به گزارش خبرنگار حوزه فن‌آوری گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، ترکیب ستاره‌ها و بقایای آنها در کنار گاز و گرد و غبار به تشکیل کهکشان‌ها منجر شده است؛کهکشان‌هایی که بر اساس شکل و ساختار هندسی تقسیم شده و نور متفاوت آنها حاصل جوان یا پیر بودن ستاره‌های درونشان است.
در این گزارش قصد داریم دو نوع دیگر از کهکشان‌ها را توصیف کنیم.
این دسته از کهکشان‌ها با اشکال متقارن بیضی و کروی خود درخشندگی یکنواختی دارند. نور مرکزی این دسته از کهکشان‌ها بسیار شدید است، اما با حرکت به سمت لبه‌ها از شدت آن کاسته می‌شود. تا جایی‌که ستاره شناسان تشخیص داده‌اند، کهکشان‌های بیضی شکل با سرعتی بسیار کمتر از کهکشان‌های مارپیچ در گردش بوده و یا اصلا حرکت نمی‌کنند.
به نظر می‌رسد ستارگان درون این کهکشان‌ها در مدار‌های تصادفی در گردشند و در رده‌بندی هابل، بر اساس نمای ظاهری به ۸ دسته تقسیم می‌شوند. کلاس E۰ برای کهکشان‌های با شکل دایروی تا کلاس E۷ برای کهکشان‌های بسیار کشیده است. این تقسیم بندی نه براساس تمایز فیزیکی، بلکه بر مبنای تمایز هندسی است. برخی از کهکشان‌های بیضوی با نمای خارجی تقریباٌ دایروی دیده می‌شوند، در حالی که برخی بسیار کشیده‌اند.
ستاره‌شناسان بر این باورند که ترکیب دو کهکشان همیشه یک کهکشان بیضوی شکل به‌وجود می‌آورد. این کهکشان‌ها به دلیل وجود مجموع ستارگان، دارای طیف هستند و ما با مطالعه طیف آنها می‌توانیم اطلاعاتی از کهکشان‌ها به‌دست بیاوریم. کهکشان بیضوی، برخلاف کهکشان‌های دیگر که نور آبی از خود منعکس می‌کند، زرد رنگ به نظر می‌رسد به دلیل اینکه شکل‌گیری ستارگان در این کهکشان متوقف شده است که در نتیجه تقریبا تمام نور آنها از ستاره‌های غول سرخ که دارای طول عمر زیادی هستند، تأمین می‌شود.
بیشتر بخوانید: دیسک‌هایی چرخنده با بازوان پُر ستاره/ کهکشان‌ها چگونه شکل گرفتند؟
6 درصد کل کهکشان‌ها و کوچک‌ترین و بزرگ‌ترین کهکشان‌های کیهان، بیضوی هستند. عموماً از ستارگان پیر تشکیل شده دارای توده‌های گازی برای تولید ستاره‌های جدید نیستند. بیشتر آنها دارای سه محور هستند و اندازه هر یک از محور‌ها نیز متفاوت است
کهکشان بیضوی شکل و ابرغول IC 1101
این کهکشان شکل مشخصی ندارد و سومین نوع اصلی کهکشان است. کهکشان بی نظم دارای تعداد زیادی ستاره جوان، گرد و غبار است و بیشترین نور آنها از تعداد زیادی ستاره جوان و درخشان و ابر‌های نورانی گسیل می‌شود. ترکیب ستاره‌ای کهکشان‌های بی‌نظم مانند کهکشان مارپیچی است، ولی بازو‌های مشخصی ندارند. همانند کهکشان مارپیچی می‌چرخند.
بهترین مثال قابل مشاهده از زمین برای این نوع کهکشان، «ابر ماژلانی کوچک» است. کهکشان‌های نامنظم را به دلیل عدم وجود ویژگی‌های هیچ نوع از دو نوع کهکشان‌های ذکر شده، نمی‌توان در آن دسته‌بندی‌ها جای داد.
بیشتر بخوانید: ابر‌های شگفت انگیز زادگاه صور فلکی را بیشتر بشناسید
ابر‌های ماژلانی شامل دو ابر کوچک وبزرگ در نیمکره جنوبی آسمان دو کهکشان نامنظم بوده واز نزدیکترین کهکشان‌ها به کهکشان راه شیری به حساب می‌آیند. ابر‌های ماژلانی از نوع کهکشان نامنظم هستند. دو کهکشان یعنی ابر بزرگ ماژلانی و ابر کوچک ماژلانی به افتخار ماژلان دریانورد پرتقالی نامیده شده‌اند.
تصویری از ابر ماژلانی بزرگ
تصویری از ابر ماژلانی کوچک و خوشه کروی NGC 362 سمت راست پایین تصویر و ۴۷ توکان که بسیار درخشان تر در گوشه سمت چپ تصویر خودنمایی می کند.
ابر بزرگ ماژلان (LMC) در فاصله‌ی حدود ۱۶۰ هزار سال نوری از زمین با پهنای نزدیک به ۱۵۰۰۰ سال نوری، در صورت فلکی اژد‌ها قرار دارد. ابر ماژلانی کوچک حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارد و در راستای صورت فلکی توکان (از نیمکره جنوبی) قابل رویت است و از هزاران ستاره کوچک و بزرگ تشکیل می‌شود.
ابر ماژلانی بزرگ (LMC) و ابر ماژلانی کوچک (SMC) هر ۱۵۰۰ میلیون سال یک بار به دور کهکشان راه شیری و هر ۹۰۰ میلیون سال یک بار به دور یکدیگر می‌گردند.
انتهای پیام/