به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، چه عادل کی روشی پور باشد و چه کارلوس کاردل، این بار دیگر قلب‌های همه ما فقط وقتی بدست خواهد آمد که در فینال جام ملت‌های آسیا باشیم.
خیلی از مردم ایران حتما گفته‌های دیشب کارلوس کی روش را در برنامه ۹۰ دیده اند. کارلوس بهتر از همه ما می‌داند تیم ملی تیمی بلند مدت نیست. تیمی است که به قول عیسی پژوهشگر فوتبال و مترجم کتاب فوتبال و فلسفه، تیم تورنمنت هاست. اصلا برای همین هم هست که نزدیکان به برانکو در توصیف کی روش می‌گویند او عجیب یکباره دم تورنمنت‌ها مسیر بازی را عوض می‌کند و تیمش را از نو می‌سازد.
بیشتر بخوانید : ایران شانس اول قهرمانی / کی‌روش گران‌قیمت‌ترین مربی آسیا
کی روش ۸ سال است که همه تلاشش را کرده. دعواهایش را داشته، هیچ حرفی را بی پاسخ نگذاشته و دیشب هم در ۹۰ قدمی به عقب نگذاشت. درست مثل یک جنگجوی واقعی. او عادت دارد به این طور بازی کردن. طعنه هایش را به آن‌هایی که تاختند زد، اما هدفش درست چشم در چشم، خود مردم بودند. مردمی که دنیای شان توئیتر و هیجاناتش نیست. آن‌هایی که این فن‌های افراطی دو طرف نیستند.
او رفت سراغ طبقه عامه. آن‌هایی که وقتی برای شان از جام جهانی گفت:، سریع یاد بازی ایران و آرژانتین، ایران و پرتغال و ایران و مراکش بیفتند.
همان‌هایی که وقتی عدد ۶۵ میلیون نفر را برای شان آورد، اشاره کرد که دیگر فقط آدم‌های روی سکو‌ها نیستند. آن‌هایی هستند که اگر امروز در خیابان از فوتبال بپرسی شاید بگویند می‌دانی قیمت مرغ چند است؟ یا حتی بگویند: «کی روش این اواخر خراب کرده؟»، ولی فردا که به تورنمنت برسیم، اولین بازی را که تیم ملی ببرد، همه وجودشان می‌شود شور، می‌شود تیم ملی، می‌شود بچه‌های ایران. فوتبال برای شان مامنی می‌شود برای اتحاد. کی روش استاد اثرگذاری روی این قشر است. قشر خاکستری که بسترشان فوتبال نیست.
فوتبال شاید در اولویت‌های یک تا ده زندگی شان در طول سال نباشد، اما به وقتش آتشین می‌شوند. می‌ریزند و خیابان‌ها را پر می‌کنند و غرور سراسر وجودشان را می‌گیرد.
او ۶ ماه در موضع ضعف بوده، چون تیم ملی اصلا محلی از بحث نداشته. تورنمنتی نبوده. هرچه بوده لیگ بوده و بازی‌های باشگاهی آسیایی.
حالا، اما دوباره مخاطب هدفش بازی را در دست می‌گیرند. کی روش درست می‌گوید. ۸ سال است در همین بستر جنگیده. همیشه خداداد و حرف هایش بوده. همیشه حاجی مایلی همین‌ها را گفته و منتقدان دیگر هم کم نگذاشته اند. او در زمان تورنمنت ها، اما همیشه سعی کرده تیمش غرق در آرامش باشد. دعوا‌ها در اردو‌های آماده سازی بوده، در جنگ با آدم‌های منتقد. به وقت مسابقه، اما حتی بار‌ها عقب نشینی هم کرده است.
این شاید یک سیاست استراتژیک باشد اگر همه این بخش از حرف هایش را به عنوان یک حسن ختام بگیریم برای حضور ۸ ساله اش در ایران. آنجا که صراحتا گفت: «بعد از این تورنمنت وقتی قلب‌های همه ۸۰ میلیون ایرانی را فتح کردم، با آرامش می‌روم.»
شاید منتقدانش از فردا بکوبند که او باز نمی‌رود. از قهرمانی نمی‌گوید که نگوید پیشتر قول داده است. اصلا برای همین است که در ۲۴ ساعت گذشته مدام می‌تازند به این مربی که چرا گفته حضور در میان ۴ تیم برای ایران یک رویاست.
درست هم می‌گویند در گذشته دور ما بار‌ها در جمع ۴ تیم بودیم، اما همین حالا از ۲۰۰۶ تا امروز به این مرحله نرسیدیم که فقط یک بارش با کی روش بوده است.
او دو بار تیمش را برده به جام جهانی، ولی خودش هم بهتر از همه ما می‌داند این بار قلبی به دست نمی‌آید غیر از با رسیدن به آن گمشده بزرگ.
او شاید امروز چیزی از رسیدن به فینال نمی‌گوید، اما همه یادمان هست که گفت: در ایران مانده و قرارداد مشروط بسته برای رسیدن به فینال. برای رسیدن به رویای ۴۰ و چند ساله.
او و تیمش در همه این سال‌ها اول آسیا بودند و در تورنمنت‌های بزرگ جهانی بازنده سرافراز، ولی حالا این قلب‌ها دیگر با بازنده سرافراز بودن به تپش در نمی‌آید.
کی روش برای مان از این گفته در این شش ماه که برای جام ملت‌ها، تیمش رو به جلو‌تر خواهد بود و برای قهرمانی می‌جنگد. همه مردمی که بی شک در دل این دعوا‌های رنگی و دوقطبی نیستند، از امروز دنبال آن اتفاق بزرگند. به تیم ملی شان، به شاگردان جوان کی روش که پر از استعدادند ایمان دارند، اما تنها با آن اتفاق بزرگ قلب‌های شان تسخیر می‌شد. دیگر راستش بازنده سرفراز بودن و گفتن اینکه چیزی از ارزش‌های مان این باخت کم نمی‌کند، به قلب‌های شان آرامش نمی‌بخشد.
این واقعیتی است که اقلا خود کی روش بهتر از همه ما می‌داند و برایش مانده و جنگیده، چون نمی‌خواهد تاریخ برابر نامش در ایران بنویسد: بازنده!
می‌داند که منتقدانش نشسته اند برای زمین خوردنش و دیدن باختش و پس با همه وجود باید بجنگد برای آن اتفاقی که ۸۰ میلیون ایرانی را در خیابان‌ها می‌ریزد.
منبع: خبرآنلاین
انتهای پیام/