گرچه در این مدت به دلیل برخی مصالح، از جمله در امان ماندن از خطراتی که جان آن حضرت را از سوی دشمنان تهدید می‌کرد، امام علیه السلام از نظر‌ها پنهان بودند، اما حضرت تعدادی افراد وارسته و با تقوا را به عنوان نائب خاص خود به مردم معرفی کردند تا سؤالات و مشکلات خود را به وسیله آنان به امام علیه السلام برسانند و از طریق امام پاسخ دریافت کنند.
اما پس ۶۹ سال غیبت صغری به دلیل مصلحت خداوند، امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در دوران غیبت کبری به سر می‌برند، ومعتقدان و شیعیان آن حضرت، نسل به نسل منتظر ظهور ایشانند.
انتظار فرج یعنی:
ـ. معرفت امام معصوم و عادل و پیشوای فضیلت.
ـ. ایمان به امامت رهبری الهی و عدالت‌پیشه.
ـ. عشق به عدالت و ارزش‌های انسانی.
ـ. امید به آینده‌ای روشن و نویدبخش.
ـ. تلاش برای برقراری حکومتی عدل پیشه و عدل گستر.
ـ. رعایت موازین و قوانین دینی و اخلاقی.
ـ. داشتن روحیه تعهد و مسؤولیت پذیری.
این گونه انتظار فرج، بهترین اعمال و بهترین عبادت است و چنین منتظری، مقامی عالی دارد و هرگاه در زمان غیبت از دنیا برود، به منزله کسی است که پس از ظهور حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف، تحت فرمان او در راه خدا جهاد می‌کند.
انتظار فرج، به معنای امید به آینده روشن و تحقّق ارزش‌ها و خوبی‌ها است. چنین نگاهی، به انسان، شور و نشاط و حرکت می‌دهد؛ به گونه‌ای که هم در پی اصلاح خود اقدام می‌کند و هم محیط خود را تحت تأثیر قرار می‌دهد. منتظر، ساکت و ساکن نمی‌ماند، بلکه کار‌ها و تلاش‌های خود را برای زمینه‌سازی در راستای تحقّق ظهور انجام می‌دهد.
چنین فردی در جامعه، نه تنها خود را از انحرافات اعتقادی و عملی به دور نگه می‌دارد؛ بلکه سعی در ساختن و اصلاح کردن جامعه نیز دارد. بنابراین، انتظار، نه تنها یک عمل فردی که یک کار جمعی و تشکیلاتی است که به طور مداوم، جامعه و افراد را تحت تاثیر قرار می‌دهد و می‌تواند ضامن سلامت فکری و عملی فرد و جامعه باشد.
«انتظار» حقیقتی است که از رفتار و کردار فهمیده می‌شود؛ بنابراین، نمی‌توان هر کس را که مدعی دوستی و ولایت امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف است، در شمار دوستان و منتظران حضرتش قلمداد کرد.
خاطره خواجگانی
انتهای پیام/ک