در شش سالگی وارد مدرسه ای به نام "حبیب الکرم" در نابل شدم که البته همه آن را با عنوان "مکتب البحر" می شناختند، با اینکه بسیار تیزهوش بودم چیزی موجب نفرت من از مدرسه می شد و این حس از همان سالهای نخست تحصیل آغاز شد، از یک سو دلیلش مربوط به روحیه نظم گریز من بود زیرا از یک جا ساکت و آرام نشستن بیزار بودم،اصلا از نگاه من مدرسه رفتن کاری بس تمسخر آمیز بود و هیچ وقت هم به دروس توجهی نداشتم.
بچه های دیگر با دقت سر کلاس به درس توجه می کردند و من فقط به ریاضی علاقه داشتم یا به عبارتی در هرچیزی مربوط به این درس من نبوغ داشتم اما علت نفرتم از مدرسه به زنی با نام "مادام جلیلة" باز می گشت.
او معلم ما بود اما به دلیلی نامعلوم نفرتی بی پایان از من داشت و همیشه مرا شدیدا کتک می زد، مادام مرا در صندلی های ته کلاس می نشاند و واقعا برخوردش با من مانند یک کودک خردسال نبود یا بهتر است بگویم اصلا رفتار مناسبی نداشت. کارهای این زن به حدی در من تاثیر منفی گذاشت که در تمام سالهای تحصیلم این حس با من همراه بود،دیگر از درس خواندن زده شده بودم.
بیشتر بخوانید:عملیات انتحاری زن تروریست مقابل پاسگاه پلیس +فیلم
نمره هایم در همان سالها شدیدا افت کرده بود ، من هم همیشه در حال دعوا با همکلاسی هایم بودم و آنها را کتک می زدم،من از آن دسته بچه هایی بودم که منتظر کمک کسی نمی ماند و خودش برای انتقام دست به کار می شد.
دیگر این روحیه جنگجویی باعث شده بود هر جایی که دعوا می کردم چه حق با من بود و چه نه،مادرم طرف دیگری را بگیرد و با من قاطعانه برخورد می کرد.هروقت با کسی پرخاش می کردم مادرم بر سر من فریاد می کشید و می گفت:خداوند تو را جهنم خواهد فرستاد و در آنجا خواهی سوخت .این جمله همیشه مرا به وحشت می انداخت. از همان دوران کودکی بسیار از آتش جهنم می ترسیدم در ذهنم هیچ چیز برابر با مجازات الهی نبود و او را ناظری دائم بر اعمالم می دانستم ، شاید به همین علت در دوران نوجوانی جرات انجام کارهای ضد دین را نداشتم!
بیشتر بخوانید:عاقبت یک داعشی که پسر عمویش را مقابل دوربین کشت! +عکس
انتهای پیام/