این قانون در تاریخ 24 دی 1397 مطابق با اصل 112 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 24 شهریور 1397 از سوی مجمع تشخیص مصلحت نظام موافق با مصلحت نظام تشخیص داده شد.
با توجه به تنوع منابع ژنتیکی کشاورزی در کشور و عدم انسجام مدیریت در نحوه دسترسی، بهره برداری و صیانت از آنها و نیز عدم پیش بینی مالکیت فکری و ضمانت اجرای لازم برای حفاظت از منابع ژنتیکی و همچنین ضرورت رعایت کنوانسیون‌ها و پروتکل‌های بین‌المللی مربوط به منابع ژنتیکی، لایحه مذکور توسط دولت تهیه و پس از سیر مراحل قانونی به عنوان قانون تصویب و ابلاغ شد.
انتهای پیام/