استفاده از چوب از قدمت و تاریخ بسیار قابل توجهی برخوردار است و این موضوع در ارتباط با کشوری همچون ایران که به تمدن و تاریخی کُهَن شُهره است نیز مصداق پیدا می کند.
آنچنان که گزارش ها،بررسی ها و مطالعات موجود نشان می دهد،سِبقِه و تاریخ استفاده از چوب در کشور به دوران قبل از مهاجرت آریایی ها و حدود 4 هزار و 200 سال پیش از میلادِ حضرت مسیح (ع) باز می گردد،مقطعی که از چوب به عنوان اصلی ترین ابزار در ساخت خانه یا منزل مسکونی استفاده می شده است.
استفاده از چوب در ادوات و تجهیزات زراعی و کشاورزی و حتی تزئینات کاخ های سلطنتی و منازِلِ طیف های مُرَفَه و ثروتمند جامعه ، بخشی دیگر از عرصه فراخِ بهره گیری از این محصول را به تصویر می کِشَد.
بهره گیری از چوب،در وسایل نقلیه آن دوران و کشتی سازی به عنوان ادواتی محوری برای نقل و انتقالات آبی و دریایی و حتی تجهیزات جنگی و دفاعی ، بخشی دیگر از عرصه گسترده استفاده ازاین محصول خاص و مُنحَصِر بفرد به شمار می رود.
صنایع دستی به عنوان حوزه ای که با هنر و صنایعِ به اصطلاح سُنتی گِرِه خورده ، از دیگر بخش هایی است که استفاده از چوب درآن محوری است و اساسا در خلاء و فقدان چوب ، بخش قابل توجهی از رَستِه های مرتبط با صنایع دستی ، دچار رِخوَت و اِنزِوا می شود.
به واقع،پس از گذشت هزاران سال از تاریخ استفاده چوب در جوامع بشری ، همچنان این محصول یا به تعبیری مواد اولیه بسیاری از صنایع و رسته های شغلی و اقتصادی،از جذابیت قابل توجه و برجسته ای برخوردار است.
اسدالله همدانی،یکی از درودگران سابق در استان البرز،در گفت و گو با خبرنگار صنعت،تجارت و کشاورزی،با اشاره به تنوع و گستردگی فعالیت ها در عرصه صنایع چوبی اظهار کرد:برخی ، فعالیتِ در حوزه های چوبی را صِرفاً مترادف و مُنحَصِر به رَسته درودگران تلقی می کنند که قطعا این ذهنیت از فعالیت در این عرصه ، عوامانه و ناصحیح محسوب می شود.
وی افزود:فعالیت در حوزه صنایع چوبی و یا به تعبیر صحیح تر عرصه هایی که فعالیت در آن مستلزم تامین چوب به عنوان ماده یا محصول اولیه آن است ، بسیار متنوع و گسترده است که پرداختن به تمامیِ بخش ها و رسته های آن ، در این مجال نمی گنجد و می توان برای هر یک از مشاغل و رسته های مرتبط با این حوزه ،گزارشی مُجَزا تنظیم کرد.
همدانی گفت:چندی پیش، بنا بر اطلاعات و گزارش های مندرج در رسانه ها ، تعداد واحدهای رسمی درودگران از سوی اتحادیه درودگران کشور بیش از 46 هزار واحد و نیروی انسانی فعال در آن بیش از یکصد و هفده هزار نفر عنوان شد که قطعا بخش قابل توجهی از درودگرهای فعال در کشور بصورت غیر مجاز فعالیت می کنند که البته این واقعیت منحصر و مُختَصِ به این رَسته و صِنفِ اقتصادی نیست و تقریبا دراکثر قریب به اتفاق صنوف ، شاهد فعالیت غیر مجاز یا فاقد پروانه در واحدهای مشابِه و هم راستای آن هستیم و در صورت در نظر گرفتن واحدها و مراکز درودگری غیر مجاز بر تعدد چنین مراکزی افزوده خواهد شد که این اعداد و ارقام بیانگر میزان فرصت های شغلیِ موجود در این حوزه است.
این فعال سابق در حوزه درودگری افزود:با اضافه کردن واحدها و مراکز تولیدی و صنعتی دیگری همچون مبلمان سازی،کاغذ سازی،درب و پنجره،کُمُد و حتی منازل چوبی و...که هنوز در برخی مناطق خاص کشور ساخته می شود به اوج تنوع فعالیت ها در این عرصه پی خواهیم برد.
وی افزود: این گستردگی و تنوع ، ظرفیت بالای جذب نیروی انسانی را نیز در پی دارد که در چنین بستری،بسیاری از فعالان نیروی انسانی در این حوزه،مشغول به فعالیت هستند و با برنامه ریزی هوشمندانه می توان بخش کثیر هر چه بیشتری از جویندگان کار را نیز جذب کرد.
