امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه اخیرا درخواست مشابهی را برای مقابله با تضعیف نظم بین الملل مطرح کرد. او گفت اروپا باید اتکایش به آمریکایی که از نظر او بسیار غیر قابل پیش بینی است، کم کند. دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا این اظهارات مکرون را توهین آمیز خواند.
آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان هم روز گذشته در سخنانی خواستار ایجاد ارتشی اروپایی شد. اما تشکیل ارتشی مشترک تا چه اندازه برای آینده نزدیک عملی است؟ این امر نه فقط به دلایل سیاسی بلکه به دلایل ساده و پیش پا افتاده هم چندان عملی نیست.
این ایده سابقه طولانی و جنجالی در اروپا دارد و به پایان جنگ جهانی دوم بر می‌گردد. در ابتدا فرانسه در سال 1950 طرح تشکیل ارتش مشترک را با حضور شش کشور اروپایی شامل بلژیک، فرانسه، ایتالیا، لوکزامبورگ، هلند و آلمان غربی سابق ارائه کرد. این اقدام در پاسخ به فشارهای فزاینده واشنگتن برای مسلح کردن مجدد ارتش آلمان غربی به منظور تعدیل قدرت نظامی شوروی سابق بود. این شش کشور پیمان دفاعی در سال 1952 تدوین کردند، اما دو سال بعد پارلمان فرانسه از ترس اینکه حاکمیت ملی‌اش را از دست دهد آن را تصویب نکرد.
مکرون در سپتامبر 2017 طرح ابتکاری مداخله اروپایی را به منظور تشکیل نیرویی فراتر از چارچوب های ناتو و اتحادیه اروپا برای مقابله با بحران هایی که اروپا با آن مواجه است، مطرح کرد. این طرح ها بر روی کاغذ بسیار جالب است اما جزئیات موضوعاتی مانند چگونگی تخصیص هزینه های عملیات در بین کشورهای عضو در آن مشخص نیست.
حامیان ایده تشکیل ارتش مشترک در اروپا به عوامل دیگری که نشان دهنده پتانسیل بالا برای تشکیل ارتشی مشترک در منطقه است، اشاره می کنند: همکاری های نظامی دوجانبه طولانی مدت میان کشورهای اتحادیه اروپا مانند همکاری های آلمان و فرانسه، آلمان و هلند، گروه‌های نبرد چند ملیتی اروپا و یا سرویس نظامی مشترک نیروی دریایی بلژیک و هلند. آنها همچنین به تصمیمات اخیر اتحادیه اروپا برای حمایت مالی از توسعه توانمندی‌های مشترک نظامی میان کشورهای عضو اشاره می کنند.
اما هنوز هیچ نشانه ای از آمادگی و خواست وزارت دفاع در کشورهای اروپایی برای تشکیل ارتشی مشترک دیده نمی شود. حتی اگر کشورها بخواهند چنین کاری را انجام دهند اختلاف نظرهای فنی و قانونی زیادی میان ارتش های آنها وجود دارد که حل و فصل آن سالها طول خواهد کشید. یکی از این اختلاف نظرها به حقوق سربازان مربوط می شود. به عنوان مثال سربازها در کشورهای ثروتمند اسکاندیناوی از امکانات خوبی بهره می برند که سربازان در کشورهای فقیرتر در جنوب اتحادیه اروپا در آرزوی آن هستند. پس سوال اینجاست که کدام قوانین بر ارتش مشترک اروپایی حاکم خواهد بود و تامین مالی آن چطور خواهد بود؟
اختلاف نظر دیگر در سطح استراتژیک به مسئله اطلاعاتی مربوط می شود. کشورهای اتحادیه اروپا در خصوص اطلاعات مهم و حساس به یکدیگر اعتماد ندارند. نتیجه اینکه هر گونه صحبت برای تشکیل ارتشی مشترک در اروپا حتی تا یک نسل بعد هم فقط در حد حرف خواهد بود نه عمل.
انتهای پیام/