«ایّامى که در حوزه با برکت قم مشغول تحصیل بودم و گاهى هم براى تبلیغ معارف حقه در مجالس مذهبى سخنرانى مى کردم به وسیله یکى از دوستانم جهت تبلیغ دین در خانه تاجرى مؤمن و متّقى در شهر قم دعوت شدم.
واسطه دعوت که از سادات محترم قم بود، آن تاجر مؤمن متقى صاحب مجلس را این گونه برایم توصیف کرد: زمانى که در شهر قم مسافرخانه به اندازه مسافر نبود و شهر از هر جهت در محدودیت قرار داشت و جمعیت چندانى در آن سکونت نداشت، این تاجر در مرکز شهر در محلّى که به پایانه هاى مسافربرى که نوعاً ماشین هاى مسافرتى و مسافران از آن عبور مى کردند نزدیک بود، خانه اى وسیع، داراى اتاق هاى متعدد که بیش از نیاز خود و خانواده اش بود، بنا کرد، شاید اقوام و دوستان در دل خود به او ایراد مى گرفتند که این خانه وسیع و اتاق هاى متعددى که مورد نیاز نیست چرا بنا مى شود؟ ولى او در بنا کردن این خانه نیّت بسیار پاک و با منفعتى داشت.
وقتى خانه ساخته شد، از ابتداى زمستان تا انتهاى آن در سرماى بسیار خشک کویرى قم که طاقت فرسا بود، نزدیک نیمه شب از خانه بیرون مى آمد و به گشت و گذار مى پرداخت، اگر غریبى را مى دید یا مسافرى را تنها یا همراه زن و فرزندش مشاهده مى کرد که به علت خرابى اتومبیل یا پیدا نکردن مسافرخانه یا به علت دیگر سرگردان مانده، او را به خانه مى آورد و با رویى گشاده، اتاقى گرم همراه با وسائل پذیرایى از میوه و خوراک در اختیارش مى گذاشت تا آن شب را از خطر سرما در امان بماند و فرداى آن شب به شهر و دیارش بازگردد و براى او ثابت شود که اهل ایمان و اهل تقوا با عنایت و لطف خدا از مهر و محبتى گسترده نسبت به همگان برخوردارند و از هیچ کمکى نسبت به همنوعان و برادران ایمانى و خانواده هاى اسلامى دریغ ندارند.
هزینه کردن مهر و محبّت تا جایى مورد توجه اسلام و پیشوایان با کرامت آن است که فرمان رسیده نه فقط زنده‌ها بلکه از مردگان خود هم یاد کنید و براى آنان کار خیر انجام دهید و حداقل هفته اى یک بار کنار مزارشان حاضر شوید که سبب خوشحالى و شادمانى آنان مى شود و باعث دعاگویى آنان به شما مى گردد زیرا این مهر ورزى شما و سؤال از حال زندگان و کار خیر براى مردگان براى شما نزد خدا داراى پاداش بزرگ و سبب حل مشکلات خواهد بود.»
انتهای پیام/