محققان درهمین راستا سیستمی به نام Deep MasterPrints را ساخته اند. این سیستم ۲۳ درصد از اثر انگشت‌های یک سیستمی را کپی کردند که میزان خطای آن یک در هزار بوده است.
هنگامیکه درصد خطای سیستمی یک در میان صد نمونه باشد، این دستگاه می‌تواند پرینت واقعی را با ۷۷ درصد صحت انجام دهد.
این پرینت‌های مصنوعی برای میانبرزدن سیستم‌هایی به کار می‌روند که اثر انگشت‌های زیادی در آن ذخیره می‌شوند. حمله کننده ممکن است با شیوه آزمون و خطا سریع‌تر اثر انگشت فرد را ردیابی کند.
بیشتر اسکنر‌ها دور انگشت نمی‌پیچند و به همین دلیل اثر انگشت به طور جزئی ثبت می‌شود. از سوی دیگر سیستم‌های بیومتریک نیز پرینت‌های جزیی را کنار هم قرار نمی‌دهند تا یک تصویر کامل از اثر انگشت فرد ارائه کنند. در عوض آن‌ها اسکن را با رکورد‌های قبلی مقایسه می‌کنند. به این ترتیب احتمال زیادی وجود دارد هکر بتواند با کمک برنامه‌های رایانشی اثر انگشت فرد را تکمیل کند.
سیستم Deep MasterPrints از این امر نیز استفاده می‌کند؛ بنابراین یک اثر انگشت مصنوعی که ویژگی‌های متعدد مشابه نمونه اصلی دارد، بهتر از یک نمونه غیر کامل عمل می‌کند و می‌تواند اسکنر را فریب دهد.
منبع: مهر
انتهای پیام/