کلیه‌های هر انسانی، محدودیتی برای میزان آبی که درون خود جای می‌دهند، دارند. اگر میزان آب مصرف شده، بیش از این محدودیت باشد، مقدار اضافی آن به جریان خون راه می‌یابد و نمک و سدیم خون را کاهش می‌دهد.
هنگامی که سطح خونی یون سدیم در بدن کاهش یابد، انسان در معرض خطر ابتلا به "کم‌سدیمی خون" یا "هیپوناترمی"(Hyponatremia) قرار می‌گیرد. این شرایط هنگامی پیش می‌آید که سلول‌ها تلاش می‌کنند با جذب آب اضافی، سطح سدیم را به شرایط معمولی بازگردانند. این فرآیند، پیامدهایی مانند گیجی، تهوع و اسپاسم عضلانی را در پی دارد.
ابتلا به هیپوناترمی در دوندگان ماراتن که بیش از حد آب مصرف می‌کنند و با سرعت می‌دوند، متداول است. اگر نوشیدن آب به همین شکل ادامه پیدا کند، آب اضافی نهایتا به سلول‌های مغز می‌رسد و فرد به مسمومیت با آب دچار می‌شود. در این شرایط، سلول‌های مغز متورم می‌شوند و فشار داخل جمجمه را بالا می‌برند. افزایش فشار جمجمه می‌تواند به تشنج، آسیب مغزی و در موارد شدیدتر، مرگ منجر شود.
بیشتربخوانید:از چه زمانی آب دادن به نوزاد مجاز است؟
گفتنی است که مرگ ناشی از مسمومیت با آب، برای یک انسان بالغ، به سادگی پیش نمی‌آید زیرا برای پیش آمدن چنین شرایطی، یک بزرگسال باید 2.5 تا پنج گالن را در هر چند ساعت بنوشد اما این موضوع در مورد نوزادان متفاوت است. اندازه کلیه‌های نوزاد، به نیمی از کلیه‌های یک بزرگسال می‌رسد؛ در نتیجه نمی‌توانند آب زیادی را در خود جای دهند و حتی مقدار کمی آب، پیامدهای منفی به همراه دارد.
کلیه‌های نوزاد، آنقدر رشد نکرده‌اند که از عهده تصفیه کامل آب برآیند؛ در نتیجه، آب وارد شده به بدن، به سیستم گردش خون منتقل می‌شود و خون را رقیق می‌کند.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/