌های نیرو و نفت ایجاد کنیم، چراکه با شرایط کنونی کشور ما هیچ سازگاری با این محدودیت‌ها ندارد، بنابراین باید نگاه همه جانبه به تعهدات توافقنامه پاریس داشته باشیم.
انتهای پیام/