در واقع بچه‌ها از 6 ماهگی تا 18 ماهگی حساس‌ترین دوره عمر خود را می‌گذرانند و الگوهای دلبستگی در حال شکل‌گیری در آنهاست. بچه‌های زیر 2سال نیاز به یک مراقب تمام وقت دارند که همیشه کنارشان باشد و به همه نیازهای او پاسخ دهد. مراقبی که همیشه جلوی چشم باشد و مهم‌تر از آن یک شخص ثابت باشد نه آن‌که در طول روز چندبار عوض شود. کودکی که مراقب ثابت ندارد و ساعاتی از روز مادر از او نگهداری می‌کند، در ساعاتی دیگر پدر و یا مادربزرگ و پرستار و مربی مهد، ابتدا دچار اضطراب زیاد و احساس ناامنی می‌شود و بعدتر یاد می‌گیرد که هیچ کس در دنیا نیست که بتواند به او تکیه کند. بنابراین احساس طرد شدگی خواهد داشت و برای همه عمر می‌آموزد که به کسی دل نبندد. این بچه‌ها در بزرگسالی هم در روابط عاطفی شان بشدت دچار مشکل می‌شوند.
بیشتربخوانید:با کودکی که «مهدکودک» را دوست ندارد چه کنیم؟
به خاطر همه این دلایل، بهترین سن سپردن کودک به مهد، 2سالگی به بعد است. برخی روانشناسان حتی توصیه می‌کنند تا نزدیک 3سالگی همواره مادر در کنار کودک باشد و بعد برای یادگیری مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی او را به مهد بفرستند. در این سن و سال کودک آمادگی دارد که از خانه و مادر جدا شود، ساعاتی از روز را با دیگران سپری کند و چیزهای جدید بیاموزد و بعد دوباره به خانه برگردد. بهتر است مهدکودک را ابتدا با دو سه ساعت در روز آغاز کنید و بعد مدت حضور کودک در مهد را افزایش دهد. حتی اگر شاغل نیستید هم توصیه می‌کنیم فضایی فراهم کنید که کودک 3ساله یا بزرگتر شما چندساعتی در روز را در محیطی شبیه مهد یا در ارتباط با همسالانش باشد تا رشد اجتماعی او کامل‌تر انجام شود.
اگر کودک شما آمادگی ورود به این فضا را ندارد، در روز اول مهد کنار او بمانید و در دو روز بعدی این حضور را کمتر کنید تا در روز چهارم بتوانید جلوی در مهدکودک با فرزندتان خداحافظی کنید.
در مقابل بدقلقی‌های کودک بایستید و به خاطر خود او، هر طور شده قانون مهدکودک رفتن را اجرا کنید. درست مثل کودکی که دوست ندارد مدرسه برود اما باید این کار را انجام دهد و انتخابی در کار نیست.
منبع: ایران بانو
انتهای پیام/