همدانی گفت:ارزش افزوده 25 تا 80 درصدی از دیگر خصوصیات ویژه رسته های مرتبط به فعالیت صنایع چوبی به شمار می رود و این ارزش افزوده در عرصه های مرتبط با صنایع دستی همچون مُنَبَت کاری و...بسیار مشهود است که می توان با بازار یابی هدفمند در راستای عرضه و فروش آن در بازار های کشورهای هدف ، به سود فزاینده تری نائل شد.
چندی پیش،رامین ناظم سلیمی،رئیس هیات مدیره یکی از شرکت های فعال در حوزه چوبی کشور در گفت و گویی با رسانه ها گفت: روند توسعه صنعت چوب کشور در طی قریب به نیم قرن گذشته به نسبت سرعت پیشرفت کشورهایی همچون ترکیه و ایتالیا در این صنعت ، کُند بوده و متاسفانه واردات بی رویه باعث عقب ماندگی صنعت چوب در ایران شده است.
وی افزود:برخورداری از ماشین آلات روز دنیا از دیگر ضروریاتی است که با تکیه بر آن می توان از ظرفیت های بالقوه صنعت چوب موجود در این مرز و بوم بهره مند شد.
سلیمی آموزش مبتنی بر علم روز را از دیگر عناصر و مولفه های تاثیرگذار در توسعه و پیشرفت هر چه بیشتر صنعت چوب در کشور عنوان می کند.
این فعال و کارشناس حوزه صنایع چوب گفت:یکی از نارسایی های پیش روی این صنعت به کیفیت نه چندان مطلوب تولیدات مرتبط به این عرصه باز می گردد که همین عارضه ضریب صادرات تولیدات را از ایران به کشورهای دیگر تحت الشعاع قرار داده و در نقطه مقابل شاهد هستیم کشوری همچون ترکیه با ضریب قابل توجه و بالایی به صادرات تولیدات و محصولات چوبی مشغول است.
در میان مشکلات ساختاری اقتصادی کشور ، وابستگی به اقتصاد نفتی بصورت پررنگی بروز دارد و به کَرات از سوی دلسوزان کشور و نظام بر ضرورت فاصله گرفتن از این کیفیت و شیوه اقتصادی تاکید شده است.
طبیعتا صادرات محصولات غیر نفتی با ارزش افزودة هر چه بیشتر و به تبع آن کسب درآمد برای کشور،از مولفه های بسیار تاثیرگذار در فاصله گرفتن از اقتصاد نفتی به شمار می رود.
پیش از این در قالب گزارش های متعدد ، به برخی از فرصت ها و ظرفیت های تاثیرگذار برای تحقق چنین امری پرداخته شده و در آینده نیز به موارد متعدد دیگری نیز اشاره خواهد شد که قطعا در این میان صنعت چوب و رسته های وابسته به آن یکی از این مولفه ها به شمار می رود.
بدون تردید هر آنچه توفیقات و پیشرفت های بیشتری در عرصه مذکور حاصل شود و صادرات محصولات چوبی از کشور به بازارهای هدف و حداقل کشورهای همجوار ایران و آسیای میانه و مرکزی افزون تر شود ، روند فاصله گرفتن از اقتصاد تک محصولی با سرعت و شتاب فزاینده تری همراه خواهد شد.
اگرچه به موازات این اهداف،ایده ها و توفیقات نباید نسبت به دغدغه های زیست محیطی بی توجه بود زیرا اساسا تامین چوب مورد نیاز صنایع چوبی به عنوان مواد اولیه این حوزة فعالیتی ، با قطع درختان همراه خواهد بود که چنین امری در ساز و کارهای زیست محیطی و در قالب دغدغه های مرتبط با حوزه محیط زیست امری ساده و پیش پا افتاده به نظر نمی رسد ، لذا عقل و منطق حکم می کند با مد نظر قرار دادن فرصت ها و تهدیدهای پیش رو و مد نظر قرار دادن بُرد محیط زیستی ( به عنوان ظرفیتی که در قالب آن می توان از منابع طبیعی تا جایی که خلل و نارسایی در حوزه مذکور ایجاد نشود ) بَهرِه بُرد به توفیقات اقتصادی قابل توجهی نائل شد،موفقیت هایی که قطعا باید در چارچوب و قواعد و ضوابط تعریف و طراحی شده در حوزه زیست محیطی عملیاتی و اجرایی گردد.
انتهای پیام/
فقط چوبی باید مجوز تولید داشته باشه که مثل نئوپان و ام دی اف با کاه و شالی ساخته شده باشه و اثری از چوب درخت توش نباشه