انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
سلام.مصاحبه خیلی خوبی بود.آرزوی موفقیت بیشتر برای شما واستاد بزرگوار آقای ورجانی دارم.
هم زمان باهفته پژوهش،با حسین ورجانی،پژوهشگر قمی حوزه داستان نویسی گفت و گویی داشتیم که در ادامه می خوانید.
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از قم،به مناسبت فرارسیدن ،هفته پژوهش و فناوری با حسین ورجانی یکی از پژوهشگران حوزه داستان نویسی در قم گفت وگویی صمیمانه داشتیم که در ادامه می خوانید:
حسین ورجانی، متولد اول تیرماه ۱۳۳۸ در منطقه ورجان قم هستم. از سنین ۵-۶ سالگی در تهران ساکن شدیم یعنی دوره دبستان و دبیرستان را در تهران گذراندم و حدود ۲۰ سال است که به قم بازگشته ایم.
بنده با اولین مجموعه داستانی به نام قاب خاطره نشر سینا قم سال ۱۳۷۲ به چاپ رسید همکاری داشتم. سال ۱۳۷۳ مجموعه داستان در چنبر خیال، از اواخر سال ۱۳۷۷ تدریس داستان، رمان و نقد ادبی را شروع کرده ام. از اواخر سال ۱۳۷۸ تا اواخر سال ۱۳۸۴ مدرس در انجمن شعر و قصه وابسته به اداره فرهنگ و ارشاد قم بوده ام. در سال ۱۳۷۹ خانه داستان سرو قم را با همراهی تعدادی از دوستان تاسیس کرده ام. دبیر مجله قصه سرو ۱۳۸۱-۱۳۸۴، مسئول مجموعه داستان هنرجویان مجله هنری باغ ارغوان قم ۱۳۸۱-۱۳۸۳ سردبیر اولین مجله ادبی که در فروردین ماه ۱۳۸۱ به نام شهرزاد توسط خانه داستان سرو قم به انتشار رسید و تا به الآن ۶ شماره به چاپ رسیده است می‌باشم و در سال ۱۳۹۷ هم راجع به جوایز هنری در ویژه نامه سیاه مشق شماره ۱۳ اهواز همکاری داشته ام. مشاورعلمی بخش داستان ماهنامه باران واژه ۱۳۹۷.
بنده افتخار شاگردی اساتید بنامی مانند هوشنگ گلشیری و رضا براهینی را داشته ام؛ و هم دوره با نویسندگان توانای کشور مانند کوروش اسدی،حسین سناپور،محمدرضا گودرزی،محمد تقوی،انوشه منادی،حسین مرتضاییان آب کنار،آذر میدخت بهرامی بوده ام.
بنده علاوه بر قم در شهر‌های تهران، کرج، ساوه و به تازگی اراک مدرس داستان، رمان و نقد ادبی هستم و باید بگوییم که قم هنوز به سطح بالایی نسبت به شهر‌های دیگر نرسیده است و رتبه چهارم کشور را دارد آن هم به خاطر سابقه کم داستان نویسی در این شهر است که از سال ۱۳۷۷ رونق گرفته، ولی اگر به ترتیب بخواهیم بگوییم شهر‌های مثل تهران حدود ۱۰۰ سال، شیراز و اصفهان حدود ۷۰-۸۰ سال سابقه داستان دارند.
در حوزه داستان پژوهش انجام شده است، ولی کافی نیست و برخی ازاین تعداد هم جهت دار و علمی نیست، اما نسبت به گذشته بهتر شده است، زیرا قبلا اصلا پژوهشی نمی‌شد.
یکی از دلایلش کمبود کتاب خوب در بازار است و برخی از همین تعداد هم سطح علمی بالایی ندارند و دلیل دیگرش عدم حوصله کافی در مطالعه، مشغله زیاد کاری است و پیشنهاد بنده آن است که رسانه‌های گروهی مانند رادیو و تلویزیون بیشتر به تبلیغ مطالعه کتاب بپردازند و جدی گرفته شود.
به نظر بنده علاوه بر استعداد در داستان نویسی ۳ چیز دیگر مهم است: ۱-عشق و علاقه که مهمترین معیار است، ۲- پشتکار و جدیت و ممارست، ۳- شناخت داستان و شرکت در کلاس‌های داستان نویسی و مطالعه و داستان زیاد خواندن، فیلم خوب دیدن، مرتب نوشتن.
نویسندگان فوری اثر خود را به چاپ نرسانند یعنی خیلی بنویسند، ولی کم چاپ کنند، گزیده کار باشند و سلیقه را بالا ببرند و سلیقه در قم باید بالا رود. کپی از داستان دیگری نداشته باشیم.
باید گفت که داستان زمینه ساز فیلمنامه و نمایشنامه است، زیرا درام باید شکل بگیرد تا نمایشی جذاب باشد والا هیچ ارزش هنری ندارد، داستان نویسانی که بعد وارد عرصه نمایشنامه و فیلمنامه نویسی شده اند را می‌توانیم به بهرام بیضایی و محمد تقوی اشاره کنیم. باید اشاره کنم که اینگونه نیست که حتما باید اول داستان را یاد گرفت بلکه داستان در اولویت باشد بهتر است.
دلایل زیاد است، ولی عمده آن مشکلات در زندگی شخصی و نگاه فلسفی آنهاست.
داستان‌های ایرانی می‌توانیم به سمفونی مرگان (عباس معروفی)، چاه به چاه (رضا براهینی)، جای خالی سلوچ (محمود دولت آبادی)، همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها (رضا قاسمی)، طوبی و معنای شب (شهرنوش پارسی پور) و در داستان‌های خارجی می‌توانیم به صدسال تنهایی (مارکز)، آئورو (کارلوس فوئنتس)، سور بز (ماریو بارگاس یوس)، کافکا در کرانه (هاروکی موراکامی).
انتهای پیام/ش
گزارش از سید مهدی حسینی